του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το γεγονός ότι στην ιστορία του «Παιχνιδιού Χωρίς Κανόνες» υπάρχουν κι άλλες, κι άλλες, και μερικές ακόμη ανατροπές, μέχρι – επιτέλους – να πέσουν τα credits τού τέλους και να πάμε όλοι στα σπίτια μας, να ξεκαθαρίσουμε ότι… δεν αναφέρεται ως θετικό στοιχείο της ταινίας. Είναι περισσότερο κάτι σαν «ας βάλουμε κι έναν ακόμη δολοφόνο» ή «δεν ρίχνουμε έναν ακόμη εκβιασμό;», που μπορεί να σκέφτηκαν οι σεναριογράφοι μέσα στον αδαή ενθουσιασμό τους. Ή τον ερασιτεχνισμό τους. Γιατί ολόκληρο το «Παιχνίδι Χωρίς Κανόνες» μοιάζει να έχει γυριστεί χωρίς κινηματογραφικούς κανόνες ή μάλλον σαν κακή αντιγραφή τους.

Σκοτεινοί χώροι κάνουν ατμόσφαιρα νουάρ. Βιολιά στο soundtrack κάνουν θρίλερ κλπ κλπ. Φαίνεται, όμως, ότι κανείς δεν έκατσε να διαβάσει ολόκληρο το σενάριο και να πει αν βγάζει νόημα ή όχι, αν υπάρχει έστω και ένα στοιχείο αληθοφάνειας, και αν όλα αυτά που συμβαίνουν στην ιστορία δεν σκυλοβρωμάνε κλισέ στη χειρότερή τους μορφή. Το να παρουσιάζονται οι μεγαλοδικηγόροι και τα μεγαλοστελέχη ως αδίστακτοι άνθρωποι που δεν το πολυσκέφτονται πριν στήσουν σκευωρίες είναι μάλλον συνηθισμένο. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, οι «εκπλήξεις» έρχονται σχεδόν απ’ όλους τους χαρακτήρες, που κινούνται μεταξύ του τετριμμένου και του εξωφρενικού. Δε χρειάζεται να αναφερθεί κανείς σε λεπτομέρειες, αλλά όταν στους χαρακτήρες υπάρχουν ένας – σχετικά – νέος και φιλόδοξος δικηγόρος, η γυναίκα του που δεν έχει ξεπεράσει μια αποβολή, μια σέξι πρώην που είναι στέλεχος της εταιρείας όπου επικεφαλής είναι ο ηλικιωμένος νυν της, όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά.

Αυτό που εξακολουθώ να δυσκολεύομαι να πιστέψω κάθε φορά που το βλέπω, αν και το έχω δει πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, είναι η ευκολία με την οποία ο Άντονι Χόπκινς και ο Αλ Πατσίνο παίζουν σε όποια δευτεράντζα τους προσφερθεί. Με την ίδια ευκολία που παίζουν τους χαλαρά σκιαγραφημένους ρόλους τους, που βασίζονται στα τραβηγμένα τους ερμηνευτικά χαρακτηριστικά. Ο ένας παίζει με απαθή υπεροψία, ο άλλος με έξαλλη υπερβολή και γουρλωμένα μάτια. «Συγχωρήστε μου τους θεατρινισμούς», λέει ο Πατσίνο προς το τέλος, αλλά είναι πολύ δύσκολο πια να το κάνει κανείς.