της Βικτωρίας Μιχαήλ

Επίδοξος βουλευτής ξενόμισου εθνικιστικού πολιτικού σχηματισμού μοιράζει ψηφοδέλτια μπινελικώνοντας «αλλόφυλους» κι αποκαλύπτει στενότατους δεσμούς τού «κινήματος» με τις αστυνομικές Αρχές. «Σύντροφός» του επόπτης εκλογικού κέντρου κορδώνεται ότι έσκισε τα ψηφοδέλτια 2 μελαψών, παρενοχλεί μικρούς σε αθλοπαιδιές, επιβάλλει στον πιτσιρίκο γιο του τεστ εθνικότητας για τους φίλους του προτού τους καλέσει σπίτι, και… ποζάρει με θηλυκά μπανγκλαντεσιανής φαμίλιας. Κολαούζοι τους εξαίρουν χυδαία τα κάλλη των Ρουμανίδων. Ένας «θεωρητικός» προπαγανδίζει τη διαφορά τού μαιάνδρου και του χαιρετισμού των Δωριέων απ’ τη σβάστικα και το «Χάιλ» σε εργάτες της Διεύθυνσης Καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, ένας απ’ τους οποίους πείθεται. Ο Φύρερ τους, Πατέρας του Έθνους πλέον, απαιτεί «Εγέρθουτου» σε συνέντευξη Τύπου και υπόσχεται ένα αύριο φόβου.

Μίσος σε επίπεδο πλημμελήματος, παρακράτος, ακύρωση της δημοκρατίας, νταηλίκι, γαλουχία τού ρατσισμού, λεοντή τού αγαθού, δύο μέτρα και δύο (σεξιστικά) σταθμά, στρεψοδικία, στρατηγική τού δέους. Και παντού διαυγής, απροκάλυπτη, (απάνθρωπα) ανθρώπινη, σε σημείο μπασκλάς η κοινοτοπία τού κακού, στη διπλανή μας πόρτα. Αυτό είναι που κολλάει πάνω στο θεατή και δε φεύγει από πάνω του, ίσως κάπως όπως η μυρωδιά από τους «φούρνους», καταπώς έχουν πει ουκ ολίγοι επιζώντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ες Ες. Γιατί ακόμα και τα κρεματόρια και την επαναλειτουργία τους στη σημερινή Ελλάδα επικαλείται τρομοκρατικά πλακατζίδικα με το – θιασωτών των Ναζί – entourage του το κύριο… υποκείμενο του σπουδαγμένου οπτικού ανθρωπολόγου Κωνσταντίνου Γεωργούση που, όντας ακόμα φοιτητής της λονδρέζικης κινηματογραφικής σχολής NFTS, το καλοκαίρι του 2012 κέρδισε την εμπιστοσύνη (και, υπό το φως της ημέρας τουλάχιστον, έγινε η σκιά) της «Μαύρης Νύχτας».

Και συνθέτοντας ψηφίδες της καθημερινότητας των πιο αθώων μονάδων της σε κάτι σαν μοντέρνο prequel τού «Νύχτα και Καταχνιά» στην αθηναϊκή Ψωροκώσταινα, το αποτέλεσμα, επιτέλους σε πλήρη διανομή (ακόμη και αφότου, μετά την επέμβαση της Δικαιοσύνης για τη διερεύνηση της εκτός νόμου δράσης των Μιχαλολιάκου και Σία, πολύ περισσότερα και σοκαριστικά πράγματα μοιάζει να έχουν συμβεί και ειπωθεί), συνιστά ένα σινεμά βεριτέ τεκμήριο της ανεμπόδιστης προαίρεσης στο οργανωμένο έγκλημα μίας πολιτικής δράκας και των ερεισμάτων της στο λαό. Και μαζί μία απ’ τις πιο δυνατές εγχώριες εμπειρίες τής σεζόν, ακόμη κι αν στα 36 λεπτά του το σενάριο δε διαγράφει δομικά σε ιδανική ακολουθία ή αεροστεγώς (το επιχειρεί, όμως, κι αυτό είναι υπέρ του) μια ιστοριούλα τής λούμπεν ή όχι βάσης τής Χρυσής Αυγής απ’ τα λόγια στα έδρανα, μέσα απ’ τους ανδριάντες των «ηρώων» της.

Καθαρίζει, ευτυχώς, η εξαφανισμένου βιζέρ κι αφτιασίδωτη από σπικάζ καταγραφή τού ακομπλεξάριστα απύλωτου στόματος της παρέας νεο-γερμανοτσολιάδων, ευφυώς ακοντράριστων απ’ τους ξένους και εν πολλοίς τους Ρωμιούς (μιλάει αρκετά η αποδοκιμασία των λόγων τού Μαυρογιαλούρου hater από τη γριά μητέρα του). Καθαρίζει η ζωντανά πλαισιωτική χρήση τού φυσικού χώρου, με ανεκτίμητη την καμπάνια στη λαϊκή αγορά και οινεί leitmotiv το πλάνο των ανηλίκων που παίζουν… πατώντας το επιδαπέδιο graffiti «Έξω οι ξένοι από την Ελλάδα – Η Ελλάδα στους Έλληνες» στην πλατεία της εκκλησίας (ενώ μέσα της, η χορωδία των Γεωργιανών προσφύγων δεείται ανήμερα του Αγίου Γεωργίου στην ιερή παράδοσή της). Καθαρίζει ακόμα και μία (σε γενεαλογικό επίπεδο) έκπληξη αφήγησης ξεφουρνισμένη ανερυθρίαστα από τον δεύτερο «καμπόσο» τής παρέας, που αποκαλύπτει τα αίολα κριτήρια της γηγενούς καθαρότητας, υποτιθέμενη ρομφαία των εδώ Μελανοχιτώνων. Καθάρισε κι εσύ, βλέποντας το «The Cleaners». Αυτή την άρρωστη κόπρο του Αυγεία από την πατρίδα τής φιλοξενίας, όμως, ποιος θα την καθαρίσει;