του Ηλία Φραγκούλη

Είναι πολλά τα κλισέ, βρε μάνα μου! Εισαγωγή τύπου flashback στον χρόνο, με άνδρα που οπλοφορεί και, προφανώς, επιχειρεί να πυροβολήσει αγοράκι που κοιμάται. Κακό δικό του, διότι στο σπίτι κυκλοφορεί και μυστηριώδης «οντότητα» (;), που δεν γνωρίζουμε ακόμη τι ρόλο παίζει. Στη συνέχεια, ζευγάρι που δεν έχει συνέλθει από τον χαμό του παιδιού τους αποφασίζει να υιοθετήσει το ανήλικο της εναρκτήριας σκηνής. Μειδιάς χαιρέκακα. Αλλά θα σου κοπεί το γέλιο σταδιακά. Και ουχί διότι θα υπερισχύσει ο τρόμος ή ο φόβος. Μάλλον επειδή ο… Μορφέας θα προσπαθήσει να σε «αγκαλιάσει» με στοργή, για να σε λυτρώσει από τούτο το… ψυχόδραμα που μας ήρθε με αμπαλάζ «φοβιτσιάρικο».

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα «κόντρα» στο «Somnia». Το ρεαλιστικό στοιχείο λειτουργεί πιο σωστά από το μεταφυσικό, ακόμη και όταν φτάνουμε στην τελική και άκρως δραματική επεξήγηση του γιατί ο Κόντι φοβάται να κοιμηθεί, αποκαλύπτοντας μαζί και την ταυτότητα του «μπαμπούλα» που σχεδόν «τρώει» τα θύματά του. Είναι ένα ενδιαφέρον εύρημα, στην τελική. Απλά, δεν έχει καμία λογική όταν καλοσκεφτείς τι ακριβώς σου λέει αυτή η ιστορία, στην οποία αδυνατούν να δέσουν μαζί το πραγματικό με το φανταστικό. Ψυχαναλυτικά, πάντως, σε σχέση με τις μνήμες και τα τραύματα του παιδιού, υπάρχει κάτι πρωτότυπο εδώ. Το οποίο, όμως, δεν αρκεί για να απογειώσει το φιλμ ως ταινία… τρόμου. Και επειδή έτσι πρέπει να πουληθεί, σου πετάγονται κάτι ξεκάρφωτα «μπου», το δαιμονικό (γιατί, αλήθεια;) φάντασμα ενός άλλου παιδιού (όχι εκείνου που έχασαν οι νέοι γονείς του Κόντι) και, ως αποκορύφωμα του όλου «γκάου», κουκούλια από το πουθενά σε μια και μοναδική σκηνή προς το τέλος, η οποία δεν συνδέεται με τίποτε από όσα έχουν προηγηθεί στην ταινία! Μαζί με το τρομακτικό πλάσμα που δυναστεύει τους εφιάλτες του Κόντι. Με τη διαφορά ότι το πιο τρομακτικό πράγμα εδώ καταλήγει να είναι ο ήχος των χασμουρητών σου…

Όλα τα βασικά στοιχεία της εξέλιξης της πλοκής τα έχεις ξαναδεί και σε άλλα φιλμ του είδους: οι έρευνες της μάνας, κλασικά, θα οδηγήσουν σε ένα φρενοκομείο, όπου ένας προηγούμενος πατριός του Κόντι θα φωτίσει λίγο καλύτερα το παρελθόν (εδώ περιέχεται και μια πρώτη νύξη στις «θολές», παιδικές αναμνήσεις, ως αρχική αιτιολόγηση στην απεικόνιση των νεκρών που ονειρεύεται και φέρνει πίσω στον κόσμο μας ο μικρός ήρωας) και η ουσιαστική αναμέτρηση του φινάλε θα ταυτίζεται με το μητρικό ένστικτο, όπως μας δίδαξαν τόσες και τόσες ταινίες, από το «Poltergeist» (1982) μέχρι το «Mama» (2013). Είναι, όμως, «συρραμμένα» πάνω σε μια εντελώς άστοχη απόπειρα να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα τρόμου που, φαντασιακά, είναι άκομψα αστεία. Το δράμα, από την άλλη, στέκει! Σχιζοφρένεια.