της Βαρβάρας Κοντονή

Βασισμένη (σε επίπεδο χαρακτήρων) στο – κλασικό πλέον – animation της DreamWorks «Σπίριτ: Το Άγριο Άλογο» (2002), τούτη εδώ η ταινία αποτελεί ένα spin-off που επίσης βασίζεται στη σειρά κινουμένων σχεδίων του Netflix «Σπίριτ: Καλπάζοντας Ελεύθερα». Κι αν ένα μεγάλο «Γιατί;» πλανάται πάνω από τα κεφάλια σας, πιθανότατα είναι διότι το συγκεκριμένο animated franchise αποφασίστηκε να «αναστηθεί» από το πουθενά, απλά και μόνο για να καλύψει τις ανάγκες προγραμματισμού της εν λόγω ψηφιακής πλατφόρμας. Περαστικά μας.

Η Λάκι Πρέσκοτ είναι μία αντιδραστική πιτσιρίκα που δε συμβιβάζεται σε κανόνες και περιορισμούς. Όταν, εξαιτίας της συμπεριφοράς της, αναγκαστεί να περάσει το καλοκαίρι της στη πόλη του Μιραντέρο, εκεί θα έρθει ξανά σε επαφή με τον αποξενωμένο της πατέρα, με τον οποίο δεν έχει ιδιαίτερες σχέσεις, μετά τον τραγικό θάνατο της μητέρας της Μιλάγκρο, αρκετά χρόνια πριν. Στον δρόμο για το Μιραντέρο, η Λάκι θα γνωρίσει τον Σπίριτ, ένα άγριο άλογο που, όπως κι εκείνη, δεν μοιάζει να υπακούει σ’ εντολές και νόρμες. Προοδευτικά, η Λάκι θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του Σπίριτ, όταν μαζί με δυο φίλες της προσπαθήσουν να σώσουν τον ίδιο και την πολυάριθμη αγέλη του από τα χέρια τυχοδιωκτών, οι οποίοι θέλουν να αιχμαλωτίσουν τα’ άλογα για το προσωπικό τους κέρδος. Μια μεγάλη και επικίνδυνη περιπέτεια ξεκινά…

Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός πως πρόκειται για το αχρείαστο spin-off μιας επίσης αχρείαστης σειράς, η ταινία των Μπόγκαν και Τόρεσαν διαθέτει κάποιες αρετές που την καθιστούν, αν μη τι άλλο, ένα τίμιο animation, κυρίως εξαιτίας της θεματικής της που ξεφεύγει από το συνηθισμένο δίπολο παιδιά / γονείς (ή τουλάχιστον δε στέκεται μόνο σ’ αυτό), εφιστώντας την προσοχή και σε άλλα θέματα εξίσου – αν όχι περισσότερο – σημαντικά, όπως η αξία της της Φύσης και η ανάγκη προστασίας της.

Με την επικαιρότητα να κρέμεται εφιαλτική πάνω από τα κεφάλια όλων μας, το «Σπίριτ: Ο Ατίθασος» δεν θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει, κατά τραγική σύμπτωση, σε πιο ταιριαστή (;) περίοδο, δεδομένης της αναγκαιότητας υπενθύμισης για την προστασία της Φύσης και των πλασμάτων της, εν προκειμένω των αλόγων και την εμφύσηση της στοιχειώδους αυτής παιδείας, όχι μόνο στις μικρότερες ηλικίες, αλλά και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους. Υπό αυτή την έννοια, το φιλμ καταφέρνει και πετυχαίνει το στόχο του, παρά την ανά στιγμές αναπόφευκτη απλοϊκότητά του (είναι γεγονός ότι απευθύνεται κυρίως σε μικρά παιδιά), ακόμα και έτσι, όμως, η επιλογή των σεναριογράφων να επικεντρωθούν στην ιστορία φιλίας ενός κοριτσιού κι ενός αγέρωχου, άγριου αλόγου, στέκεται καλά στην μεγάλη οθόνη, χάρη στην απλή μεν, αποτελεσματική δε υπόθεσή του.

Υπάρχουν στιγμές ωραίου χιούμορ και, γενικά, η πλοκή ακολουθεί μια κλασική, αφηγηματική γραμμή αρχής, μέσης και τέλους, με το ηθικό δίδαγμα να μην εμφανίζεται και τόσο ως «δίδαγμα», κάτι που προσφέρει στην ταινία extra πόντους, καθώς απομακρύνει εντελώς τον υφέρποντα διδακτισμό που συναντά κανείς σε άλλα κινούμενα σχέδια. Τούτο το φιλμ θα μπορούσε να σταθεί και μόνο του, χωρίς δηλαδή το αμήχανο κουβάλημα ενός άλλου animation, σχεδόν είκοσι χρόνια παλιού, αλλά είναι γνωστή η τακτική της εμπορικής «αφαίμαξης» από πλευράς Netflix, οπότε τίποτα πλέον δεν μας κάνει εντύπωση. Γενικά, το «Σπίριτ» είναι μια ταινία που καταφέρνει να σου αφήσει κάτι, σωζόμενη πρωτίστως από το φυσιολατρικό της περιεχόμενο και το νατουραλιστικό της μήνυμα, το οποίο αυτές τις μέρες μοιάζει πιο επιτακτικό από ποτέ. Σίγουρα δεν αποτελεί απαύγασμα πρωτοτυπίας, είναι όμως ένα φιλμ με το οποίο τα παιδιά θα περάσουν καλά και, γιατί όχι, θα ενδιαφερθούν να γνωρίσουν (και) από κοντά ένα άλογο. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος.