του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Όταν βλέπεις μια κινηματογραφική βιογραφία, το στοιχείο που σε κεντρίζει πιο πολύ είναι η περιέργεια να μάθεις περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή ενός διάσημου προσώπου, έστω κι αν τις περισσότερες φορές το σενάριο παίρνει ελευθερίες που συχνά φτάνουν πιο κοντά στην καθαρή μυθοπλασία. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το βιογραφούμενο πρόσωπο δεν είναι και ιδιαίτερα γνωστό, όπως η Μόνικα Ζέτερλουντ, star στη Σκανδιναβία και δημοφιλής σε όσους αγαπούν την jazz, εντελώς άγνωστη, όμως, στο υπόλοιπο κοινό;

Για όσους τη γνωρίζουν, η ταινία του Περ Φλι ίσως να είναι αρκετή, αφού ακολουθεί τον τυπικό δρόμο μιας καλοφτιαγμένης βιογραφίας. Γνωρίζουμε τη Ζέτερλουντ, νεαρή τηλεφωνήτρια σε επαρχιακή πόλη, που έχει το όνειρο να γίνει τραγουδίστρια. Μεγαλώνει μόνη την κόρη της, με τη βοήθεια των γονιών της, μόνο που ο πατέρας της είναι πάντα ιδιαίτερα επικριτικός και θα παραμείνει ακόμη κι όταν η κόρη του γίνει διάσημη. Η φωνή και η ομορφιά της θα της δώσουν μια ευκαιρία να τραγουδήσει στην Αμερική, όμως, την κατεβάζουν άρον-άρον από τη σκηνή, καθώς η παρουσία της κοντά στους μαύρους μουσικούς προκαλεί σκάνδαλο, ενώ όταν κατά τύχη συναντήσει ένα από τα είδωλά της, την Έλλα Φιτζέραλντ, η αντίδραση δε θα είναι αυτή που περίμενε.

Το στραπάτσο που τρώει δε θα κρατήσει πολύ και θα κυνηγήσει και πάλι το όνειρό της. Η ιδέα της να τραγουδήσει γνωστές μελωδίες με σουηδικούς στίχους, θα αποδειχθεί ευφυής, αφού το κοινό θα ταυτιστεί και θα αγαπήσει ένα μουσικό είδος, για το οποίο ουσιαστικά αδιαφορούσε πριν. Η επιτυχία θα έρθει άμεσα και θα ακολουθήσουν εμφανίσεις στο θέατρο, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο.

Στα προσωπικά της, όμως, η Ζέτερλουντ δε θα έχει την ίδια επιτυχία. Σύντροφοι πάνε κι έρχονται και εκείνη το ρίχνει στο αλκοόλ και τα χάπια. Ο Περ Φλι έχει κάνει αυτό που λέμε «φροντισμένη παραγωγή», η τραγουδίστρια Έντα Μάνιασον (τραγουδάει η ίδια) στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο είναι περισσότερο από επαρκής στο ρόλο και η αφήγηση, έστω κι αν δεν κάνει την ηρωίδα πάντα πολύ συμπαθή, βάζει τα κομμάτια τής ιστορίας στη σωστή τους θέση. Αυτό, όμως, είναι και το πρόβλημα της ταινίας, ειδικά για όσους – μάλλον τους περισσότερους – δε θα πάνε να δουν την ταινία επειδή είναι λάτρεις της Ζέτερλουντ. Όλα είναι αναμενόμενα, τυπικά, συμβατικά. Όχι τα πιο ελκυστικά στοιχεία για τη βιογραφία ενός προσώπου που ελάχιστα γνωρίζεις.