του Ηλία Φραγκούλη

Ήθελα να γράψω «Κωμωδία Τρόμου» στο είδος, μετά το ξανασκέφτηκα, βασικά δεν υπάρχει σωστός χαρακτηρισμός για τούτο το φιλμ! Πως θα μπορούσες, άλλωστε, να κατηγοριοποιήσεις μια ταινία που παντρεύει το «Evil Dead» με το «Truman Show», έχοντας από πάνω όλα τα χαρακτηριστικά της απομυθοποίησης του genre, όπως μας δίδαξε το «Scream»; Τελικά, ίσως να ταίριαζε καλύτερα η λέξη… party! Ή μήπως meta-party;

Επιστρέφουμε στο είδος. Πρέπει να παραδεχτούμε πως σπάνια εμφανίζεται μια ταινία που κάνει την τομή, αποτελεί σταθμό, ανανεώνει ή… πετάει τα μάτια έξω στο σινεμά τρόμου. Ακόμη σπανιότερα, έχει τα κότσια ν’ ανατρέψει τα στερεότυπά του, αγγίζοντας τα όρια της παρωδίας. Μέχρι σήμερα, μόλις μια ταινία είχε αυτό το δικαίωμα. Από το 1996 και, φυσικά, το «Scream», ουδείς άλλος επέτυχε (ούτε καν αποπειράθηκε να τολμήσει, εδώ που τα λέμε…) να αναμείξει την αυτοκριτική στο genre, με τρόπο τόσο απολαυστικό, που να ουρλιάζεις… από τα γέλια, ενώ το αίμα δε σταματά να πέφτει στα μούτρα σου. Η ταινία του Γουές Κρέιβεν σου έλεγε πως νομίζεις ότι ξέρεις τους κανόνες του «παιχνιδιού» και σε γελοιοποιούσε επί 111 λεπτά. Στο «Μικρό Σπίτι στο Δάσος», ο Γκόνταρντ σου λέει πως οι κανόνες, πλέον, έχουν μετατραπεί σε βιομηχανικό προϊόν που έχει γιγαντωθεί τόσο, σε βαθμό να κατασπαράζει ακόμη και τον ίδιο του τον πελάτη! Ο απόλυτος σαρκασμός; Η βιομηχανία χέστηκε για το αν θα σκοτώσει ακόμη και ολόκληρο το πελατολόγιό της στον πλανήτη, διότι είναι στημένη πάνω σε μια Γη που, ανά πάσα στιγμή, για λογικά, επιστημονικά ή και τα όποια σουρεάλ αίτια (wink), μπορεί να καταστραφεί, δίχως ν’ αφήσει το παραμικρό ίχνος ύπαρξης ζωής πίσω της! Αφού, λοιπόν, η ανθρωπότητα ζει πάνω σε κάτι τόσο εφήμερο, ποιος απαγορεύει στους ισχυρούς να παίξουν μαζί της; Ακούγεται πολιτικό; Εάν το θέλεις, μπορείς να το δεις κι έτσι!

Από το πρώτο πλάνο του φτυστού με το «Evil Dead» σπιτιού, ξεκινάς τα σενάρια… συνωμοσίας, χωρίς, όμως, το μυαλό σου να ξεφεύγει προς φανταστικό μεριά. Σε αυτό το επίπεδο, η ύπαρξη του control room, που στοιχηματίζει χαρμόσυνα πάνω στην έκβαση του weekend… του τρόμου, σε προκαταβάλλει για κάτι πιο ορθολογιστικό. Οι «ελεγκτές» της δράσης σού μοιάζουν, άλλωστε. Κι εκείνοι επαναπαύονται στη γνώση των στερεοτυπικών κανόνων του είδους, έχουν κάθε μέσο να παρέμβουν σε αυτούς και δίνουν μια έξτρα διάσταση στο φιλμ: την ηδονοβλεπτική. Αν ψάξεις τα πλάνα της εργαστηριακής τους μονάδας, ίσως βρεις ένα καροτσάκι αναπηρικό, τίποτε κιάλια ή έναν επαγγελματικό τηλεφακό…

Επειδή ο πιο χαρούμενος θεατής αυτού του «Μικρού Σπιτιού» είναι εκείνος που θα ξέρει τα λιγότερα πριν μπει στην αίθουσα, να σου πω ότι το βουλώνω ευθύς αμέσως και σε εγκαταλείπω στη μοίρα ενός… «Truth or dare?» παιχνιδιού, που θα φέρει στη μεγάλη οθόνη… τερατώδεις ανατροπές, ένα ασανσέρ που θα ζήλευε έως και ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ (!), έναν από μηχανής… σκηνοθέτη και, last but not least, τον… (εεε… όχι spoilers!)