της Βικτωρίας Μιχαήλ

True story: Ένα απ’ τα ζευγάρια επί οθόνης, επιτέλους, ενώνει χείλη και γλωσσιάζεται για πρώτη φορά, σχεδόν πειστικά. Το κοινό της πρεμιέρας χειροκροτάει ενθουσιασμένο, αυθόρμητα. «Φάε λίγο σοκολάτα εσύ», λέει παβλοφικά στη διπλανή μου η κολλητή της – ασυνόδευτες, στην τρίχα, 30+ που ψάχνονταν με τρόπο για άνδρα. Τι βλέπω; The next best thing to the real thing; Όχι. Ένα νόστιμο υποκατάστατο για το καταναλωτικό «δείγμα», που είχε ήδη εκμυστηρευτεί συγγραφικά τις προσωπικές του love stories σε μια βιομηχανία ζαχαρωδών, την εντεταλμένη για τη σχετική καμπάνια εταιρεία επικοινωνίας της κι εντέλει την κινηματογραφική παραγωγή, που προέκρινε τρεις «πραγματικές ιστορίες» για το ζωντάνεμά τους στο πανί, με αλλαγμένο, happy end. Ένα κομματάκι, πριν λιγωθείς; To παρθενικό product placement μονοπώλιο – raison d’ etre μιας ελληνικής ταινίας; Ανυπερθέτως. Και, δυστυχώς, υπάρχει και το aftertaste.

Λιώνοντας τα «Πριν το Ξημέρωμα» και «Ένας Μεγάλος Έρωτας» (στα συστατικά των άγνωστων του εξπρές του… ΟΣΕ που γνωρίζονται στη Θεσσαλονίκη, περνούν μια νύχτα κουβεντιάζοντας, δίνουν ραντεβού στην Αθήνα, χάνονται ένεκα η κακιά η ώρα, αλληλογυρεύονται και ξανασμίγουν), «Έχετε Μήνυμα στον Υπολογιστή σας» (σ’ εκείνα του κρυφά ερωτευμένου με την παιδιόθεν κολλητή του, που ανίδεη βρίσκει το Mr. Right στο ψεύτικο profile του στο fb εωσότου, αφού το ψέμα τους χωρίσει, τους κάνει ένα) και… «Το Πλοίο της Αγάπης» (ένας υπαξιωματικός κρουαζιερόπλοιου και μια – δασκαλεμένη από «καμένη» ώριμη συνεπιβάτισσα – 17χρονη άβγαλτη, με γονείς κι αδελφάκι από δίπλα, τσιμπιούνται αμοιβαία με φόντο τη Ρόδο και την Ισταμπούλ), το πρώτο 35mm έδεσμα – παραγγελιά στον κονφισιέ του «Μίλα Μου Βρώμικα» από σενάριο – συνταγή του πατισιέ τού «Κανένας» κι ενός Παρλιάρου της διαφήμισης το… τρως αν είσαι σαβουροφάγος των «εμπορίου» και σου πονάει (ή θα’ θελες) το δοντάκι – αλλά από υγείας ή Valrhona είναι μακριά.

Σύνθεση (και αιτία της τερηδόνας των γκουρμέ): τα προαναφερθέντα εισαγόμενα τροποποιημένα άμυλα (προσθέστε και τα reality κουζίνας, ένας ήρωας είναι σεφ). Ο (μουσικο)συνθετικός γαλακτωματοποιητής με το ποτενσιόμετρο να ανεβαίνει συνεχώς για να τσιγκλάει το φυλλοκάρδι και το crossfader να περνάει από το score του Κοντόπουλου στην Όλγα Κουκλάκη και τον Tareq. Τα συντηρητικά μανιέρας φυντανακίων, όσο κι αν είναι φυσικά προσθετικά (το κόμπιασμα κι η συστολή της Λιώση, το στόμα της Γερονικολού, η άρθρωση απ’ το έρκος των οδόντων του Αγγελή). Οι πηκτικοί παράγοντες του snack (που «τσιμπάνε» τη γλώσσα στην περίπτωση χαχαχούχα ανεπίγνωστου, καβγαδακίου και συγχωρητικής μεταστροφής της επιστήθιας friend). Οι χρωστικές που έχει γλιτώσει το φυσικό περιτύλιγμα φωτογραφίας, αλλά έχουν τιγκάρει την κακαόμαζα ιντρίγκων (κυρίως στο επί πωλήσει καραβίσιο προϊόν, με το χωρίς ημερομηνία λήξης «Ένας Μεγάλος Έρωτας» να τρέφει και εδώ τόσο λόγια της πλώρης όσο και το επεισόδιο της επίσκεψης στο κτήμα, με ευπρόσδεκτο guest τον, αειθαλή λατρεμένο του ασθενούς φύλου, Νίκο Γαλανό).

Οι ρυθμιστές οξύτητας ερμηνειών αποδίδουν κυρίως στα φυσικά αρώματα καραμέλας του Πάνου Βλάχου, τα ενισχυτικά γεύσης σε ατάκες και τοποθεσίες δεν τα φτύνεις και, σκλάβοι των υδατανθράκων της TV ή των multiplex κυλικείων, αν θέλετε σορόπια, είναι μέχρις ενός σημείου ό,τι πρέπει. Αλλά αυτό το παρασκεύασμα πωλείται ως τυποποιημένο, με υλικά και πρόσθετα που έχουν βγει από το ψυγείο, και για ανάλωση κατά προτίμηση πριν ή περί την (δεν ξέρω, για ένα – δύο χρόνια) του Αγίου Βαλεντίνου. Η γράφουσα αναζητεί αλλού τις… αγαπημένες της πραλίνες. Και, πάντα, το ημεδαπό σελιλοζικό άλλο της μισό…