του Άγγελου Μαύρου

Πριν γίνουμε κι εμείς Αργεντινή, κλέψτε εν ανάγκη απ’ τα διόδια το αντίτιμο του εισιτηρίου, για το φιξιόν ντεμπούτο ενός χρόνια σε λήθαργο ντοκιμαντερίστα που… ξύπνησε εντυπωσιακά. Και με τη Χρυσή Κάμερα των Καννών επάνω στο παρμπρίζ, «ξυπνά» με τη σειρά του το θεατή, για ένα boy meets girl meets baby νατουράλ χρονικό δρόμου, που δεν επιτρέπει κλείσιμο βλεφάρων στο τιμόνι, σε πείσμα του «λέγε λέγε – οδήγα – κάνε στάση» ντεκουπάζ και της γούτσου γούτσου αγαθότητας που ρίχνουν τις στροφές minimal για μιάμιση ώρα στο πανί.

Η υποψία κι ο δισταγμός που τρέφουν τα χτες λάθη, η παραίτηση, η ρουτίνα και απ’ την οικειότητα η χρόνια αποκοπή, η κουβεντούλα λυδία λίθος και το μοίρασμα εμπειριών έστω και ως κατατριβή, το λίγο λίγο της μετάλλαξης βλεμμάτων κι αισθημάτων, το σημείο τομής «παιδί», το πανωσήκωμα αθώα με απλά υλικά μιας σχέσης ζεστασιάς κι εμπιστοσύνης, ο υπαρκτός καίτοι αφανής σπινθήρας της ελπίδας που φουντώνει σε μια φλόγα προσμονής για μια εκ του σύνεγγυς στ’ αλήθεια επαφή, και η ζωογόνα νέα αρχή που κάνει πάλι την αμφίδρομη μορφή της ευτυχίας πιθανή και ποθητή – ξέρει το road trip και οτοστόπ κάνει όπου πρέπει ο σωφέρ auter, με μπιχεβιορισμών πρώτη ταχύτητα στο στήσιμο πλοκής, κάθεται και καλά στις θέσεις του το ζεύγος Ντουάρτε – ντε Σίλβα, δύσκολο να φύγεις από τούτη τη λωρίδα. Το «μέσα» τοπίο είναι που σε πηγαίνει. Όλοι οι καλοί χωράνε. Ειλικρινά.