του Νίκου Παλάτου

Φαινομενικά, τούτα τα «Δύο Εισιτήρια για Κυκλάδες» δεν διαφέρουν και τόσο από το «Book Club: Το Επόμενο Κεφάλαιο» της προηγούμενης εβδομάδας. Σε αμφότερες τις κομεντί, παρέες από μεγαλοκοπέλες φεύγουν για καλοκαιρινές διακοπές σε τόπους που από μικρές ονειρεύονταν, δίνοντας στο ταξίδι τους τη διάσταση της πραγματοποίησης ενός επί μακρόν αναβληθέντος ονείρου. Ενώ, όμως, η ταινία του Μπιλ Χόλντερμαν σου δημιουργούσε την επιθυμία να κόψεις αμέσως εισιτήριο για Ρώμη, Τοσκάνη, Βενετία, και να την περάσεις φίνα όπως το καρέ των κομψών Αμερικανίδων κυριών, τούτη εδώ του Μαρκ Φιτουσί σε κάνει να θέλεις ν’ ακυρώσεις τα εισιτήρια για Αμοργό, Μύκονο, Σαντορίνη, που τυχόν έχεις ήδη βγάλει, από φόβο μην τυχόν και τραβήξεις τα «σκανδαλιάρικα» πάθη της Μαγκαλί και της Μπλαντίν.

Οι δυο τους αποτελούν τις κεντρικές ηρωίδες του φιλμ, οι οποίες κατά τα πρότυπα ενός γνήσιου buddy movie διαφέρουν ολοκληρωτικά ως χαρακτήρες, δημιουργώντας την εύλογη απορία όχι γιατί με τα χρόνια απομακρύνθηκε η μία από την άλλη, αλλά πως γινόταν να δηλώνουν καλύτερες φίλες, έστω και στην εφηβική τους ηλικία! Ξαναβρίσκονται χάρη σε πρωτοβουλία του γιου της ξινιόλας Μπλαντίν (ο οποίος μάλλον να ξεφορτωθεί τη μάνα του ήθελε, αντί να της δείξει πόσο πολύ τη σκέφτεται), οδηγώντας την ό,τι λάχει εργένισσα Μαγκαλί και την χωρισμένη από σύζυγο και… ζωή Μπλαντίν να «την κάνουν» στο τσακ μπαμ για Αμοργό, με τα έξοδα όλα πληρωμένα (πολύ βολικό) από τη δεύτερη, διότι η χυμαδιό πρώτη βάζει το χέρι στην τσέπη και πιάνει το παπούτσι… διαχρονικά. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, βλέπετε, ωσάν τυπικά κοριτσόπουλα της εποχής, είχαν πάθει την πλάκα τους με το «Απέραντο Γαλάζιο» (1988) του Λικ Μπεσόν, τη μουσική του Ερίκ Σερά και την εμφάνιση του Ζαν-Μαρκ Μπαρ, σχεδιάζοντας άμεσες (τότε) καλοκαιρινές διακοπές στο Αιγαίο για βουτιές, κέφι κι έρωτες. Το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά τριάντα χρόνια μετά (κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λένε…), πλην όμως το να είσαι στα δεκάξι είναι ένα πράγμα και να είσαι στα σαρανταφεύγα… το κάτι άλλο! Για την Μπλαντίν, τουλάχιστον, τούτο ισχύει στα σίγουρα, ενώ η Μαγκαλί είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.

Η αίσθηση που δημιουργείται, πως τα «Δύο Εισιτήρια» θα εξελιχθούν σε κάτι σαν διαφημιστικό της Αμοργού, με καλοκαιρινή αύρα, couleur locale κι άλλα τέτοια ανάλογα, διαψεύδεται τάχιστα, μιας και η ταινία παίρνει τη μορφή ενός ατέλειωτου… boat trip, με τις δύο μεγαλοκοπέλες να μοιάζουν σαν σύγχρονες θηλυκές εκδοχές του Οδυσσέα, στον πηγαιμό όχι για την Ιθάκη, αλλά… για την Αμοργό! Μπερδέματα με τα καράβια λόγω κομπιναδόρικης αποτυχίας, ξεκούδουνο κόλλημα σε ερημονήσι με αρχαιολόγους και ηλιοκαμένους surfer, αρμένικη βίζιτα σε κολλητή νεοχίπισσα στη Μύκονο, χαριτωμενιές σε party δίπλα στην πισίνα και ταβέρνες, γκομενοδουλειές και παρεξηγήσεις καθ’ εκάστη, και κάπου στο βάθος ο… Λικ Μπεσόν του αρχικού σχεδίου, μαζί με μια αδικαιολόγητη για το υποτιθέμενο έξω καρδιά ύφος ιατρική υποπλοκή, εν είδει (και καλά) σοβαρών προθέσεων και γυναικείας αλληλεγγύης (μη μας πούνε, δηλαδή, και τίποτα χαβαλέδες).

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα συχνά πυκνά η ταινία ν’ απομακρύνεται από το είδος της ανάλαφρης κωμωδίας (που υποτίθεται πως πρεσβεύει) και να μπαίνει σε μονοπάτια πικρής αποτίμησης της ζωής, μαζί μ’ έναν αδιόρατο φόβο για τον χρόνο, που μπαίνοντας στα πρώτα -ήντα μάλλον αρχίζει να μετρά αντίστροφα. Όχι πως από χιούμορ το όλο πράγμα σκίζει. Η Ολιβιά Κοτ ως Μπλαντίν είναι πιο άγευστη και από «σόλα» χταπόδι αιγαιοπελαγίτικης ταβέρνας τον Αύγουστο με τραπεζάκια πλάι στο κύμα, η Κρίστιν Σκοτ Τόμας είδε φως κάπου ανάμεσα σε Μύκονο κι Αμοργό και μπήκε σε mood… Ύδρας των ‘60s, με την Λορ Καλαμί να έχει αφεθεί να σολάρει ανενόχλητη, πλάθοντας έναν τέρμα εξωστρεφή χαρακτήρα που αρνείται να μεγαλώσει (στα όρια του ενοχλητικού), πληρώνοντας συχνά το τίμημα της μόνιμης ανεμελιάς της. Κάτι λεσβιακά υπονοούμενα, δε, με full του (αχρείαστου) γυμνού, μάλλον στο γαλλικό της παραγωγής οφείλουν την ύπαρξή τους (για να μην ξεχνιόμαστε, που λένε…).

Από την άλλη, την ανάδειξη των ομορφιών του τόπου μας και τη λανθάνουσα καρτποσταλική προώθηση δεν βοηθά καθόλου το γεγονός πως τα γυρίσματα (ολοφάνερα) έχουν πραγματοποιηθεί off-season, κάτι που δημιουργεί μια αίσθηση παρακμής κι εγκατάλειψης, μιας και οι δύο Γαλλίδες φαίνονται να είναι οι μόνες τουρίστριες σε ολόκληρες τις Κυκλάδες! Αν είναι έτσι οι διακοπές στην Ελλάδα, θα σκεφτεί ο άλλος, καλύτερα να πάμε στη Βενετία με τα ΚΑΠΗ του «Βοοκ Club», αφού εκεί ο τόπος σφύζει από ζωή! Εδώ σε κοτζάμ Μύκονο κάνουν κάτι party της συμφοράς με πέντε νοματαίους και μουσική από… iPod. Ναι μεν ξεσηκώνει το (άκρως συμβολικό για το φιλμ) «Young Hearts Run Free», αλλά αν είναι έτσι το κεφάτο Greek summer του Αιγαίου, η Χοζοβιώτισσα είναι πιο déclaré επιλογή! Χώρια που εκεί έχεις όλο το «Απέραντο Γαλάζιο»… στ’ αλήθεια στα πόδια σου.