του Άγγελου Μαύρου

Μην το ψάχνεις. Ευπρόσδεκτη η πλήρης εκδήλωση – επιτέλους – του κινηματογραφιτζίδικου ιού και στον, όχι άμοιρο οράματος και ικανοτήτων, πολυτεχνίτη Δημήτρη Μπαβέλλα – που όμως χάνεται κλιμακούμενα άρρωστα στην πρώτη γύρα του. Πάρε την αισθητικοποίηση: την τράβαγε ο οργανισμός τού b και cine-fantastique στοιχείου αλλά η 16 mm μονοχρωμία λέει κάτι (διπλής ανάγνωσης) μόνο για την κατάθλα στην πρωτεύουσα της δαμοκλείου σπάθης τού Grexit – και επικάθεται δίκην… νέφους στον τόνο (εκ περιτροπής μυστηρίου, δράματος, ένα μόνο τσικ μπουρλέσκ) που αντανακλούν τα επισυμβαινόμενα. Πάρε τη συνιστώσα περί χαμένης αθωότητας: ασφυκτιά στην αλληγορία εθνοκρίσης, ενώ το δεύτερο στάδιο (η εξωτερίκευση των μύχιων πόθων των προσβεβλημένων) της ασθένειας «απόδραση απ’ το κλεινόν άστυ» μετά βίας γίνεται διακριτό στην πλοκή, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτυχίας μια επίσκεψη της φευγάτης μαμάς σε τσοντάδικο πριν απ’ το πρέπον άγγιγμά της από έναν ομοιοπαθώς ξέμπαρκο νεαρό σε γιαπί. Πάρε τη… λιακοπουλική καρικατούρα τού μπαμπά τού «Κυνόδοντα» που (εν είδει «η συνέχεια προσεχώς»;) πετυχαίνει μόνο στο να διαφημίσει το «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» τής, οιονεί συνσεναριογράφου εδώ, Ελίνας Ψύκου. Πάρε το διδαγμένο «γύρω-γύρω όλοι» μούγγας ή «ποιος είμαι, πού πάω» τού ερμηνευτικού όχλου: στιγμές τού «φάτσα» Μάκη Παπαδημητρίου μόνο σώζονται.

Όλα αυτά προτού στην κλιμάκωση ένα live των The Mongrelettes στο Ολυμπιακό Χωριό ρίξει τον Καουρισμάκι στην ύφεση της Ψωροκώσταινας, μυθοπλαστικές αβλεψίες – όπως η απειλή των χειροπέδων στη φυγά από τους δύο (σα θιασώτες του Movember, είναι αυτό comic relief;) αστυνομικούς – εκδηλωθούν άσχημα, το πέρα δώθε των κεντρικών προσώπων στις γειτονιές τού κέντρου εκτεθεί στα ρακόρ γεωγραφικώ τω τρόπω για όποιον ξέρει το δήμο τής Αθήνας (εκτός αν ο δημιουργός θεωρεί ότι το κοινό του είναι εκτός της χώρας, αν κρίνω από το ότι η κόπια που προβλήθηκε στους δημοσιογράφους είχε αποκλειστικά αγγλικά générique και υπότιτλους), μία λογιστική αλχημεία δυνητική οικονομική πανάκεια το γυρίσει σε Φρανκ Κάπρα από το μέλλον (το «Star Trek» συγκεκριμένα!). Και όλα μαζί πάνε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, όπως το προ ετών ντόπιο «Το Χάρισμα» της Χριστίνας Ιωακειμίδου, αν το… τελείωνε ο Ρομέρο. Μη χάσετε, πάντως, την (και αυτήν ενταγμένη γραφικά ημιερασιτεχνικά) ουβερτούρα View-Master πηγής ΠΕΚ, μία έξυπνη αφετηρία για μία μεγάλου μήκους, που στην τελική δείχνει σα μία μικρού τραβηγμένη αντιπροκρούστεια. Γιατί το «Runaway Day» δεν είναι το φιλμ που τρέχεις για να δεις. Να μη σου πω ότι είσαι εσύ που, μάλλον, θα τρέξεις να ξεφύγεις από δαύτο…