της Βαρβάρας Κοντονή

Μια συνέχεια που πιθανότατα κανείς ποτέ δεν ζήτησε (λες και είχαμε δει την πρώτη;), η ταινία των Σπάανς και Ένγκερ είναι ένα αλλοπρόσαλλο μείγμα νηπιακών καλαμπουριών και οριακά παραισθησιογόνων σεκάνς, που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι πραγματικά αν οι δημιουργοί πέρασαν όλη την περίοδο δημιουργίας του φιλμ καταναλώνοντας… πολλαπλές ποσότητες LSD για να βγει το αποτέλεσμα τόσο πολύχρωμο, φαντεζί και φωνακλάδικο, ιδανικό για τους μικρούς θεατές, δηλαδή! Ας πούμε πως το cringe έπιασε νέα επίπεδα με τούτο εδώ.

Θα κάνω μια απόπειρα να εξηγήσω την πλοκή. Έχουμε και λέμε. Ο Τούτσον και ο Λούντιγουντ ζουν μέσα σε μια εγκαταλειμμένη σιδηροδρομική γραμμή, μαζί με το κατοικίδιό τους, τον Ασβούλη. Πέρα από το βασικό τους πρόβλημα, ένα τέρας με εκατό κεφάλια και κάτι δεκάδες πόδια (το οποίο, όμως, δεν έχουν δει ποτέ τους), ένα πρωί θα εμφανιστεί από το πουθενά μια εισπράκτορας που τους ενημερώνει πως η Κυβέρνηση πρόκειται σύντομα να κλείσει την γραμμή και πως οι δυο τους καλά θα κάνουν ν’ αναζητήσουν στέγη αλλού. Προκειμένου να τους βοηθήσει στον αγώνα τους κατά της κακιάς Κυβέρνησης, ο Τούτσον και ο Λούντιγουντ θ’ αναζητήσουν τον παππού του Τούτσον, τον περίφημο πειρατή Κάπτεν Τούτσον, ο οποίος ζει μέσα σ’ έναν σακίδιο βράχο (ναι, έναν κανονικό βράχο σε σχήμα… σακιδίου). Με παρακολουθείτε μέχρι τώρα; Ωραία. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι ο καπετάνιος έχει αποδημήσει εις Κύριον, οπότε απλά θα πάνε να τον βρουν στον Παράδεισο (!), εκεί όπου μια ντουζίνα από τροφαντά γυμνά αγγελάκια θ’ αρχίσουν να τραγουδάνε για κάτι sandwich με τομάτα και τυρί. Επίσης, κάποια στιγμή στην ιστορία μπλέκεται το πρώην αμόρε του Κάπτεν, κάτι ομιλούντα ψάρια που πίνουν cocktail μουρουνέλαιου και μια πολική αρκούδα που ζει στον Βόρειο Πόλο (αλλά φτιαγμένο από παγωτά και γλυκά).

Δεδομένου ότι οι δύο χαρακτήρες της ταινίας βασίζονται σε… υπαρκτά πρόσωπα, τον Όισταϊν Ντόλμεν (Τούτσον) και τον Γκούσταβ Λόρεντζεν (Λούντιγουντ), ένα ντουέτο Νορβηγών τροβαδούρων οι οποίοι μεσουράνησαν στη δεκαετία του ’70 παίζοντας παιδικά άσματα, τούτο εδώ το φιλμ ίσως και να τερματίζει το κοντέρ από άποψη σουρεαλισμού, αφού είναι σχεδόν σίγουρο πως η ψυχεδέλεια των seventies άφησε το στίγμα της στους εν λόγω Νορβηγούς, σε διάφορες… πτυχές της ζωής τους.

Κατά τα άλλα, μην περιμένετε να βγάλετε και καμία άκρη από την «υπόθεση» της ταινίας. Πρακτικά δεν υπάρχει πλοκή, μόνο φαρσικά επεισόδια συραμμένα μεταξύ τους για να δίνουν την ψευδαίσθηση μιας ιστορίας σε εξέλιξη. Κάπου μέσα θα βρείτε και σκόρπιες αναφορές στην pop κουλτούρα, όπως τη σεκάνς με το τραγούδι των ηρώων και τη σκηνοθεσία να παραπέμπει σε εξώφυλλο album του συγκροτήματος των Queen (το «Queen II», για την ακρίβεια). Οι μοναδικές στιγμές που πραγματικά αξίζουν είναι ελάχιστες αναλαμπές δημιουργικότητας, όπως εκείνη όπου οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται σε διαφορετικού σχεδιασμού animation (δυσδιάστατο, γραμμικό κλπ.), αλλά ακόμη κι αυτό μοιάζει εντελώς παράταιρο μέσα στο γενικότερο σύμπαν αλλοφροσύνης που χαρακτηρίζει τούτη την ταινία.