της Κατερίνας Ανδρεάκου

Αναρίθμητες και με ανάμεικτα αποτελέσματα σε μικρή και μεγάλη οθόνη οι περιπέτειες της δημοφιλούς παρέας που πρωτοδημιούργησαν οι Τζο Ρούμπι και Κεν Σπίαρς, σχεδόν μισόν αιώνα από την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση με τις παραγωγές της θρυλικής εταιρείας animation Hanna-Barbera. Δυστυχώς, τούτη εδώ η πιο πρόσφατη «μετενσάρκωσή» τους για το σινεμά… δεν προορίζεται να μπει στις χρυσές σελίδες της πορείας τους εντός της pop κουλτούρας.

Αρχικά, η ιστορία ξεκινά σαν prequel, δείχνοντάς μας πώς γνωρίστηκαν από παιδιά οι δυο περιθωριακοί και μοναχικοί πρωταγωνιστές, ο τεμπελάκος και πάντα λαίμαργος Σάγκι και ο επίσης μονίμως πειναλέος και αδέσποτος σκύλος Σκούμπι-Ντου, με αφορμή έναν κλεμμένο… γύρο από ελληνικό σουβλατζίδικο στην Καλιφόρνια! Λίγο αργότερα, βλέπουμε και τις παιδικές εκδοχές του Φρεντ, της Βέλμα και της Ντάφνι και το πώς αυτή η φαινομενικά παράταιρη ομάδα κατάφερε να γίνει μια από τις πιο επιτυχημένες στην καταδίωξη και καταστολή διαβόητων «κακών». Σύντομα η αφήγηση έρχεται στο σήμερα και τους νεαρούς / ενήλικες φίλους, οι οποίοι καλούνται (κλασικά) σε μια πολύπλοκη και άκρως επικίνδυνη αποστολή, οι απαρχές της οποίας φτάνουν πίσω στην Ιστορία μέχρι τον… Μεγαλέξανδρο (!), με τους δεσμούς φιλίας τους δοκιμάζονται στο έπακρο.

Η ταινία αποτελεί μεγάλο στοίχημα της Warner για την παιδική κινηματογραφική αγορά, ειδικά φέτος που ο κορονοϊός ελαχιστοποίησε τις επιλογές νέων animated παραγωγών. Στοίχημα το οποίο θα μπορούσε να κερδίσει με τον αρκετά υψηλό προϋπολογισμό που προφανώς είχε (μόνο και μόνο τα ονόματα των superstars που δανείζουν τις φωνές τους στην πρωτότυπη εκδοχή, δήλωναν τις φιλοδοξίες του studio), και το οποίο… χάνει με την έλλειψη συνολικής ποιότητας του τελικού προϊόντος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα έγκειται στον εντοπισμό της ακριβούς ομάδας πληθυσμού στον οποίο απευθύνεται: το έργο είναι πολύ παιδικό και απλοϊκό για εφήβους, τους οποίους (περιέργως) μοιάζει να επιθυμεί να προσεγγίσει με την επιλογή μουσικής, τη χρήση αναφορών στην καθομιλουμένη τους και σε πράγματα που (ίσως) ενδιαφέρουν περισσότερο τον μέσο σημερινό Αμερικάνο teen, ωστόσο μέσα από τα μάτια μιας προφανώς… μεσήλικης ομάδας σεναριογράφων (ναι, επτά σε σύνολο!) που νομίζει πως γνωρίζει την καθημερινότητα των εφήβων του 2020. Την ίδια στιγμή, είναι πολύ φοβιστικό για μικρότερα παιδιά, περιορίζοντας, τελικά, το ηλικιακό όριο κάπου μεταξύ 7 – 10 ετών. Επιπλέον, ορισμένα αστειάκια, που μάλλον προορίζονταν για τους… ήδη βαριεστημένους ενήλικες συνοδούς, είναι ανέμπνευστα και παντελώς κρύα.

Και μιας και μιλάμε για τις μεγαλύτερες γενιές, που ενδεχομένως θα βρεθούν αντιμέτωπες (ηθελημένα ή όχι) με αυτό το απογοητευτικό αποτέλεσμα, αν θυμούνται με νοσταλγία την πρωτότυπη σειρά ή και κάποιες καλές μετέπειτα επιστροφές, τους περιμένει μια σχετικά δυσάρεστη έκπληξη, καθώς το στυλ, το μπρίο, η ατμόσφαιρα μυστηρίου, συνυφασμένα όλα με το ανάλαφρο μα και παιχνιδιάρικο χιούμορ παλαιότερων version, έχουν αντικατασταθεί εδώ από έναν γενικευμένο οπτικο-ακουστικό «θόρυβο» και σεναριακή προχειροδουλειά, κάνοντας περισσότερο ζημιά παρά καλό στην τεράστια φήμη του franchise του Σκούμπι-Ντου και της παρέας του.