της Βαρβάρας Κοντονή

Κάθε φορά λέμε μπας και η επόμενη κινηματογραφική εβδομάδα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, μα κάθε φορά το βασικό πρόγραμμα δύο-τριών καλών φιλμ του προγραμματισμού θα πρέπει να γεμίζει (μυστηριωδώς) με ό,τι δευτεράντζα κυκλοφορεί εκεί έξω, από animation και «φεστιβαλικά» αζήτητα μέχρι εντελώς τοπικιστικά φιλμ που δεν αφορούν κανέναν άλλο πέραν των ανθρώπων που ζουν στην εκάστοτε χώρα παραγωγής (πολλές φορές ούτε καν κι αυτούς!), αλλά και τυχάρπαστες ταινίες τρόμου, από αυτές που αφού τις δεις… τρομάζεις (επειδή βρήκαν διανομή, ουχί λόγω περιεχομένου!). Για παράδειγμα, το «Ξεκουράσου» της προηγούμενης εβδομάδας ενδεχομένως να συγκρίνεται με… Ταρκόφσκι, Μπέργκμαν και Γκοντάρ μαζί, μπροστά σε τούτο το πολύ κακό αστείο και υπογράφεται από εννέα σκηνοθέτες.

Τέσσερις άγνωστοι ηθοποιοί με υποκριτικό ταλέντο χειρότερο από εκείνο ενός χαρτόκουτου, υποδύονται τέσσερεις φίλους με αμφίβολο (αθροιστικά) IQ που αποφασίζουν (χωρίς λόγο) να παίξουν ένα παιχνίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου πρέπει να βρίσκονται μέσα σ’ έναν κύκλο από εκατό κεριά (μη ρωτάτε γιατί, γιατί έτσι!) και με τη σειρά του ο καθένας να λέει μια τρομακτική ιστορία, να παίρνει ένα κερί, να πηγαίνει σ’ ένα άλλο δωμάτιο όπου υπάρχει ένας καθρέφτης και να σβήνει το κερί μπροστά από τον καθρέφτη. Γιατί γίνεται όλο αυτό; Κανείς δεν ξέρει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει όλο αυτό, πέραν μιας αόριστης απειλής που λέει ότι εάν κάποιος σταματήσει τις διηγήσεις, τότε μια εξίσου αόριστη κατάρα θα πέσει στα κεφάλια όλων των συμμετεχόντων παικτών. Παιδιά, την επόμενη φορά καλύτερα… «Πέφτει η Νύχτα στο Παλέρμο»!

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια σπονδυλωτή ανθολογία τρόμου, ενδεχομένως τη χειρότερη που (θα) έχεις την ατυχία να δεις στα σινεμά. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει ένα μοναδικό πρόβλημα εδώ, αλλά… πολλαπλά. Από που να το πιάσεις; Από τις ερμηνείες των ηθοποιών, που οριακά μοιάζουν λες κι έχουν υποστεί λοβοτομή; Από το έρεβος (από άποψη φωτισμού) μέσα στο οποίο είναι σκηνοθετημένο το φιλμ, μπας και κουκουλωθεί το μηδενικό budget που μάλλον έφτανε μόνο για τσίκλες; Από το σκηνογραφικό, που παραπέμπει σε escape rooms δεκαετίας και βάλε; Από τα horror μικρο-σενάρια, πνιγμένα στα κλισέ και τις πιο ηλίθιες αποφάσεις χαρακτήρων που έχεις δει ποτέ (#diplhs) σε ταινία τρόμου ή από το ανεκδιήγητα ερασιτεχνικό post production (και δη το color correction), που κάνει το φιλμ να μοιάζει με «πενήντα αποχρώσεις του μπλε;».

Ακόμα και με όλα τα παραπάνω, το χειρότερο απ’ όλα εξακολουθεί να παραμένει η τραγική απόφαση του (επικεφαλής) Νίκολας Ονέτι, να ενώσει όλες αυτές τις ιστορίες κάτω από το σεναριακό πρίσμα του «τρομακτικού» παιχνιδιού με τα εκατό κεριά, μια ιδέα πιο φτωχή κι από το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που σίγουρα θα σε κάνει να πιστέψεις ότι εσύ θα έγραφες κάτι απείρως καλύτερο (και θα έχεις και δίκιο). Δεν υπάρχει η παραμικρή λογική πίσω από το εν λόγω παιχνίδι, κανένας κανόνας, τίποτα! Υπάρχει μονάχα ως συνδετικός κρίκος των μικρών ιστοριών και μάλιστα καταλήγει σε ένα τόσο κακό και προβλέψιμο φινάλε, ικανό να σε κάνει ν’ αναφωνήσεις… «όχι άλλο κάρβουνο»!