του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Γαλλική και κωμωδία; Πέρα από ελάχιστα δείγματα, που πάνε πολλά χρόνια πίσω, αυτές οι δύο λέξεις δεν ταιριάζουν μαζί με τίποτα. Ούτε κι όταν έχεις για πρωταγωνιστή τον αστραφτερό στο «The Artist», Ζαν Ντιζαρντέν. Η σπονδυλωτή δομή δε διευκολύνει τα πράγματα. Κάθε άλλο. Κάνει τις σκηνές να μοιάζουν με σεξιστικά νούμερα επιθεώρησης στο «Δελφινάριο».

Για να μην πάρει τα πάντα η μπάλα, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο επεισόδια τα οποία είναι καλοφτιαγμένα και με χιούμορ. Ο Μισέλ Αζαναβίσιους σκηνοθέτησε την απεγνωσμένη προσπάθεια του Ντιζαρντέν σε ένα συνέδριο να ξενοπηδήξει… ό,τι να’ ναι, ό,τι κάτσει, για να φάει, τελικά, πόρτα και να γίνει ρεζίλι. Το άλλο καλό επεισόδιο, του βιντεοκλιπά Αλεξάντρ Κουρτές (δικό του το οργιαστικό «Cochon Ville» του Σεμπαστιέν Τεγιέ), καταγράφει τη συνάντηση «Ανώνυμων Άπιστων», όπου κάθε απόπειρα της απογοητευμένης ψυχοθεραπεύτριας να επιβάλει την τάξη, πέφτει στο απόλυτο κενό.

Ό,τι, όμως, καλό κι αν υπάρχει, χάνεται στα χάσματα, τις υπερβολές, το φτηνό χιούμορ και, κυρίως, το ελεεινό φινάλε, με τους Ντιζαρντέν και Λελούς, αφού ανακαλύψουν ότι τελικά  δεν είναι απλώς κολλητοί, αλλά γουστάρουν ο ένας τον άλλο (θα δεις και οσκαρικά οπίσθια), να μετατρέπονται σε κραγμένο ζεύγος θηριοδαμαστών στο Λας Βέγκας! Δικηγόρους, άραγε, δεν έχουν οι Siegfried & Roy; Γιορτή θα έκαναν με την ταινία.