του Ηλία Φραγκούλη

Παρντόν για την «κλοπή» της σύνοψης του δελτίου Τύπου, αλλά… πόσα μπορεί να αντέξει ένας ενήλικας που, για πρώτη φορά στη ζωή του, μπαίνει στο animated σύμπαν του franchise του θρυλικού «My Little Pony» με την αθωότητα της πίστης στην ανθρώπινη θέληση και την αντοχή; Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε να εξέλθω της αιθούσης για λίγα λεπτά, διότι εμφάνισα δείγματα ημικρανίας και τσουξίματος στα μάτια, αλλά επέστρεψα εγκαίρως για να μην χάσω το πανηγυρικό φινάλε με άσμα της μαϊντανού – αοιδού Sia, η οποία δανείζει τη φωνή της γενικά στην αγγλόφωνη version του φιλμ. Εμείς, βέβαια, ακούμε μονάχα την ελληνική μεταγλώττιση στα ντόπια σινεμά. Δικαιολογημένα. Δεν υπάρχει τόσο αρρωστημένο βίτσιο σε άνθρωπο, ώστε να απαιτήσει από τη διανομή να παίξει και την original κόπια…

Για την ίδια την ταινία, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Οι ενδιαφερόμενοι γονείς που θα σκεφτούν να συνοδεύσουν ένα ανήλικο (μέχρι την ηλικία των έξι μάλλον, μετά θα πάθετε ζημιά όλοι μαζί) στο σινεμά, ας γνωρίζουν ότι τούτη η 2D animation κινηματογραφική παραγωγή που βασίζεται στα διάσημα κουκλάκια της εταιρείας Hasbro (ακολούθησε και η τηλεοπτική σειρά) είναι αρκετά ασφαλής για ανέμελη ψυχαγωγία, με ιδανικό target group τα μικρά κορίτσια, προφανώς (σε κάθε άλλη περίπτωση, τίθεται ένα ρίσκο μελλοντικού σεξουαλικού προσανατολισμού…).

Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να περιγράψω λίγο καλύτερα την πλοκή, η πριγκίπισσα της φιλίας, η Twilight Sparkle, ετοιμάζει μια μεγάλη υπαίθρια γιορτή… εεε… φιλίας, ώσπου κάνει την εμφάνισή του ο βασιλιάς Τυφώνας (ή κάτι τέτοιο) που επιτίθεται κατά της Ponyville, με την απαίτηση οι υπόλοιπες πριγκίπισσες (λυπηθείτε με, δεν θυμάμαι ονόματα!) να παραδώσουν τις μαγικές τους ικανότητες, για να αποκτήσει εκείνος κάποια υπερδύναμη που θα τον καταστήσει απόλυτο κυρίαρχο της Equestria (τι σημαίνει αυτό, θα σας γελάσω).

Το σχέδιο είναι αρκετά παλιομοδίτικο και, για παράδοξους λόγους που δεν δύναμαι να εξηγήσω, οι ηρωίδες της ταινίας θυμίζουν εκφραστικά τα πλασματάκια που… πεθαίνουν φρικτά ή διαμελίζονται στην animated σειρά των «Happy Tree Friends» (μια πρόσκαιρη ευκαιρία για μειδίαμα κατά τη διάρκεια της προβολής)! Η αφήγηση διακόπτεται από κάποια τραγούδια σε στιλ μιούζικαλ (ατυχώς, μη μεταγλωττισμένα στα ελληνικά), μέχρι να οδηγηθούμε στο πανηγυρικό φινάλε, μετά χορών και ασμάτων, φυσικά. Νομίζω πως η φιλία νίκησε και το σύμπαν των μικρών Pony βρήκε ξανά την ισορροπία του. Απλά, να προειδοποιήσω ότι την επόμενη φορά δεν θα πάω να δω ένα πιθανό sequel για να γράψω την «κριτική» του, θα πέσει κλήρος…