του Νίκου Παλάτου

Οι επιστήμονες συμφωνούν πως αν κάποτε εκλείψουν οι μέλισσες, τότε η επιβίωση της ανθρωπότητας θα τεθεί υπό καθεστώς ισχυρής αμφιβολίας, μιας και είναι απολύτως απαραίτητες για την επικονίαση του συνόλου σχεδόν των καλλιεργειών. Οι φίλοι του σινεμά δράσης, από την άλλη, βάσιμα υποπτεύονται πως αν εκλείψει… ο Τζέισον Στέιθαμ, τότε τα πράγματα για το είδος που γουστάρουν θα γίνουν πολύ δύσκολα, μιας και έτερος πρωταγωνιστής με αέρα star παλαιάς κοπής και ειδίκευση στην τεχνική «δέρνω αβέρτα» δεν φαίνεται να υπάρχει (προς το παρόν) στον ορίζοντα. Ο τρελός καράφλας προφανώς και θα το γνωρίζει αυτό, γυρίζοντας τη μία πανομοιότυπη ταινία πίσω από την άλλη εδώ και αρκετά χρόνια (ειδικά σε ό,τι αφορά την σαν από καρμπόν ερμηνευτική του παρουσία σ’ αυτές), λες και θέλει ν’ αφήσει κάποιου είδους παρακαταθήκη για όσο βαστούν τα πόδια… και τα μπράτσα του! Με τον «Μελισσοκόμο» παραδίδει μία από τις καλές ταινίες της καριέρας του (διότι υπάρχουν και οι σημαντικές φόλες στη φιλμογραφία του), η οποία σε στυλ και ύφος ασφαλώς και δεν ξεφεύγει από αυτά που περιμένει το κοινό του.

Η ζωή (λένε) αντιγράφει την τέχνη, όμως, στην περίπτωση του Άνταμ Κλέι η ζωή αντέγραψε τη… δουλειά του μ’ έναν ολιστικά σουρεάλ τρόπο, καθώς έπειτα από την (για αδιευκρίνιστους λόγους) απόσυρσή του από την ειδική μονάδα των «Μελισσοκόμων», αποφάσισε να γίνει μελισσοκόμος στ’ αλήθεια! Απομονωμένος στις εξοχές της Μασαχουσέτης, φροντίζει καθημερινά τις κυψέλες του, βγάζοντας το θαυμάσιο μέλι του (λέτε ο Ντέιβιντ Έιγερ να βλέπει… Μπάμπη Μακρίδη;), ζώντας μια ήσυχη αγροτική ζωή δίχως να ενοχλεί και δίχως να ενοχλείται. Αυτή η ίσως βαρετή για εκείνον ρουτίνα (για εμάς σίγουρα!), παίρνει τέλος… μαχαίρι μέχρι να προκύψει το περιστατικό της διαδικτυακής απάτης και της αυτοκτονίας, καθώς το άδικο κανένας δεν το θέλει, πόσω μάλλον αν είσαι ο Άνταμ Κλέι. Ορκισμένος να βρει τον υπεύθυνο της κομπίνας αρπαγής περιουσιών ανύποπτων θυμάτων, ο πρώην πράκτορας ξεκινά ν’ ανεβαίνει τις σκάλες ιεραρχίας της εταιρείας – βιτρίνα της απάτης, καθαρίζοντας όποιον βρίσκει στο διάβα του, μέχρι να φτάσει στην κορυφή της πυραμίδας. Το γεγονός πως στην υπόθεση από νωρίς ανακατεύεται τόσο το FBI (μιας και η κόρη της μακαρίτισσας τυγχάνει πράκτορας πεδίου) όσο και η CIA (αφού ο συμβουλάτορας του εγκεφάλου της επιχείρησης «ψαρέματος» έχει ισχυρούς δεσμούς με την Υπηρεσία), μπλέκουν το πράγμα. Αν, όμως, ένας μελισσοκόμος ξέρει να κάνει κάτι καλά, αυτό είναι να βρίσκει την άκρη σε τέτοιες καταστάσεις που απαιτούν, εκτός από μυαλό, σημαντικές ικανότητες στο ξύλο μετά πιστολιδίου. Εκτός αν είστε από εκείνους τους αφελείς που πιστεύουν ότι το μέλι δεν βγαίνει έτσι…

Ακολουθώντας τη σεναριακή λογική του «Επαναστάτη του Αλκατράζ» (1967), μπολιάζοντάς την υπό τη σύγχρονη οπτική του «John Wick» (2014), τούτος «Ο Μελισσοκόμος» δεν κουνάει ρούπι από τα συνήθη του πρωταγωνιστή της, με μικρή εξαίρεση ένα λανθάνον gore στοιχείο σε κάποια από τα φονικά. Παντοτινά βλοσυρός, μόνιμα ατακαδόρος και με μία αδιόρατη γυαλάδα στο μάτι, ο Τζέισον Στέιθαμ επιδίδεται σε récital κλωτσομπουνιδίου και αναληθοφάνειας, με τη δεύτερη συνθήκη να μην έχει (βεβαίως) ουδεμία σημασία! Από το σχιζοφρενικό συναπάντημα στο βενζινάδικο (που θα έπρεπε να κάνει… μπουμ στο δευτερόλεπτο), μέχρι την πανεύκολη, ωσάν είσοδο σε παιδικό party εισβολή στο «φρούριο» του φινάλε, το φιλμ δείχνει πως κρατά το ένα μάτι στραμμένο στο fun του πράγματος και το άλλο στη (στιβαρή) μπιμουβάδικη απόλαυση. Στο τελευταίο βοηθούν σημαντικότατα οι φάτσες και οι χαρακτήρες των δεύτερων ρόλων, οι οποίοι μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από τη σαρκαστική πένα του Έλμορ Λέοναρντ (με εξαίρεση τον Τζος Χάτσερσον, που το παρατραβάει σε φευγάτη ανισορροπία).

Η γυριστή που κάνει το σενάριο όταν αποκαλύπτεται το πόσο ψηλά φτάνει αυτό που αρχικά έμοιαζε με μια «απλή» διαδικτυακή απάτη, θέτει τον «Μελισσοκόμο» προ σημαντικότατου συνωμοσιολογικού βάρους, το οποίο αφενός δεν μπορεί να σηκώσει με τίποτα, αφετέρου χοντραίνει την υπόθεση όσο δεν πάει, κάνοντάς την να μοιάζει με παρωδία της παρωδίας. Οι ολοφάνεροι παραλληλισμοί με το σύγχρονο πολιτικό σκηνικό της Αμερικής εκτροχιάζουν ελαφρώς τον χαβαλέ των όσων έχουν συμβεί, όχι σε επίπεδο δράσης (εκεί γίνεται γλέντι κανονικό), αλλά σε επίπεδο στοιχειώδους συνοχής. Διότι, όπως θα συμφωνούσε και κάθε μελισσοκόμος που σέβεται το επάγγελμά του, η αναληθοφάνεια έχει και τα όριά της.