της Βαρβάρας Κοντονή

Παγκόσμια πρώτη για το σινεμά… καταστροφής της Βόρειας Ευρώπης, με «Το Κύμα» να αποτελεί το πιο φιλόδοξο εγχείρημα της μέχρι πρότινος καριέρας του Ρούαρ Ούταγκ. Και λέμε πρότινος, μιας που η διανομή της ταινίας στη χώρα μας, δυο χρόνια μετά την επίσημη κυκλοφορία της, έτυχε να συμπέσει με την κυκλοφορία του πρώτου επίσημου trailer του reboot του «Tomb Raider» (2018), με πρωταγωνίστρια την Αλίσια Βικάντερ και σκηνοθέτη τον Νορβηγό δημιουργό.

Αν πιστέψουμε τις φήμες που θέλουν τον Ούταγκ να αναλαμβάνει την κινηματογραφική αναβίωση του θρυλικού video game μετά τον εντυπωσιασμό του Χόλιγουντ από τo πρώτo disaster movie που γυρίστηκε ποτέ στη Νορβηγία, τότε μάλλον το βασικό κριτήριο εκτίμησης του εν λόγω φιλμ αφορά περισσότερο το επίτευγμα πραγμάτωσης μιας τέτοιας (κατά τα άλλα) τρομερά πολυδάπανης παραγωγής, παρά την αξία της ταινίας ως μιας ακόμη εντυπωσιακής προσθήκης στο genre – και εκεί υπάρχει ένα, ας το πούμε, πρόβλημα αξιολογικού προσανατολισμού.

Ο Κρίστιαν (Γιόνερ) εργάζεται ως γεωλόγος στην ευρύτερη περιοχή του φιόρδ Γκαϊρόνγκερ της Νορβηγίας, όντας επιφορτισμένος με την παρακολούθηση και τον συχνό έλεγχο των βουνών που την περικλείουν. Με τη μορφολογική ιδιαιτερότητα των ορεινών εδαφών να έχει δώσει κατά το παρελθόν τεράστιες φυσικές καταστροφές, στοιχίζοντας τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους, ο Κρίστιαν βρίσκεται σε επιφυλακή εξαιτίας ενδείξεων ότι η ιστορία πρόκειται να επαναληφθεί… σύντομα. Βρισκόμενος υπό διαδικασία μετακόμισης μαζί με την οικογένειά του, ο Κρίστιαν θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με ψυχραιμία και να περάσει μια τελευταία βραδιά στην αγαπημένη του πόλη, υπενθυμίζοντας στον εαυτό του πως τα πιο απαισιόδοξα σενάρια παραμένουν – σχεδόν πάντα – απλά σενάρια. Όταν, μοιραία, ένα πελώριο τμήμα του βουνού αποκολληθεί και καταλήξει στο νερό, οι σειρήνες θα ηχήσουν και ένα γιγάντιο κύμα θα αρχίσει να «καταβροχθίζει» τα πάντα στο πέρασμά του. Ο Κρίστιαν έχει τώρα δέκα λεπτά προκειμένου να σώσει την οικογένειά του! Ποιον να σώσει πρώτον, όμως;

Βασισμένο σε πραγματικά, καταγεγραμμένα περιστατικά κατολισθήσεων που συνδέονται άμεσα με την τοπικότητα του νορβηγικού τοπίου, το φιλμ του Ούταγκ επιχειρεί να εντάξει το χολιγουντιανό υπερθέαμα στις ρεαλιστικές συνθήκες εμφάνισης ενός συμβάντος ικανού να αφανίσει στεριές και να πνίξει εκατοντάδες κόσμου – μόνο που παρά τις αγνές προθέσεις του σκηνοθέτη για την ικανοποίηση ενός προσωπικού ονείρου, αυτού δηλαδή της δημιουργίας μιας ταινίας καταστροφής, «Το Κύμα» καταλήγει μια «δανεική» έμπνευση ταινιών διαφορετικής δυναμικής, πάντα όμως από το ίδιο είδος: από την εκρηκτικά cheesy «Κορυφή του Δάντη» (1997) του Ρότζερ Ντόναλντσον και το καταστροφολαγνικό «2012» (2009) του Ρόλαντ Έμεριχ, έως το πιο πρόσφατο «The Impossible» (2012) του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα, με το οποίο θεματικά μοιράζεται και τα περισσότερα κοινά. Ως προσπάθεια, και δεδομένων των διαφορετικών μεγεθών αγοράς Χόλιγουντ / Ευρώπης, αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση που αποδεικνύει πως το ευρωπαϊκό σινεμά έχει τα κότσια να παράξει κινηματογραφικά είδη απαγορευτικά για οποιονδήποτε άλλο πέρα από τα τεράστια χολιγουντιανά budget, αρκεί να μην βολεύεται εξαρχής στον ρόλο τού «φτωχού συγγενή».

Υπάρχουν στιγμές που το φιλμ δημιουργεί ένα κάποιο σασπένς, ιδιαίτερα στο πρώτο μισό που αποτελεί και το καλύτερο κομμάτι του, εκεί όπου ο Ούταγκ και οι σεναριογράφοι του Τζον Κόρε Ρόκε και Χάρολντ Ρόζενλοου-Εγκ χτίζουν με σιωπηρή ένταση το περιβάλλον ενός προαναγγελθέντος κακού που ίσως και να σε φέρει στην άκρη της θέσης σου, μονάχα για να ξεφουσκώσει κάπως «ανώμαλα», το ίδιο απότομα με το δολοφονικό κύμα της ταινίας. Παρά τις αρχικές εντυπώσεις, πως το όλο εγχείρημα θα επιχειρήσει να συνδυάσει στοιχεία από δύο διαφορετικές κινηματογραφικές κουλτούρες, προκειμένου να κρατήσει το concept του όσο πιο κοντά γίνεται στην ευρωπαϊκή «παράδοση», η υπόθεση γρήγορα παίρνει τον δρόμο ενός οικογενειακού reunion με ανέμπνευστες σεκάνς, κατά τις οποίες τα μισά μέλη της φαμίλιας αναζητούν τα υπόλοιπα μισά ανάμεσα σε ημιφλεγόμενα συντρίμμια και φτωχό CGI. Πέρα από την προσδοκία του διαφορετικού που χαρακτηρίζει την ταινία λόγω εξω-χολιγουντιανής παραγωγής, «Το Κύμα» δεν καταφέρνει ποτέ να ξεχωρίσει πραγματικά, καταλήγοντας να ανακυκλώνει τα γνωστά κλισέ του genre σε μια ξεκούρδιστη και κάπως ψυχρή αναζήτηση του πολυπόθητου happy end.