του Ηλία Φραγκούλη

Γνωστός στο κοινό του art-house κυκλώματος ο Εμίν Αλπέρ, από τα «Υποψίες» (2015) και «Τρεις Αδελφές» (2019), επιστρέφει εδώ στη θεματική της διαβρωμένης εξουσίας στη γείτονα Τουρκία, εξετάζοντας τις παθογένειες μιας υπανάπτυκτης επαρχίας (και όχι μόνο…) που χειραγωγείται από τον λαϊκισμό και τα fake news, για να οδηγήσει τους πολίτες σε άγριες παρεκτροπές, έως και τακτικές λιντσαρίσματος.

Ο Εμρέ φτάνει στη μικρή πόλη του Γιανικλάρ (ένα μεγάλο χωριό στην πραγματικότητα) και αναλαμβάνει χρέη εισαγγελέα. Η περιοχή υποφέρει από την ξηρασία και την έλλειψη νερού, ενώ το φαινόμενο των καθιζήσεων τεράστιων τμημάτων γης φαίνεται να σχετίζεται με απόπειρες γεωτρήσεων οι οποίες επηρεάζουν επικίνδυνα το υπέδαφος. Ο πιο πολιτισμένος και «πρωτευουσιάνος» Εμρέ θα αντιμετωπίσει πρωτόγονες συνθήκες διαβίωσης και ντόπιους αγροίκους που βαράνε με καραμπίνες στον αέρα κυνηγώντας αγριογούρουνα «για ψυχαγωγία» ακόμη και μέσα στην καρδιά της πόλης. Θα κάνει αμέσως αισθητή την παρουσία του, απαιτώντας να ισχύσουν οι κανόνες νομιμότητας που κουβαλάει μέσα του ενσυνείδητα, «σκοντάφτοντας» γρήγορα σε πολιτικές ισορροπίες της τοπικής εξουσίας, ειδικά σε ότι αφορά στο πρόβλημα διαθεσιμότητας του νερού. Η παρουσία του σε μια βραδιά μεθυσιού στον πίσω κήπο του σπιτιού του Δημάρχου (που αναμένεται να επανεκλεγεί σύντομα) κι ένας δημοσιογράφος ντόπιας εφημερίδας με αρχεία τα οποία αποδεικνύουν σκάνδαλο, θα προκαλέσουν άσχημες εξελίξεις.

Ο Αλπέρ ξετυλίγει την ιστορία του σεναρίου του με μια γερή βάση για θρίλερ πολιτικών παρασκηνίων, το οποίο όμως δεν διαχειρίζεται μέσα στο πλαίσιο αφήγησης μιας ταινίας μυστηρίου, από μία άποψη… ευτυχώς, διότι οτιδήποτε έχει να κάνει με σκάνδαλο που εμπλέκει το νερό, οδηγεί τη μνήμη στο πολανσκικό «Chinatown» (1974). Και αυτά τα πράγματα δεν τα αγγίζουμε, πρωτίστως σεναριακά! Είναι, όμως, εμφανώς (υπερ)φιλόδοξος σε προθέσεις, τοποθετώντας διαρκώς «φιτιλιές» όπως η υποβόσκουσα ομοερωτική υπόνοια που περιφέρει γύρω από τη σεξουαλικότητα του κεντρικού ήρωα και του δημοσιογράφου (η σκηνή της «τυχαίας» συνάντησής τους στη λίμνη το φωνάζει…), ενώ παράλληλα εκμεταλλεύεται με ωραία εικαστικό τρόπο το τριγύρω τοπίο ξηρασίας ή τους εντυπωσιακούς «κρατήρες» που προκαλούν οι καθιζήσεις στην περιοχή (αξιοσημείωτη η δουλειά του Χρήστου Καραμάνη στη διεύθυνση φωτογραφίας).

Εκεί που (μπορεί και) χτίζει σασπένς μ’ αυτό το υλικό, λοιπόν, προσθέτει μια υποπλοκή υπόθεσης βιασμού που σε συνδυασμό με το μεθύσι του Εμρέ γεννά πολλές αμφιβολίες και σταδιακά μετατρέπει αυτό το καταστασιακό σε κύριο «πρωταγωνιστή» του έργου, φορτώνοντας το «Μέρες Ξηρασίας» με μέτωπα «ανάγνωσης» τα οποία ούτε να κουμαντάρει απόλυτα είναι σε θέση, ούτε και να ελέγξει χρονικά (βλέπε διάρκεια…), για να καταλήξει σε μία παράλογη έκρηξη «εκτόνωσης» με πινελιές από «Αδέσποτα Σκυλιά» (1971), η οποία πατά επάνω σε taboo επαρχίας και ρατσισμό σεξουαλικού προσανατολισμού, (δυστυχώς) αφήνοντας λιγάκι στο περιθώριο το αρχικό θέμα της πλοκής.

Το «trick» με το οποίο ολοκληρώνει το φιλμ είναι έξυπνο και αναπάντεχο, άλλο τόσο και εξωφρενικά απίθανο ή μη ρεαλιστικό, όμως. Και κάπου εκεί σκέφτεσαι πως και ότι προηγήθηκε «φλέρταρε» περισσότερο με μια τέτοια διαπίστωση. Έστω, ας του πιστώσω του Αλπέρ την (εν μέρει) επιτυχία να… «θολώσει» το μυαλό του θεατή, μέχρι να συνειδητοποιήσει τα λάθη του σκηνοθέτη.