του Ηλία Φραγκούλη

Οι «καλοσυνάτες» προθέσεις δεν αρκούν για να καλύψουν την αφέλεια και τον διδακτισμό στο σινεμά, πόσω μάλλον… στο ελληνικό. Η Μαρία Ντούζα («Το Δέντρο και η Κούνια») υπογράφει εδώ ένα εφηβικό κοινωνικό δράμα που εστιάζει στις ανισότητες και τα αδιέξοδα της ζωής στην επαρχία, με όλα τα στερεότυπα της παλαιομοδίτικης τηλεοπτικής αφήγησης και προβληματισμού τύπου «Μια Ταινία, Μια Συζήτηση», περιμένοντας μετά το τέλος του φιλμ ν’ ακολουθήσει panel «αναλυτών», αποτελούμενο από γονείς, εκπαιδευτικούς και ψυχολόγους. Στο σπίτι, θα άλλαζες κανάλι αρκετή ώρα νωρίτερα…

Και είναι κρίμα. Γιατί το «Άκουσέ με» δεν είναι μία πραγματικά κακή ταινία. Απλά, είναι μια ταινία που δεν έχει θέση στο σινεμά. Όσο κι αν το προσπαθεί η Ντούζα, και στην καθοδήγηση των ηθοποιών και σε «ευρήματα» στην ηχητική μπάντα (που διαχειρίζεται όσο καλύτερα μπορεί το ζήτημα κώφωσης της ηρωίδας). Με ένα σενάριο στείρο ενδιαφέροντος και δραματουργία που δεν χτίζει ούτε σοβαρές εξελίξεις, αλλά ούτε και υποστηρικτικές υποπλοκές (το background της σχέσης του πατέρα με τους συντοπίτες του απορείς γιατί υφίσταται, αφού δεν προσφέρει καμία ουσία στην ιστορία), το φιλμ παγιδεύεται μέσα σε σχολικές έριδες και «απαγορευμένα» ρομάντζα, αγωνιά να δημιουργήσει εντάσεις από το τίποτα και ολοκληρώνει με έναν συμβολισμό ανθρωπιάς που δεν έχει καν να κάνει με την Βαλμίρα, η οποία στην τελική δεν έχει λύσει κανένα από τα προβλήματά της!

Σαν ένα επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς που δεν θα άντεχε να μεταδοθεί σε prime time, το «Άκουσέ με» στερείται φιλμικής αξίας και (πρωταρχικά) πάσχει από το πλέον σύνηθες πρόβλημα του ελληνικού κινηματογράφου: την πρόθεση ενός σκηνοθέτη να υπογράφει (σώνει και καλά) και το σενάριο της ταινίας του. Τουλάχιστον, ο διδακτισμός της γραφής εδώ στηρίζεται σε παλιές φόρμουλες και δεν προκαλεί τόσο με «επίκαιρες» δικαιολογίες (όπως συνέβαινε και στα επίσης επίσης νεανικής θεματολογίας «18» και «Daniel ‘16»).