του Ηλία Φραγκούλη

Μετά από μια δεκαετία αμφιλεγόμενων βιογραφιών («Alexander», «W.»), ενός βλακώδους sequel («Wall Street 2») και ενός ακόμη πιο τραγικού φιάσκου για τη μετατραυματική περίοδο του 9/11 («World Trade Center»), ο Όλιβερ Στόουν αποφάσισε να επιστρέψει σε ένα είδος σινεμά που γνωρίζει καλά, με θέματα που αντιλαμβάνεται ως πιο οικεία (από μια παράπλευρη οπτική, αν με αντιλαμβάνεσαι…) και, ευτυχώς για τα νεύρα ακόμη και του πιο κοινού θεατή, η «Αγριότητα» μπορεί να χαρακτηριστεί ένα επιτυχημένο φιλμ. Όχι ένα σπουδαίο φιλμ, αλλά ένα σχεδόν σατιρικό, αμοραλιστικό δράμα για τον έρωτα, την εξουσία και… λίγο χασισάκι στο ενδιάμεσο.

Με λίγα λόγια, η ταινία θυμίζει κάτι από «Γεννημένοι Δολοφόνοι» που… δεν είναι στα high του! Χωρίς τις ψυχεδελικές εικόνες που βομβαρδίζουν το μάτι σε speed ρυθμούς μαζί με το μοντάζ, χωρίς το πολιτικοκοινωνικό σχόλιο που ξέφευγε πιο πέρα κι από το σουρεάλ (υπό την επίδραση της πιο φιλελεύθερης μαστούρας ever) και χωρίς ένα καστ που σέρνεται από τη στέρηση της ημερήσιας ντόπας. Για κάποιους, αυτό μπορεί να μην έχει νόημα. Να μοιάζει με ξενέρωμα. Για έναν κανονικό θεατή (μη σου πω κι εμένα…), η «Αγριότητα» είναι… δώρο Θεού. Καθαρή αφήγηση, στέρεα πλοκή, μια ιστορία που καταλήγει κάπου. Πάνω κάτω, φαντάζεσαι που. Αλλά στην πορεία υπάρχουν θετικά στοιχεία που σε κάνουν να το διασκεδάζεις κιόλας.

Αυτά δεν είναι το ανδρικό πρωταγωνιστικό δίδυμο των παντελώς άσφαιρων Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον και Τέιλορ Κιτς, οι οποίοι ή παίζουν καταπληκτικά τους «καμένους» Καλιφορνέζους ή κάποιος έπρεπε να τους προμηθεύσει με λίγο «stuff», μπας και μπορέσουν να προσδώσουν λίγη ψυχή σ’ αυτό που κάνουν. Γιατί είναι φίλοι; Γιατί θα πέθαιναν για τη μεγάλη… κοινή τους αγάπη (το στοιχείο του ερωτικού τριολέ μετράει σε εμπορικότητα, αλλά πάντα παραμένει ακατανόητο ως ιδέα στο φιλμ); Γιατί δεν παίρνουν τον ομματιών τους και αρνούνται το deal με το καρτέλ; Κανείς δεν πρόκειται να μάθει ποτέ. Ίσως γιατί, διαφορετικά, δε θα υπήρχε ταινία…

Παρά την ανωριμότητα και την έλλειψη ενδιαφέροντος που μαστίζει τους κεντρικούς χαρακτήρες, το σύμπαν γύρω τους είναι μια απόλαυση γραφικής εγκληματικότητας, σχεδόν ρατσιστικών στερεοτύπων, μια πινακοθήκη που χαίρεσαι να αποκωδικοποιείς και να ταυτίζεσαι κατά λάθος μαζί της. Η σαν από comic βγαλμένη φιγούρα της Ελένα, δίνει την ευκαιρία στη Σάλμα Χάγεκ να πλάσει μια σύγχρονη… Κλεοπάτρα μαλαγανιάς και βαθμού επικινδυνότητας, που σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης μεταμορφώνεται αστραπιαία σε… υπερπροστατευτική μανούλα, ενώ ο σαδιστής γαμιάς του Λάντο επιτρέπει στο Μπενίσιο Ντελ Τόρο να μοστράρει ξανά τις πιο cool μούτες του στην οθόνη. Δευτερεύουσα η παρουσία του πουλημένου… σε όλους μπάτσου του Τζον Τραβόλτα, ο οποίος παίρνει το σαρκασμό του ρόλου του πολύ στα σοβαρά και, μοιραία, χάνει το χιούμορ της υπόθεσης.

Σε επίπεδο παραγωγής και συστατικών, η αρτιότατη «Αγριότητα» είναι ένα μουλτιπλεξάδικο παραμύθι αρρωστημένης βίας που πλασάρεται οριακά… εκ του ασφαλούς, διατηρώντας και μια πινελιά από τη νουάρ αφήγηση της Ο(φήλια), την οποία υποδύεται προβλέψιμα ως θύμα η Μπλέικ Λάιβλι, με την εσάνς του θανατικού που παραπέμπει σε… «Sunset Boulevard» («Just ’cause I’m telling you this story doesn’t mean I’m alive at the end of it…», απαγγέλλει το μοιραίο θηλυκό)! Εσύ, πάντως, μην ανησυχείς. Θα βγεις σώος και αβλαβής από την αίθουσα.