του Νίκου Παλάτου

Μακάρι να βγω… ψεύτης, όμως, φοβάμαι ότι μπλέξαμε! Το γαλλόφωνο φιλμ «Menteur» (2019) αποτέλεσε τόσο μεγάλο hit στη χώρα παραγωγής του, τον Καναδά, που οι Γάλλοι δεν μπορούσαν ν’ αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Τρία μόλις χρόνια μετά το original, προέκυψε τούτο το… αυθεντικό tricolore remake, ανοίγοντας (πιθανολογώ) την όρεξη και στις άλλες χώρες του κόσμου που τα τελευταία χρόνια ειδικεύονται σε τέτοιου είδους διασκευές. Αντιλαμβανόμενος, δε, πως ο βασικός ρόλος του «φιδέμπορα» θα ταίριαζε γάντι σε έναν… Κέκο Τζελόνε, ουδεμία έκπληξη θα μου δημιουργούσε το ενδεχόμενο μιας ιταλιάνικης version του φιλμ σε δυο-τρία χρόνια από σήμερα. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μάλιστα, θα μπορούσε να επαναλανσαριστεί στη χώρα μας και το περίφημο… «Θεέ μου»! Έπιασα, όμως, τα (όποια) μελλούμενα και δεν έχω πει ακόμα δυο κουβέντες για τούτο τον νέο εκπρόσωπο της λαϊκής γαλλικής κωμωδίας των καιρών μας. Ίσως επειδή ως άλλος Ζερόμ, δεν τολμώ να κοιτάξω την αλήθεια κατάματα και το πάω γύρω γύρω, μπας και γλιτώσω. Σωτηρία, όμως, δεν υπάρχει καμία.

Το θρησκευτικό υπόβαθρο που θέτει σε κίνηση τα γρανάζια της πλοκής είναι αυτό που λέμε «του γιατρού», όμως, μοιάζει να μπήκε στο στόρι σε μια έκλαμψη της στιγμής, αφού ξεχνιέται ολοκληρωτικά στη συνέχεια, λες και ουδέποτε αποτελούσε μέρος του σεναρίου! Καλόγεροι απομονωμένου μοναστηριού, λοιπόν, συλλαμβάνουν ισχυρές όσο και επικίνδυνες δονήσεις… ψέματος στην ατμόσφαιρα και, εντοπίζοντας τη ρίζα του κακού κατά Νίκαια μεριά, αποφασίζουν να δώσουν στον υπαίτιο φλομπολόγο ένα γερό μάθημα. Για να ξεφύγεις από το rendezvous σου, είχες πει πως έπαθες λάστιχο, μεσιέ; Πάρε και τις τέσσερις ρόδες του αυτοκινήτου σου πίτα την κρίσιμη ώρα! Αργοπόρησες στη δουλειά και πέταξες τη δικαιολογία πως έσπασαν τα υδραυλικά στο σπίτι; Ορίστε το πλημμυρισμένο σου διαμέρισμα! Έκανες πλάκα στον αθώο αδελφό σου πως ο καλοκάγαθος γείτονάς σου είναι στην πραγματικότητα serial killer; Τρέχα τώρα να γλιτώσεις από την επίθεση του ψυχάκια με τα μαχαίρια και τα πριόνια! Κάπως έτσι ξηγιούνται οι καλόγεροι και ευθύνη ουδεμία φέρουν, καθώς το μοναδικό «χάπι» για την αρρώστια του ψέματος δεν είναι κάποια εξομολόγηση ή κάτι παρόμοιο που εμπίπτει στις άμεσες αρμοδιότητές τους, αλλά ο ισχυρότερος εχθρός του εκάστοτε παραμυθά: η αλήθεια!

Όπως συμβαίνει συνήθως με τις κωμωδίες που βασίζονται σε μία και μοναδική ιδέα (στην προκειμένη «τι θα γινόταν εάν τα ψέματά σου έβγαιναν αληθινά;»), όταν αυτή εξαντλείται, τότε κάπου εκεί (πρέπει να) τελειώνει και η ταινία. Στο «Μια του… Ψεύτη», αυτό συμβαίνει περίπου στο εικοσάλεπτο, με ό,τι ακολουθεί να είναι η επανάληψη ενός αγέλαστου καταστασιακού, όπου οι παρεξηγήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, πατώντας αποκλειστικά και μόνο στην αντιπαραβολή ψέματος / αλήθειας. Η φάση με τον Ρώσο businessman, από το «ντα» του οποίου θα κριθεί η απεργιακή κινητοποίηση στο ναυπηγείο όπου εργάζεται ως manager ο Ζερόμ, μπορεί κάπου στο (πολύ) βάθος να κρύβει έναν ειρωνικό καπιταλιστικό σχολιασμό. Τι να το κάνεις, όμως, όταν το μοτίβο που τελικά επικρατεί είναι το γλυκανάλατο οικογενειακό μετά ανάλογων αισθηματικών μπερδεμάτων… Όσο για το καστ, θα ήταν χοντρό ψέμα να λέγαμε πως καταθέτει σπουδαίο ταλέντο κωμικού timing (αν και ο πρωταγωνιστής Ταρέκ Μπουνταλί κάπως το παλεύει). Στο αρχικό (μονόλεπτης διάρκειας) σερί παραμυθιών του Ζερόμ, και δη με την έμπνευση του… Κανιστάν, ομολογώ πως ψευτογέλασα. Κατόπιν, όμως, στο μυαλό μου έμεινε να τριγυρίζει η εύλογη παράφραση του ελληνικού τίτλου. Μια του… ψεύτη, δυο του… ψεύτη, τρεις…. και η κακιά του ώρα!