της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Πού και πού σκάνε μύτη κάποια, σχετικά φτηνά, αλλά καλυμμένα με χολιγουντιανό λούστρο, b – movies στον πυρήνα τους, φιλμ που κάνουν – σε σύγκριση με το κόστος τους – μικρά θαύματα στο box-office, προσηλυτίζουν ουκ ολίγους φανατικούς οπαδούς, αποκτούν κάποιου είδους cult status και γεννοβολούν sequels με την ίδια ευκολία που η Ομπρέλα παράγει αναλώσιμους κλώνους της Άλις. «Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή», με τις 6 συνέχειες (από τις οποίες βλέπονται οι μισές) ήταν ένα από αυτά τα ανεξήγητα επιτυχημένα – ένοχη απόλαυση ή κακή ταινία που αγαπάμε για τους περισσότερους – φιλμ στα 80’s. Το «Resident Evil» αποτελεί το αντίστοιχο φαινόμενο των 00’s. Μόνο που, επειδή ξεκίνησε ως video game, μετρά στις τάξεις των θεατών του πολύ πιο πωρωμένους, σκληροπυρηνικούς στρατιώτες. Δεν απευθύνεται σε αυτούς, τους αμετανόητους, τούτη η κριτική.

Οφείλω, όμως, να προετοιμάσω όλους τους υπόλοιπους: είτε τους αδαείς που απλά θα δουν φως και θα μπουν, είτε τους ενήμερους που θα αναζητήσουν συνειδητά έναν άνευ μεγάλων προσδοκιών χαβαλέ. Καταρχήν, ναι, η Γιόβοβιτς είναι (ακόμα) μια αιλουροειδής θεά, εδώ περισσότερο από ποτέ χάρη στη στιλπνή, κατάμαυρη, ολόσωμη φόρμα / δεύτερο δέρμα της, με τις βινίλ και μεταλλικές, kinky λεπτομέρειες. Αφενός, όμως, πείθει πλέον πολύ περισσότερο για τις ικανότητές της ως ακροβάτη παρά ως ηθοποιού, παρόλο που εδώ αποκτά – α λα Ρίπλεϊ – θετή κόρη! Και αφετέρου, αυτή τη φορά είναι περιστοιχισμένη από πολύ λιγότερο ενδιαφέροντες δευτεραγωνιστές (ιδιαίτερα σε σχέση με την Κλερ της Άλι Λάρτερ και τον Κρις του Γουέντγουορθ Μίλερ, στο αμέσως προηγούμενο «Τριασδιάστατη Απόδραση»): η πρωτοεμφανιζόμενη στο συγκεκριμένο τελεολογικό έπος, Έιντα της Λι είναι εξωφρενικά ξύλινη, ενώ οι επανεμφανιζόμενοι Ρέιν («Resident Evil») της Ροντρίγκεζ, Τζιλ («Resident Evil: Αποκάλυψη» και «Τρισδιάστατη Απόδραση») της Σιένα Γκίλορι, Κάρλος («Resident Evil: Αποκάλυψη» και «Η Εξόντωση») και Λούθερ («Resident Evil: Τρισδιάστατη Απόδραση») είναι τόσο περαστικοί και δωρεάν, που θα μπορούσαν να γεμίζουν έναν οποιοδήποτε άλλο, ανώνυμο, αναλώσιμο ρόλο.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ξανά (όπως και στην «Τρισδιάστατη Απόδραση») ο δημιουργός του πρωτότυπου φιλμ (σύζυγος της Μίλα) και συνήθης ύποπτος ως εικονοκλάστης του high-tech τρόμου, Άντερσον («Το Σκάφος του Τρόμου», «Άλιεν Εναντίων Κυνηγού»), χωρίς, όμως, να προσφέρει τίποτα καινούργιο ούτε καν όσον αφορά το θέαμα. Γιατί ενώ τα προηγούμενα δύο φιλμ έβγαιναν έξω στη ρημαγμένη Φύση και στα στοιχειωμένα απομεινάρια θρυλικών Μητροπόλεων ενός μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος, ανασκαλεύοντας γαργαλιστικά στο μυαλό εικόνες και μνήμες από τα «Mad Max» και τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών», αυτό το πέμπτο φιλμ της σειράς μένει εγκλωβισμένο στο άθικτο, αυτοματοποιημένο και σε μεγάλο βαθμό εικονικό περιβάλλον των μυστικών, υπόγειων εγκαταστάσεων της Ομπρέλα. Εκεί όπου σε σειρά από μεταμοντέρνες αρένες εκτελούνται πειράματα με τον ιό Τ. Εκεί από όπου καλείται να αποδράσει η Άλις, επιζώντας… αεροπλανικών μονομαχιών. Έτσι, όμως, το φιλμ ξεμπροστιάζει περισσότερο από ποτέ τις video game καταβολές του με την (τουλάχιστον) εφτάψυχη ηρωίδα του να μην κάνει ουσιαστικά τίποτα άλλο από το να ξεπερνά πίστες αυξανόμενης δυσκολίας. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα εξιλεώνεται κάπως, χάρη στην αισθητά καλύτερη δουλειά που έχει γίνει στο 3D. Κλωτσιές, μπουνιές, όπλα, σφαίρες, αλυσίδες, αίματα και ζόμπι, μεταλλαγμένα, ορθάνοιχτα στόματα σου έρχονται κατακέφαλα! Ή που θα πεταχτείς από την καρέκλα σου, συνεπαρμένος από τον χαβαλέ του ασταμάτητου, τρισδιάστατου… κλωτσομπουνιδιού, ή που θα τρέξεις για την έξοδο, θρηνώντας τα επιπλέον ευρώ που έδωσες για το 3D…