του Νίκου Παλάτου

Μετά την αποτυχία (σε όλους τους τομείς) της προηγούμενης σκηνοθετικής του δουλειάς «Blood Ties» του 2013 (αδιανέμητη στη χώρα μας, παρά το λαμπερό της καστ), o Γκιγιόμ Κανέ μάλλον ένιωσε πως ήρθε η στιγμή να μηδενίσει το κοντέρ, ξεφεύγοντας από τα συνηθισμένα. Καταφεύγει, λοιπόν, στη σατιρική κωμωδία, με έναν τόσο meta τρόπο που μάλλον ουδείς τον είχε ικανό να φέρει εις πέρας. Όχι γιατί του λείπει το ταλέντο ή η ικανότητα, αλλά κυρίως επειδή πλην μιας σύντομης εμφάνισης στο σπονδυλωτό «6+1 Απιστίες» (2012), η σχέση του με το είδος όλα αυτά τα χρόνια είναι ανύπαρκτη, τόσο σαν σκηνοθέτης όσο και σαν ηθοποιός. Εδώ αναλαμβάνει και τους δύο ρόλους, σε μια ημιβιογραφική παρωδία στην οποία δεν χαρίζεται ούτε στιγμή στον… εαυτό του!

Η ιδέα τού σεναρίου ήρθε στον Κανέ λίγα χρόνια πριν, όταν κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης (η οποία έχει δραματοποιηθεί για τις ανάγκες της ταινίας), έγινε δέκτης του σχολίου πως δεν είναι πλέον «rock ‘n roll» τύπος, έχοντας επιλέξει μια ήσυχη οικογενειακή ζωή στο πλευρό της συντρόφου του, Μαριόν Κοτιγιάρ, και του παιδιού τους. Ο ίδιος το αρνήθηκε, προχωρώντας όμως ένα βήμα παραπέρα, όταν έκατσε μαζί με τους φίλους και συνεργάτες του Φιλίπ Λεφέβρ και Ροντόλφ Λογκά για να γράψουν μια ακραία κωμική εκδοχή τού πώς θα αντιδρούσε εάν πίστευε στ’ αλήθεια πως έχει βαλτώσει σε μια βαρετή καθημερινότητα, η οποία επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής του, επαγγελματικές αλλά και κοινωνικές.

Το αποτέλεσμα είναι ενίοτε απροσδόκητα αστείο, καθώς ο Κανέ χαράσσει δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στο ψεύτικο και το πραγματικό, βάζοντας τον εαυτό του στο επίκεντρο μιας σουρεάλ πραγματικότητας στην οποία, λόγου χάρη, μπορεί να επισκεφτεί τον Τζόνι Χαλιντέι στο σπίτι του, προκειμένου να πάρει συμβουλές από τον… ειδικό για το πώς μπορεί να ξαναγίνει rock, κερδίζοντας ταυτόχρονα τον χρόνο που φαίνεται να τον προσπερνά. Ο Χαλιντέι, σε μια καρικατουρίστικη εκδοχή της φιγούρας του (εάν δεχθούμε πως δεν είναι καρικατούρα ούτως ή άλλως…), υποδύεται τον εαυτό του, όπως και άπαντες όσοι εμφανίζονται εδώ. Η Κοτιγιάρ είναι η μεγάλη ηθοποιός που έχει την τάση να κυνηγάει ρόλους που απαιτούν είτε accent (απολαυστικές οι σκηνές όπου μιλάει την ακατάληπτη διάλεκτο του Κεμπέκ, θέλοντας να μπει στο πετσί της επερχόμενης ταινίας της για τον Ξαβιέ Ντολάν!), είτε σωματική αναπηρία, καθώς εκεί κρύβονται τα κάθε λογής βραβεία, ο Ζιλ Λελούς είναι ο καλός φίλος του Κανέ που παρά τα χρόνια του δεν το έχει «χάσει» σαν κι εκείνον, και ο Ιβάν Ατάλ ο συνεσταλμένος παραγωγός ταινιών που προσπαθεί να τον συνεφέρει πριν να είναι πολύ αργά. Η διακωμώδηση του κόσμου του κινηματογράφου και των παρασκηνίων του, με inside jokes της σχετικής γαλλικής βιομηχανίας αλλά και της ίδιας της προσωπικής ζωής τού Κανέ όταν στηλιτεύει τις κατά καιρούς καταχρήσεις του ή την υφέρπουσα ματαιοδοξία του έπειτα από τη μη βράβευσή του στα Césars κάποιας χρονιάς, γίνεται με εντελώς ακραίο σατιρικό τόνο, με ολοζώντανους διαλόγους και καταστάσεις που αντιλαμβάνεσαι ως άμεσα πιστευτές όπως παρουσιάζονται.

Εκεί που κάπως το θέμα ξεφεύγει είναι στο τελευταίο ημίωρο, όταν ένας αγνώριστος (κυριολεκτικά) Γκιγιόμ Κανέ έχει πια φτάσει σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα καταπολέμησης της κρίσης της μέσης ηλικίας (ασφαλώς στοχεύοντας τα βέλη του σε φαινόμενα της showbiz τύπου Μάικλ Τζάκσον και Μίκι Ρουρκ). Το εν λόγω σκηνικό ξεχειλώνει σε διάρκεια (χρειαζόταν σίγουρα εικοσάλεπτο ψαλίδι στο μοντάζ), μην προσθέτοντας απολύτως τίποτα από ένα σημείο και μετά στα όσα είχαν ήδη εύστοχα καυτηριαστεί. Κρατάει, πάντως, έναν γερό άσσο στο μανίκι με το χολιγουντιανό camp φινάλε που μοιάζει να είναι βγαλμένο από τις χρυσές σελίδες της θεόμουρλης ομάδας ΖΑΖ, καθώς ο με αναπτερωμένο πλέον ηθικό Γκιγιόμ Κανέ βρίσκει επιτέλους τη δική του Γη της Επαγγελίας στη μακρινή Αμερική.