του Ηλία Φραγκούλη

Πολλά χρόνια πέρασαν από το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Χριστίνας Ιωακειμίδη, το «Χάρισμα» (2010), ένα φρεσκότατο, ακόμη και πέρα από τα ελληνικά δεδομένα update στο είδος της ρομαντικής κομεντί, το οποίο δυστυχώς δεν είχε την απήχηση που του άξιζε στα ταμεία, σε μία περίοδο όπου η γυναικεία υπογραφή σ’ ένα φιλμ δεν ήταν (και) trend για παραπανίσια στήριξη… Χωρίς να αποτελεί αστοχία, τούτη η σκηνοθετική της απόπειρα εύκολα φανερώνει τα ελαττώματά της, που «καρφώνει» και η ίδια η Ιωακειμίδη στο συνοδευτικό σημείωμά της για το «Μέντιουμ»: «Είναι μια ταινία χαρακτήρα, που βασίζεται λίγο στην πλοκή και τον διάλογο και περισσότερο στην παρατήρηση των μικρών – μεγάλων στιγμών και στις συναντήσεις με τυχαίους ανθρώπους, που μπορεί να αγγίξουν τις ζωές μας με μοναδικό τρόπο». Ο κίνδυνος αυτό να σημαίνει και… «λίγο σινεμά» ήταν ορατός εξαρχής.

Σ’ ένα καυτό αθηναϊκό καλοκαίρι και δίχως παρέα ή τρόπους να περάσει την ώρα της, πέραν του κινητού τηλεφώνου της (που κάποια στιγμή πέφτει σε μια λεκάνη με νερό και αχρηστεύεται), η νεαρή Ελευθερία είναι υποχρεωμένη να προσέχει την αδελφή της μέχρι να γεννήσει και κατόπιν να επιστρέψει στον τόπο της. Ανάμεσα σ’ ένα φτωχικό, συνοικιακό διαμέρισμα και μια πόλη κάπως αφιλόξενη και σίγουρα ξένη, η Ελευθερία για πρώτη της φορά νοιώθει να «κοζάρει» τ’ αγόρια με μια δόση σεξουαλικής έλξης, ξεχωρίζοντας τον Άγγελο, τον αρκετά μεγαλύτερο σε ηλικία γείτονα του κάτω διαμερίσματος. Το πλησίασμα γίνεται αδέξια και δειλά, με την ολοκλήρωση του flirt να μοιάζει απαγορευμένη.

Η Ιωακειμίδη αντιμετωπίζει με ειλικρινή ευαισθησία την ηρωίδα της και η Αγγελική Μπεβεράτου βγάζει μία ιδανικά «άγουρη» αυθεντικότητα στον πρώτο ρόλο, «γράφοντας» εξερευνητικά στον φακό και ενίοτε φέρνοντας στον νου την εκφραστικότητα της αδικοχαμένης Μπρίτανι Μέρφι. Κι ενώ δεν υπάρχει κάποιο ουσιαστικό ψεγάδι στο πως διαχειρίζεται το υλικό της η Ιωακειμίδη, στο πέρασμα του χρόνου ο θεατής αντιμετωπίζει… βαρέως αυτό το «λίγο» της ιστορίας και, μοιραία, χάνει το ενδιαφέρον του σταδιακά, όσο κι αν οι χαρακτήρες του έργου έχουν παλέψει ν’ αποκτήσουν υπόσταση μέσα σ’ ένα καταστασιακό… τίποτα.

Αν ήταν τόσο… βαρετό το ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας, δεν καταλαβαίνω τι τράβηξε την Ιωακειμίδη προς αυτό. Τα έργα θεματολογίας «coming of age» απαιτούν γερή δραματουργία και ανάλυση χαρακτήρων σε βάθος, μέσω ιστοριών που εξελίσσονται και αποκαλύπτουν πτυχές των ηρώων οι οποίοι «μεταλλάσσονται» ωριμάζοντας. Δυστυχώς, αυτά τα στοιχεία δεν τα εντόπισα εδώ. Βέβαια, αν κρίνω και από τα λόγια της δημιουργού, δεν υπήρχε καν τέτοιος σκοπός! Κρίμα.