του Παναγιώτη Παναγόπουλου

«Το Κύμα», που σκηνοθέτησε το 2015 ο Ρούαρ Ούταγκ, είχε δύο αποτελέσματα: απέδειξε ότι το ευρωπαϊκό σινεμά μπορεί να κατασκευάσει ένα οικογενειακό δραματικό θρίλερ καταστροφής (με έμφαση στο «οικογενειακό» και το «δραματικό») και οδήγησε την καριέρα του Ούταγκ στην Αμερική και στο reboot του «Tomb Raider» με την Αλίσια Βικάντερ, μια παραγωγή που εξελίχθηκε σε… πραγματικό disaster movie.

Μια τέτοια ιδιαίτερη επιτυχία φυσικά και δεν θα μπορούσε να μείνει αναξιοποίητη, έτσι προέκυψε «O Σεισμός». Ακολουθώντας τη συνταγή των χολιγουντιανών sequel, οι ίδιοι χαρακτήρες βρίσκονται ξανά αντιμέτωποι με μια παρόμοια απειλή, μεγαλύτερη και ακριβότερη σε εφέ. Και με άλλο σκηνοθέτη, αφού ο δημιουργός της προηγούμενης ταινίας πήρε τα μπογαλάκια του γι’ αλλού. Ένα υψηλότερο budget είναι όμως αρκετό για μια καλύτερη ταινία; Όχι απαραίτητα…

«To Κύμα» μπορεί να μην είχε πολλά εφέ και σκηνές δράσης, όμως πετύχαινε τον στόχο του. Έβαζε σε πρώτο πλάνο την οικογένεια και τις σχέσεις της, και η έλλειψη πολλών εντυπωσιακών σκηνών δεν επηρέαζε ουσιαστικά το δράμα. Το θέμα του «Σεισμού» είναι αρκετά διαφορετικό και ενώ ο (διευθυντής φωτογραφίας και με μικρή εμπειρία) σκηνοθέτης Τζον Αντρέας Άντερσεν διαχειρίζεται μάλλον ικανοποιητικά τον (υψηλότερο) προϋπολογισμό του για περισσότερα και πιο εντυπωσιακά εφέ, στο φινάλε δεν λες και… «San Andreas». Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τα disaster movies συνήθως έχουν μια ισχυρή δόση υπερβολής, ίσως και ανοησίας. Είναι ταινίες ένοχης (ή ίσως και όχι τόσο ένοχης) απόλαυσης, που με την υπερβολή, το χιούμορ, ακόμη και τη γελοιότητα μερικές φορές, ξορκίζουν τον φόβο του θέματός τους. «O Σεισμός», λοιπόν, παίρνει τον εαυτό του λίγο παραπάνω στα σοβαρά, χωρίς να δίνει κάτι παραπάνω σε υπερβολή και θέαμα.

Το κεντρικό θέμα είναι για ακόμη μια φορά η οικογένεια. Η οικογένεια του Κρίστιαν, ο οποίος δεν μπορεί να ξεπεράσει τα γεγονότα του παρελθόντος. Βρίσκεται σε διάσταση με τη σύζυγό του και σε απόσταση από τα παιδιά του, ζώντας απομονωμένος με τις επιστημονικές εμμονές του. Ο ξαφνικός θάνατος ενός συναδέλφου του θα κάνει τον Κρίστιαν να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έρχεται ένας μεγάλος, πολύ μεγάλος σεισμός. Με τη βοήθεια της κόρης τού μακαρίτη επιστήμονα, θα προσπαθήσει να προλάβει ό,τι μπορεί και να συγκεντρώσει σώα και ασφαλή την οικογένεια. Μόνο που πάνω στη στιγμή της καταστροφής, όλοι θα βρεθούν σε διαφορετικά μέρη. Σ’ ένα θέατρο, σ’ ένα πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, στην κορυφή ενός πολυώροφου ξενοδοχείου. Και ο επιστήμονας θα γίνει κυρίως πατέρας και σύζυγος για να σώσει τους δικούς του.

Πού κερδίζει πόντους η ταινία; Στα ακριβότερα εφέ. Η κεντρική σκηνή της καταστροφής είναι αρκετά καλή, αν και σύντομη. Η κορύφωση, που θα έρθει στη συνέχεια, εξελίσσεται σε ένα πειστικό (μεν) σκηνικό (δε). Πού χάνει; Στο πολύ περίμενε και στο θέαμα με το σταγονόμετρο. Μέχρι να φτάσουμε στο γερό κούνημα έχουμε μάθει όλα τα δράματα της οικογένειας, που δεν είναι και ιδιαίτερα πρωτότυπα. Με τούτα και με κείνα, πάντως, σε δύο-τρία χρόνια να την περιμένουμε την οικογένεια του Κρίστιαν να παθαίνει κι άλλες ζημιές…