του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν είναι η πρώτη φορά που η βία συνδέεται με την ωμότητα και τη βλακεία στο σινεμά. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι ο «Killer Joe» του Γουίλιαμ Φρίντκιν, για να μιλήσουμε μόνο για την τρέχουσα σεζόν. Στις περισσότερες από τις ταινίες όπου γίνεται αυτός ο συσχετισμός, όμως, υπάρχει ένα γενικότερο σχόλιο. Η ιστορία έχει ένα περιεχόμενο που αναφέρεται σε μια κατάσταση η οποία επηρεάζει περισσότερο κόσμο από τα μετρημένα στα δάχτυλα πρόσωπα του καστ. Οι «Παράνομοι», δεν προσπαθούν να κάνουν τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς αφηγούνται μακρόσυρτα την ιστορία μιας οικογένειας τοπικών γκάνγκστερ, που δεν κάνουν τίποτα άλλο πέρα από το να εκμεταλλεύονται μια κατάσταση, συγκεκριμένα την ποτοαπαγόρευση, και να επιδεικνύουν την ωμή βία τους με κάθε ευκαιρία.

Ειλικρινά, περίμενα την ώρα και τη στιγμή να τελειώσει η ταινία και η – όχι καλή – γνώμη που είχα για τις ικανότητες του Χίλκοουτ (ήδη κατέστρεψε ένα εξαιρετικό βιβλίο, το «Δρόμο» του Κόρμακ ΜακΚάρθι), δεν άλλαξε με τους «Παρανόμους». Υποτίθεται πως ό,τι συμβαίνει στην ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και αυτό δηλώνεται από την αρχή, λες και εγγυάται το ενδιαφέρον που θα προκαλέσει. Δεν τα καταφέρνει.

Ο Χίλκοουτ συνεργάζεται ξανά (μετά το «The Proposition») με τον – σεναριογράφο – Νικ Κέιβ (κάνε καλύτερα καμιά συναυλία στο Λυκαβηττό…) και κατάφερε να συγκεντρώσει ένα πλούσιο καστ καλών ηθοποιών. Ε, και; Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας περιφέρονται, βρίζουν, ρίχνουν καμιά πιστολιά και γλυκοκοιτάζουν τις beauties της ταινίας, την Τζέσικα Τσάστεϊν και τη Μία Γουασικόφσκα, που κι αυτές φέρονται αμήχανα σα να μην ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν.

Ο μόνος που προσπαθεί να στήσει έναν τύπο, είναι ο Γκάι Πιρς στον ρόλο της ομοσπονδιακής νέμεσης των αδελφών, αλλά κι αυτός φαίνεται υπερβολικός απέναντι στην πλαδαρότητα που χαρακτηρίζει όλους τους άλλους χαρακτήρες. Όσο για την τελική σκηνή αναμέτρησης, αν τη δει κανείς με διάθεση κανιβαλισμού, προκαλεί περισσότερο γέλιο από τα video με τους «χειρότερους θανάτους στο σινεμά», αφού ο Τομ Χάρντι αποδεικνύεται απέθαντος – αν και έχει φάει ένα κιβώτιο σφαίρες!