του Ηλία Φραγκούλη

Χωρίς να πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα, το «Πνεύμα του Κακού» του 1982 είναι η πιο σκοτεινή και τρομακτική ταινία που… δεν υπέγραψε ποτέ ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (το όνομά του αναγράφεται μονάχα στο σενάριο και την παραγωγή) και, κυρίως εξαιτίας του PG rating του, σήμερα αντιμετωπίζεται ευκολότερα ως το πιο «νοσηρό» ξαδελφάκι του «E.T.» (ο οποίος έκανε πρεμιέρα μια εβδομάδα μετά το original «Poltergeist» στις ΗΠΑ!), παρά ως ένα φιλμ που σκηνοθέτησε ο Τόμπι Χούπερ (του κλασικού «The Texas Chainsaw Massacre»!).

Στο πλαίσιο της σύγχρονης μάστιγας των remake διάσημων επιτυχιών της δεκαετίας του ’80, ήρθε η… κακιά η ώρα και για το «Poltergeist», στο οποίο διαφαίνονται κάποιες απόπειρες προσαρμογής στη σημερινή πραγματικότητα, χωρίς όμως να ακουμπάνε σε βάθος το περιεχόμενο ή το background του φιλμ. Πιο χαρακτηριστικά, η τότε περίοδος προκάτ «ευημερίας» του Ρέιγκαν δίνει τη θέση της στην Αμερική της κρίσης και της ανεργίας, που κανένας καταναλωτισμός δεν μπορεί να συνεφέρει, έστω και «τεχνικά» (πραγματικά πικρή η σκηνή όπου ο άνεργος πατέρας, έχοντας «κάψει» το όριο των πιστωτικών του καρτών, εμφανίζεται στο σπίτι με ακριβά δώρα για όλη την οικογένεια, απογυμνώνοντας το παντοτινό πρότυπο του αμερικανικού «ονείρου»).

Ο κυνισμός τού πολιτικοκοινωνικού σχολιασμού είναι αισθητός, όμως δεν βιώνεται σαν κάτι το ρεαλιστικό μέσα στην ψυχή της ταινίας (πόσω μάλλον και του θεατή). Η σπονδυλική στήλη αυτού του έργου είναι στημένη πάνω σε ένα manual από οδηγίες των studio executives, που… εκτελούν (#diplhs) μια πετυχημένη συνταγή για να κατασκευάσουν ένα «νέο» προϊόν, το οποίο θα καταναλωθεί οριακά μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, πριν περάσει στις λίστες των new releases του… VOD. Οι σκηνές μοιάζουν κομμένες και ραμμένες μεταξύ τους, το καστ δεν εμπνέει καμία δραματική ένταση ή ένα δέσιμο οικογένειας που βιώνει μια τραγική και πέρα από κάθε φαντασία μεταφυσική περιπέτεια, η μικρή Κένεντι Κλέμεντς δεν διαθέτει τίποτε το χαρισματικό ώστε να νοιαστείς για τα βάσανα που περνάει στα χέρια του δαιμονικού πνεύματος και ακόμη και τα οπτικά εφέ του πιο εξελιγμένου σήμερα… δεν ανασταίνουν νεκρούς!

Αν και είχα κάθε καλή διάθεση μπαίνοντας στην αίθουσα, βγήκα από την προβολή με εμφανή σημάδια κόπωσης. Αυτό το «Poltergeist» δεν αλλάζει τον κανόνα των αχρείαστων remake για μια γενιά που θεωρεί πως ένα φιλμ από τα 80’s είναι μια «παλιατζούρα που δεν βλέπεται» ή μπορεί και να μην γνωρίζει καν το όνομα του Σπίλμπεργκ! Πόσο άδικο, να μην υπάρχει ένα multiplex που να χτίστηκε πάνω από νεκροταφείο…