του Ηλία Φραγκούλη

Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε ένα σοβαρό διαχωρισμό ανάμεσα στο art-house και το world cinema, διότι έχει χαθεί εντελώς η μπάλα! Η κάθε «τριτοκοσμική» παραγωγή που θέλει να στήσει κι από μία φεστιβαλική… φάμπρικα, με τη βοήθεια της δήθεν κριτικής, ανακυκλώνει μετριότητες που πουλάνε εθνική μιζέρια, πόνο και δυστυχία, με στόχευση στην «αφύπνιση» του δυτικού κόσμου. Η πλειοψηφία αυτών των φιλμ δεν έχει κανένα καλλιτεχνικό άλλοθι, όμως, επειδή περνά από διαγωνιστικά ή (τρέχα γύρευε) παράλληλα προγράμματα φεστιβαλικών διοργανώσεων, οικειοποιείται την «ταμπέλα» του art-house και βρίσκει στέγη στα αντίστοιχα κυκλώματα διανομής ανά τον κόσμο. Εάν, δε, η χώρα προέλευσης αποφασίσει πως ο εκάστοτε τίτλος μπορεί να την αντιπροσωπεύσει και ως πρόταση για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, το πράγμα διογκώνεται σε χειρότερο βαθμό…

Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα τουρκικό (μελό)δραμα με αμφίεση «Τέχνης», μοδάτο «τετράγωνο» frame και αισθητική σεβεντίλας, που θέλει να μας κάνει την ψυχή μαύρη για τις κακουχίες ανήλικων παιδιών σε οικοτροφείο της Ανατολίας, υπό συνθήκες βαρυχειμωνιάς. Αντιλαμβάνεστε. Λιγοστή θέρμανση, κρύα ντους, αλλοπρόσαλλες συνθήκες πειθαρχίας και αυταρχισμού από το ενήλικο προσωπικό και, για να υπάρξει και μια κάποια δραματουργία, ένα αγοράκι που κινδυνεύει να πεθάνει γιατί, για αδιευκρίνιστα αίτια, έχει αρρωστήσει και κανείς δεν ασχολείται με αυτό υπεύθυνα, κινδυνεύοντας να χάσει τη ζωή του εντελώς άδικα. Δίπλα του, ο πρωταγωνιστής της ταινίας και συγκάτοικος του ασθενούς, ο Γιουσούφ, αγωνιά για το αβέβαιο μέλλον του μικρού του φίλου.

Μονότονη αφήγηση, σχεδόν ανύπαρκτο σενάριο, βασισμένο στο καταστασιακό στιγμών μιας ημέρας στο οικοτροφείο, το «Φύλακας Αδερφός» χρησιμοποιεί κάθε είδους στερεότυπο «ανθρωπιάς» που πρέπει να ταρακουνήσει το κοινό ρεαλιστικά (αλίμονο!), ενώ το χιόνι πέφτει διαρκώς και ο εξωτερικός παράγοντας σωτηρίας του παιδιού γίνεται όλο και πιο απέλπιδος. Καλύτερα να μη σχολιάσω το αιχμηρό «χιούμορ» στις σκηνές όπου τα κινητά τηλέφωνα δεν έπιαναν σήμα. Όπως συμβαίνει συχνά στο σινεμά τούτης της σχολής, το φινάλε δεν είναι κάτι που απασχολεί τον Φερίτ Καραχάν (ο οποίος έχει και credit συν-σεναριογράφου, όπως κάθε σωστός «δημιουργός»…), όπως και οι θεατές δεν θα έπρεπε να ασχολούνται με τέτοια έργα, πόσω μάλλον εν έτει 2022. Πάντως, μια επιπλέον… δυσάρεστη αλήθεια θα την πω, για τούτο το είδος δραματικής «φεστιβαλικής» ταινίας: δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από εκείνη τη ρουμάνικη απόπειρα έκτρωσης, κι ακόμα τον πληρώνουμε το Χρυσό της Φοίνικα!

Υ.Γ. Η εταιρεία WEIRD WAVE εδώ και μήνες (πλέον) έχει αποφασίσει πως πρέπει να λογοκρίνει το site μας, ώστε να αποφύγει την κριτική των ταινιών που διανέμει. Οφείλετε να το γνωρίζετε και (ακόμα!) αναμένουμε μία δημόσια, γραπτή απάντηση (που ούτε και στην Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου έχει δώσει).