του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν χρειάζεται να γράψουμε κι εδώ καμία εκτενή πραγματεία για το πώς ο λαϊκισμός θριαμβεύει σήμερα και πώς τα social media έχουν αναδείξει τα πιο ταπεινά ένστικτα και τις αγριοφωνάρες στον δημόσιο «διάλογο». Είναι δεδομένο. Αυτό που κάνει η ταινία του Λούκα Μινιέρο, όπως έκανε πριν από τρία χρόνια και το γερμανικό «Er Ιst Wieder Da», ταινία στην οποία βασίστηκε αυτή η παραγωγή (προφανώς), είναι να βάζει το εξής ερώτημα: όλο αυτό αναπτύσσεται από εξωτερικούς παράγοντες ή μήπως το έχουμε μέσα μας και χρειάζεται ένα απλό σπρωξιματάκι για να βγει προς τα έξω;

Στην προαναφερθείσα ταινία ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ που ξυπνούσε στο σήμερα και αναστάτωνε τη Γερμανία. Εδώ ξυπνά στο παρόν ο Μπενίτο Μουσολίνι στην Ιταλία, που είναι γεμάτη μετανάστες, gay ζευγάρια, κορίτσια που η μόνη τους φιλοδοξία είναι να γίνουν μοντέλα και να σπιτωθούν. Ό,τι ο ίδιος σιχαίνεται, αλλά όπως φαίνεται, και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που προσπαθεί λιγότερο ή περισσότερο να το κρύψει. Ο Μουσολίνι «πετάγεται» μέχρι το παρόν από μια μαγική αρχαία πύλη, για να τον ανακαλύψει λίγο αργότερα ένας φιλόδοξος κινηματογραφιστής ο οποίος τρώει πόρτα από το κανάλι όπου δουλεύει. Βλέποντάς τον, ο Αντρέα πιστεύει ότι έχει μπροστά του έναν τέλειο μίμο που μένει πάντα in character. Αποφασίζει, λοιπόν να τον κάνει αστέρι τού YouTube, ταξιδεύοντας στην Ιταλία και βάζοντάς τον να σχολιάζει ό,τι βλέπει γύρω του.

Τα videos κάνουν θραύση και ο Αντρέα πουλάει το προϊόν στο κανάλι που τον έδιωξε. Αυτομάτως, η νέα διευθύντρια βλέπει ότι ο Μουσολίνι μπορεί να κάνει τρελά νούμερα τηλεθέασης και στήνει επάνω του ολόκληρη εκπομπή. Και δικαιώνεται. Στην αρχή, όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν ένα σατιρικό προϊόν, όμως στο άψε-σβήσε ο Μπενίτο γίνεται πρώτο όνομα, καλεσμένος σε άλλες εκπομπές και ό,τι άλλο δηλώνει πως πουλάς στην TV. Τα παραληρήματα μίσους που εκτοξεύει το κοινό τα υποδέχεται με γέλια. Αλλά όχι μόνο έτσι. Κάτι μένει, που δείχνει πόσο εύκολα επηρεάζεται ένας κόσμος ο οποίος έχει χαμηλού επιπέδου μόρφωση και πολύ βραχεία μνήμη.

Το μόνο περιστατικό που βάζει σε κίνδυνο τη θριαμβευτική πορεία του Μουσολίνι είναι η δολοφονία ενός σκύλου on camera. Αλλά ακόμη και γι’ αυτό θα φροντίσει η τηλεόραση, με μια εκπομπή συγχώρεσης τύπου… «Πάμε Πακέτο»! Στο φινάλε, η κάμερα καταγράφει κόσμο με θολωμένα τα πρόσωπα, να βλέπει τον Μουσολίνι να κυκλοφορεί και να τον χαιρετά φασιστικά. «Δεν δημιούργησα τον φασισμό», λέει ο ίδιος. «Τον πήρα από το υποσυνείδητο του ιταλικού λαού». Δεν είναι μια άψογη ταινία το «Κοίτα Ποιος Γύρισε». Έχει έναν πολύ καλό πρωταγωνιστή, αλλά και πολλές αδέξιες στιγμές. Τον στόχο της, όμως, τον πετυχαίνει. Να δείξει πόσο εύκολος είναι ο χειρισμός της μάζας από την προπαγάνδα και πόσο διαθέσιμος είναι ο κόσμος να τη δεχτεί. Το φιλμ διανεμήθηκε στις ιταλικές αίθουσες κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου. Όπως φάνηκε από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στη γείτονα, απέτυχε στον στόχο του. Προς γνώση και συμμόρφωση.