18 (2022)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βασίλης Δούβλης
- ΚΑΣΤ: Ιωσήφ Γαβριελάτος, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Αναστάσης Λαουλάκος, Κλέλια Ανδριολάτου, Μαρίνα Ανυφαντή, Βασίλης Ντάρμας, Αντώνης Τσαμουράς, Σταύρος Τσουμάνης, Γεωργία Ανέστη, Μαρίνα Ασλάνογλου, Νίκος Γεωργάκης, Μάριος Γκιοκουτάι, Δημήτρης Δρόσος, Κίμων Κουρής, Δημήτρης Λάλος, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μαρία Σκουλά, Γιώργος Συμεωνίδης, Θεοδώρα Τζήμου
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Σε μια γειτονιά στο Πέραμα, οι μαθητές ενός δημόσιου σχολείου βιώνουν με έκρυθμο τρόπο τη συσσωρευμένη καταπίεση από τον κορονοϊό, την οικονομική κρίση, το κύμα ρατσισμού και τον εκφασισμό των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων.
Συζητήθηκε αρκετά το «18» του Βασίλη Δούβλη στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, όμως, μερικές φορές οφείλουμε να δείχνουμε μεγαλύτερη προσοχή και να διαχωρίζουμε τη στάση μας απέναντι στις (όποιες) καλές προθέσεις ενός έργου που βασίζεται σ’ ένα θέμα «καυτό», το οποίο φυσικά και (μπορεί να) αφορά (κοινωνικά εδώ). Η προβληματική του ρατσισμού σ’ ένα σχολείο εφήβων στο Πέραμα, πάντως, δεν κάνει μια ταινία καλή επειδή (απλά) παίρνει τη σωστή θέση!
Χρησιμοποιώντας μια στερεοτυπική πινακοθήκη χαρακτήρων, οι οποίοι δηλώνουν την «ταυτότητα» της προσωπικότητάς τους κι από την εμφάνισή τους και μόνο (!), ο Δούβλης (και σεναριογράφος του φιλμ) στήνει μια μικρή ιστορία ρατσιστικής βίας και bullying, χωρίζοντας τα παιδιά σε καλούς (τίμια παλικάρια διαφορετικών αποχρώσεων, για να καλύψουμε και το διαφυλετικό) και κακούς (φασισταριά κι εθνικόφρονες που δρουν σαν συμμορία), με τους γονιούς (χωρισμένοι, του φτηνού μεροκάματου ή άνεργοι, ως επί το πλείστον) να μαστίζονται απ’ όλα τα κακά μιας μίζερης ζωής και της κοινωνίας της άδικης.
Μία συρραφή από υποπλοκές δίχως βάθος ανάπτυξης είναι αυτό που μένει στην τελική, με το φιλμ να προσφέρει μεν production value, αλλά όχι κάτι περισσότερο από ένα αξιοπρεπές (ελληνικό) τηλεοπτικό προϊόν του σήμερα. Κάτι σαν σινεμά μυθοπλασίας εμπνευσμένο (ή κοπιαρισμένο) από reportage των τηλεοπτικών εκπομπών του Σταύρου Θεοδωράκη, για να το πω και λίγο πιο σαρκαστικά. Η σεναριακή αμηχανία του Δούβλη αφήνει τη δράση της ταινίας μετέωρη, με μια βεβιασμένη «κορύφωση» η οποία δεν ολοκληρώνει κανέναν από τους στόχους που (υποτίθεται πως) έχει βάλει το «18», για να προστεθεί άδοξα στη μικρή λίστα παρόμοιων ελληνικών παραγωγών («Amerika Square», «Holy Boom») του πρόσφατου παρελθόντος που προσπάθησαν να μιλήσουν για την κατηφόρα μεγάλης μερίδας της ντόπιας κοινωνίας, δίχως αξιομνημόνευτα αποτελέσματα. Κι αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Όχι μόνο καλλιτεχνικό…
