του Ηλία Φραγκούλη

Παλιά κι αγαπημένη συνήθεια στον ελληνικό κινηματογράφο η μεταφορά θεατρικών έργων στη μεγάλη οθόνη. Ίσως αυτό να είχε κατά νου ο παραγωγός του φιλμ, αναθέτοντας στον δημιουργό μιας εμπορικά επιτυχημένης παράστασης ν’ αναλάβει και την προσαρμογή της για το σινεμά. Αυτό που ίσως δεν υπολόγισαν αμφότεροι είναι το ότι εκείνες οι ταινίες, που έχουμε παρακολουθήσει και ξαναβλέπουμε για χιλιάδες φορές στην τηλεόραση χωρίς να εξαντλούνται ή να κουράζουν, διέθεταν ιστορίες, οι χαρακτήρες τους ήταν κομμένοι και ραμμένοι πάνω σε καταστάσεις και όχι σε μια «κάποια» σεναριακή ιδέα. Για να μη μιλήσω για τη σπουδαιότητα του να συνδυάζεις το λαϊκό αντίκρισμα με μια ποιότητα γραφής που έκανε γκελ σε κάθε είδους κοινό…

Στην προκειμένη, το «Μια Μέλισσα τον Αύγουστο» δεν αργεί ν’ αποκαλύψει τις θεατρικές του καταβολές. Με τρόπο που σε κάνει να «κλωτσάς». Κι ας έχει κάνει ο Θοδωρής Αθερίδης υπεράνθρωπες προσπάθειες για να εμφυτεύσει κινηματογραφικά «άλλοθι» στην αφήγηση, δίπλα στην ατελείωτη φλυαρία της πρόζας πέντε ηθοποιών που βολοδέρνουν αποκλεισμένοι σε μια παραλία, όπου μια μέλισσα γίνεται σχεδόν άθελά της συνεργός σε… εγκληματική πράξη! Γράφω μεγάλες προτάσεις; Και που ν’ ακούσετε τους διαλόγους στην ταινία… Υπάρχουν οι ευρηματικές στιγμές (το flashback της διπλής ζωής του πατέρα είναι χάρμα οφθαλμών), υπάρχει ένα καστ που πραγματικά «δεν παίζεται» σαν πάντρεμα (με τον Αντώνη Λουδάρο να χτυπάει φλέβα κωμική από το δευτερόλεπτο που θ’ ανοίξει το στόμα του, κερδίζοντας το περισσότερο γέλιο), ή αρετές της παραγωγής που δεν μπορείς να παραγνωρίσεις. Στο φινάλε, όμως, φεύγεις με την απορία: έναν τσίμπησε η μέλισσα ή όλους μαζί;