του Ηλία Φραγκούλη

Ο ήρωας της νέας ταινίας του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ μας μιλά διαρκώς για αξιοπρέπεια. Και το δικαίωμα στην ευθανασία. Έλα, όμως, που «Η Θάλασσα Μέσα μου» δεν έχει ίχνος αξιοπρέπειας ως προς το περιεχόμενο… Ή, πιο λιανά, όπως το αντιλαμβάνομαι καλύτερα, οι εικόνες του δεν διαθέτουν ηθική υπόσταση.

Θέμα, η μαρτυρική ζωή ενός τετραπληγικού Ισπανού που έμεινε κολλημένος σ’ ένα κρεβάτι για τρεις δεκαετίες, μέχρι να βρει τη σωτηρία μέσα από τον θάνατο και ν’ αναπαυθεί (πιθανότατα) δίχως τις ευλογίες της Εκκλησίας (η σεκάνς της συνάντησης μ’ έναν υψηλά ιστάμενο ιερωμένο είναι και η καλύτερη στο φιλμ). Από το ξεκίνημα βγάζει μάτι η λαϊκίστικη αντιμετώπιση και η ροπή προς το αγριεμένο melo, γεγονός που υποχρεώθηκα ν’ αντέξω μετά λύπης, διότι ο Αμενάμπαρ όντως αποτελεί ένα από τα πολύ μεγάλα ταλέντα στο παγκόσμιο σινεμά σήμερα. Γι’ αυτό και δεν του το χαρίζω.

Αν η επιλογή σου είναι να καταπατάς κανόνες ηθικής των εικόνων και να κινηματογραφείς τον θάνατο με τόσο γκροτέσκο τρόπο, ώστε ν’ αποσπάσεις τη λύπηση και το πλάνταγμα, τότε ευνουχίζεις την καλλιτεχνική σου αξία για ποιος ξέρει τι όφελος (από εισιτήρια μέχρι ένα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας). Αδικαιολόγητα εφετζίδικη η ονειρική νότα με τις υποβρύχιες λήψεις από το ατύχημα και, κυρίως, μέσω του ιπτάμενου πλάνου – έκπληξη που αν μη τι άλλο κοπιάρει την ψηφιακή φρενίτιδα των τοπίων του Μισέλ Γκοντρί από music promo της Μπιόρκ (το «Joga», για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους).

Αν εξαιρέσεις το μεγαθήριο ηθοποιού που λέγεται Χαβιέρ Μπαρδέμ, μένουν ερμηνείες και χαρακτήρες ανάξιοι λόγου, που κάνουν μία σοβαρών προθέσεων κοινωνική ταινία να μοιάζει με «σαπούνι». Προβλέπω μεγάλη μερίδα κοινού να το αγκαλιάζει φιλικότερα από εμένα και κάποιους να βρίσκουν σε τούτο το φετινό αντίστοιχο της «Επέλασης των Βαρβάρων». Αν είχε σενάριο που δεν μονοπωλεί στον μελλοθάνατο σαρκασμό του ήρωα…