του Ηλία Φραγκούλη

Αναπάντεχη η επιστροφή της Ρόουζ Γκλας («Saint Maud») με τον «Ματωμένο Δεσμό», ένα pulp(y) crime θρίλερ με lesbian twist που μοιάζει να ζηλεύει τα vibes του κοενικού «Μόνο Αίμα» (1984), λες κι αυτό «τράκαρε» ερωτοτροπώντας με την λιντσική «Ατίθαση Καρδιά» (1990)! Πολύ #wow για να είναι αληθινό, έτσι;

Το μέγα ατού της Γκλας είναι η έξυπνη επιλογή να μην ταυτιστεί με την queer φιλμική εκκεντρικότητα των στερεοτύπων αυτού του τόσο targeted είδους, αλλά να μπλέξει τα μπούτια της με το νεο-νουάρ στυλ των πρώτων ταινιών του Τζον Νταλ (κοντά στα τέλη της δεκαετίας του ’80), με μια λανθάνουσα δόση «παραξενιάς» που φέρνει στον νου το φαντασιακό ενός γήινου «Άδη», όπως τόλμησε να το εντάξει σε έργο παρόμοιας θεματολογίας ο Τζόναθαν Γκλέιζερ στο «Ερωτικό Κτήνος» (2000). Με άλλα λόγια, η Γκλας είναι πολύ «διαβασμένη»! Αλλά στις γραπτές «εξετάσεις» της (ως συν-σεναριογράφος), απλά καταφέρνει να περάσει τη βάση βαθμολογικά, αδυνατώντας να «δέσει» με πειστική αφηγηματική δύναμη τα κομμάτια ενός εγκληματικού puzzle που ενώ είναι τόσο απλοϊκό, σκοντάφτει σε λεπτομέρειες (όπως, για παράδειγμα, η εμπλοκή των πρακτόρων του FBI στην ιστορία).

Στο background, η ατυχής γονική καθοδήγηση, η κακοποιητική και σεξιστική σχέση του «ισχυρού» φύλου με τις ηρωίδες και η «πληγή» που (μπορεί να) είναι η αγάπη, προσθέτουν ίχνη ψυχισμού που αγωνίζεται να πει κάτι παραπάνω, να επουλώσει τις αμυχές της σεναριακής αφέλειας, που στις πιο δύσκολες στιγμές στρέφεται προς πλέον ριψοκίνδυνες ιδέες συμβολιστικού σουρεαλισμού (η προτελευταία σεκάνς της κλιμάκωσης είναι ιδιαίτερα διχαστική) με νοσηρή υπερβολή (άραγε, η Γκλας είχε προλάβει να δει το «Men» του Άλεξ Γκάρλαντ;)!

Η Κρίστεν Στιούαρτ (ειδικά) και η Κέιτι Ο’Μπράιαν τονώνουν το όλο εγχείρημα με καύλα ερωτισμού στο παίξιμό τους (οι πρώτες ματιές που ανταλλάσσουν αποτελούν τον ορισμό του mesmerizing!) και μια αύρα μηδενισμού που προτείνει την απόδραση από την απογοήτευση και τον «λήθαργο» μιας πλασματικής κανονικότητας, δίχως όρια παράβασης θρησκευτικών κανόνων, με κάποιες αιμοσταγείς εκπλήξεις που θα αιφνιδιάσουν μεγάλη μερίδα του κοινού. Το casting του Έντ Χάρις είναι απολύτως κατανοητό (από μία άποψη), όμως, η καθοδήγησή του σκηνοθετικά δεν συντονίζεται ποτέ με μια απαιτούμενη παράνοια στην οποία (θα) έπρεπε να πατά ο ρόλος.

Συνολικά, ο «Ματωμένος Δεσμός» διαθέτει έναν ειρωνικό αέρα μοβόρικου machismo σε κατάσταση αποσύνθεσης, που γονατίζει μπροστά στα ιδεατά πρότυπα του σημερινού «bitch, please» attitude γυναικείας ενδυνάμωσης. Χίλιες φορές αυτό, από τη «μούχλα» του σινεμά της Σελίν Σιαμά ή το «artsy fartsy» ταρακουνημένο ξεφτιλίκι της Ζουλιά Ντικουρνό!