του Ηλία Φραγκούλη

Η κυριούλα που εμπορεύεται χασίς δεν είναι καν ένα πρωτότυπο εύρημα, το έχουμε ξαναδεί και στη βρετανική κωμωδία «Του Θεού το Χόρτο», το 2000. Σαφώς πιο δημιουργικά, δε. Εδώ, το ίδιο μοτίβο, ελαφρώς παραλλαγμένο, αναπαράγεται εντελώς καρικατουρίστικα, φορτωμένο με επιπλέον δόσεις κοινωνικού σχολιασμού, που μάλλον σε άβολη θέση φέρνουν τον θεατή παρά τον διδάσκουν κάτι το χρήσιμο για την Ευρώπη τού σήμερα (παραδόξως, το φιλμ γυρίστηκε το 2012, αλλά μη με ρωτάς γιατί έφτασε στη χώρα μας τώρα, διάβαζε συχνότερα τα editorials του FREE CINEMA…).

Η Πωλέτ έχει χάσει την επιχείρηση (το μαγαζάκι με τις βραβευμένες τάρτες της παρέδωσε τα κλειδιά του σε ένα ασιατικό εστιατόριο… μεταναστών) και τον αγαπημένο της σύζυγο, σχεδόν κρύβεται σε ένα άθλιο διαμερισματάκι από τα χρέη και την επερχόμενη έξωση, μισεί την κόρη της επειδή παντρεύτηκε… αράπη και πλακώνεται στο κλείσιμο της λαϊκής αγοράς με συνανθρώπους της για να διεκδικήσει τα υπολείμματα από οπωροκηπευτικά προϊόντα. Είναι μια κανονική ρατσίστρια, δίχως ίχνος ανθρωπισμού στα σπλάχνα της. Και τούτο το φιλμ ποτέ δεν επιχειρεί να «διορθώσει» κάτι σχετικά με τα συναισθήματά μας απέναντι στην κεντρική του ηρωίδα.

Η γραφικότητα και η προβλεψιμότητα των καταστάσεων συντροφεύει μια εντελώς «άτεχνη» και παρακινδυνευμένα λαϊκίστικη ματιά που δεν οδηγεί προς τη σάτιρα αλλά προς έναν κάποιο οίκτο, που μπλέκει με την απέχθεια (κάκιστο το χιούμορ της ίδιας ημερομηνίας θανάτου του συζύγου της με το θλιβερό συμβάν εκείνης της 11ης Σεπτεμβρίου…), μέχρι να φτάσει αυτή η κακομοίρα η «Πωλέτ» στη φαρσική της (και πιο… «απ’ τ’ αλώνια στα σαλόνια» κορύφωση. Που μπορεί να αφορά κυρίες οι οποίες θα βρουν κάτι από τον εαυτό τους σ’ αυτή τη γιαγιούλα. Δεν έχει ανοίξει και το Δελφινάριο ακόμη…