της Βαρβάρας Κοντονή

Η Αυστριακή Γέσικα Χάουσνερ, αγαπημένη του Φεστιβάλ των Καννών, επιστρέφει πέντε χρόνια μετά την τελευταία της ταινία «Τρελή Αγάπη», αυτή τη φορά με το αγγλόφωνο ντεμπούτο της, ένα υβριδικό sci-fi δράμα με ηθικολογικές προεκτάσεις και ταυτόχρονα έναν κοινωνικό σχολιασμό πάνω στο σύγχρονο lifestyle της απομόνωσης και της συλλογικής απάθειας, το οποίο στην περιγραφή ξεκάθαρα διαβάζεται ως πολύ πιο ενδιαφέρον απ’ ό,τι προκύπτει στην εκτέλεση. Ακολουθώντας τη σκηνοθετική πεπατημένη των «κουλτουριάρικων» art-house φιλμ, «Το Λουλούδι της Ευτυχίας» επιχειρεί να δώσει τη δική του quirky απάντηση στο φλέγον ζήτημα της ζωής μετά την ανάμειξη της σύγχρονης τεχνολογίας, χρησιμοποιώντας ως οπτικό ερέθισμα (αλλά και σαν σεναριακή αφετηρία) ένα λουλούδι και την επιρροή που σταδιακά αυτό αρχίζει να ασκεί στους γύρω του, με τη Χάουσνερ να μπλέκει ουσιαστικά το sci-fi με στοιχεία θρίλερ και οικογενειακού δράματος, όμως με αμφιβόλου γοητείας αποτελέσματα.

Η Άλις (Μπίτσαμ) είναι μια χωρισμένη επιστήμονας και μητέρα ενός αγοριού, του Τζο (Κόνορ). Ως τίμια εργασιομανής προτιμά να ξοδεύει τον χρόνο της στα εργαστήρια φυτοκαλλιέργειας της μεγάλης πολυεθνικής στην οποία εργάζεται, παρά με τον γιο της (κι ας μην το παραδέχεται). Η ήδη τεταμένη τους σχέση, λόγω της διαρκούς απουσίας της, πρόκειται να γίνει ακόμα χειρότερη όταν η Άλις αρχίσει να δείχνει μία σχεδόν παθολογική εμμονή με το καινούργιο της δημιούργημα, τον «Μικρό Τζο» όπως το ονομάζει (οποία έκπληξη), ένα γενετικά τροποποιημένο λουλούδι που έχει την ικανότητα να κάνει χαρούμενο όποιον το μυρίσει, αρκεί βέβαια να δέχεται και την αντίστοιχη καθημερινή φροντίδα. Σύντομα, η Άλις θα διαπιστώσει πως το βλαστάρι της (#diplhs) ενδέχεται να επηρεάζει με έναν πολύ πιο υποχθόνιο τρόπο όσους το πλησιάζουν και ιδιαίτερα τον γιο της, στον οποίο αποφασίζει να χαρίσει (παρά τους αυστηρούς κανονισμούς της εταιρείας) έναν «Μικρό Τζο».

Η Χάουσνερ και η συν-σεναριογράφος της, Ζεραλντίν Μπαζάρ, μοιάζουν να έχουν μία πολύ συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό τους αναφορικά με τη μεταφορική διάσταση που θέλουν να δώσουν στην υπόθεση του έργου, το πρόβλημα όμως έγκειται στο ότι αυτή ακριβώς η διάσταση αρχίζει να γίνεται κατανοητή (αν, δηλαδή, γίνεται ποτέ απόλυτα…), αρκετά αργότερα μέσα στην ταινία και ενώ ο θεατής πασχίζει ακόμη να βγάλει κάποιο νόημα από το κουβαριασμένο σενάριο που ξετυλίγεται βασανιστικά αργά. «Το Λουλούδι της Ευτυχίας» είναι ουσιαστικά ένα φιλμ για την ισχύ των αντικαταθλιπτικών και τις επενέργειές τους σε όσους εθίζονται σταδιακά στη δράση τους, ένας εύστοχος παραλληλισμός με την αντίστοιχη επίδραση της προόδου της τεχνολογίας (εν γένει) στον άνθρωπο. Υπάρχουν στιγμές που αποδεικνύουν πως ετούτη εδώ η ταινία θα μπορούσε εναλλακτικά να αποτελέσει μία καυστικότατη καταγραφή των σημερινών πεπραγμένων ή, γιατί όχι, μια κατάμαυρη κωμωδία (εξάλλου, το βρετανικό καστ υφίσταται εδώ και θα μπορούσε να βοηθήσει ταιριαστά σε αυτό), αν δηλαδή η Αυστριακή δημιουργός δεν «χανόταν» μέσα στο ίδιο της το story, σε μια απόπειρα να καταστήσει την όλη υπόθεση πιο… weird απ’ όσο χρειαζόταν, μπλέκοντας μαζί μητρικά ένστικτα, επαναστατημένους γιους και χλιαρά ρομάντζα.

Την κατάσταση σώζει κάπως η «μηχανική» παρουσία της Έμιλι Μπίτσαμ (η οποία κέρδισε και το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών) στον ρόλο της Άλις, κρατώντας τις ισορροπίες μεταξύ σοβαρού και φαιδρού, δεδομένου ότι δεν είναι λίγες οι στιγμές που το φιλμ καταλήγει να φαίνεται πραγματικά αστείο (όχι με την καλή έννοια…), στην προσπάθειά του διατηρήσει τη σφραγίδα του εναλλακτικού art-house. Ίδια πορεία ακολουθούν και όλα τα τεχνικά τμήματα της ταινίας, από το production design και τη φωτογραφία, μέχρι το μουσικό θέμα του μακαρίτη Τέιτζι Ίτο, μια μελωδική κακοφωνία (;) από φλογέρες και ξύλινα όργανα, που αναμένεται να κάνει γκελ σε όσους «σινεφίλ» πληροφορηθούν ότι η μουσική του αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι των ταινιών της πρωτοπόρου δημιουργού Μάγια Ντέρεν, η οποία είχε υπάρξει και σύζυγός του. Πέρα από την τίμια παρουσία της Μπίτσαμ, πάντως, το υπόλοιπο καστ κρατά εντελώς υποστηρικτικούς ρόλους, σε βαθμό που ούτε καν ο Μπεν Γουίσο να καταφέρνει να ξεχωρίσει, με τη δε χημεία του με την πρωταγωνίστρια να είναι πρακτικά ανύπαρκτη.