του Λευτέρη Αδαμίδη

Μόλις πέντε χρόνια από την έξοδό της στις αθηναϊκές αίθουσες, η μικρή αυτή έκπληξη από την Αργεντινή επανακάμπτει με την ετικέτα της επανέκδοσης και τον αέρα της επικαιρότητας στα πανιά της, που, δυστυχώς, κάνουν την εμφάνιση της σβάστικας να μη μοιάζει πια με τόσο υπερβολικό αστείο. Στη δεύτερη μόλις ταινία του, που αποτέλεσε το επίσημο άνοιγμα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ το 2007, ο Εστέμπαν Σαπίρ έχει την ευφυή έμπνευση να φτιάξει ένα συγκινητικό ασπρόμαυρο φόρο τιμής στο βωβό (και όχι μόνο) σινεμά, μέσα από την ιδέα μιας χώρας που έχει χάσει τη φωνή της. Και, κυρίως, έχει τα κότσια να τη φέρει σε πέρας με ελάχιστα οικονομικά μέσα, αλλά με περισσή ευρηματικότητα, κλέβοντας ασύστολα από παντού – μα πάντοτε εκλεκτικά.

Το «La Antena» ανατρέχει με άνεση από την προφανή μήτρα του, το «Μετρόπολις» του Φριτς Λανγκ, μέχρι τη «Νύφη του Φρανκενστάιν» και τον Τζίγκα Βερτόφ ως το σύγχρονο μέγα λάτρη του βωβού σινεμά, Γκάι Μάντιν, και τα ευφυή pastiche του, βάζοντας κυριολεκτικά όλα τα λεφτά στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Ντανιέλ Χίμελμπερτ και στο φακό του διευθυντή φωτογραφίας Κριστιάν Κοτέ – και δικαιολογώντας απόλυτα τον ένα χρόνο που χρειάστηκε το post production ή τους πέντε μήνες για να φτιαχτούν τα storyboards του, τα οποία υποπτευόμαστε ότι θα αποτελούν ένα ολοκληρωμένο comic από μόνα τους. Και όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο, ίσως η απλοϊκή ιστορία και τα αλληγορικά κλεισίματα του ματιού για την Αργεντινή και την Ελλάδα του σήμερα να μοιάζουν σε κάποιους παιδαριώδη. Είναι, όμως, αυτή η αφέλεια του παραμυθιού που κλειδώνει ιδανικά με αυτόν τον ευφάνταστο φόρο τιμής σε πιο αθώες εποχές, όπου το σινεμά μπορούσε ακόμη να διεκδικεί αποκλειστικά το κλειδί για την απόδραση από έναν κόσμο μονότονο, σκληρό και συχνά απολυταρχικό. Από τις λίγες ταινίες των τελευταίων χρόνων που διεκδικούν επάξια τον τίτλο του cult.