της Κατερίνας Ανδρεάκου

Νορβηγικό computer animation βασισμένο σε παιδικό θεατρικό έργο και η πιο πρόσφατη συνέχεια μιας σειράς ταινιών με τους συγκεκριμένους ήρωες, εστιάζοντας στον Πειρατή Μαυροδόντη (ο οποίος ομοιάζει σε φάντασμα του Κάπτεν Χουκ) και τον Πίνκι, ένα νεαρό αγόρι που υπήρξε μέλος του πληρώματός του. Ο Πίνκι εδώ έχει φύγει από το περιβάλλον του καραβιού και ζει σ’ ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό, συντροφιά με την καλύτερή του φίλη, τη Βερόνικα, ένα δυναμικό, πεισματάρικο και ευρηματικό κορίτσι. Σε μια άλλη μεριά του ωκεανού, ο Μαυροδόντης ψάχνει ανεπιτυχώς για το Μαγικό Διαμάντι, που βρίσκεται στα χέρια του Μάγκα Καν, ενός ναρκισσιστή αλλά ολίγον κουφιοκέφαλου πρίγκιπα της ζούγκλας, με την ευχή το διαμάντι να τον βοηθήσει να ξαναβγεί στο φως της μέρας, κάτι που αδυνατεί να κάνει τώρα. Ο Καν καθοδηγείται από τη βασίλισσά του, τη Βερόνικα, και όταν το διαμάντι πέσει κατά λάθος στα χέρια ενός εξαθλιωμένου αγοριού, ο Καν, η Βερόνικα, ο πιθηκο-στρατός τους αλλά και ο Μαυροδόντης θα κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν.

Όπως πιθανώς καταλάβατε από τα παραπάνω, το σενάριο είναι ένας σχετικός αχταρμάς ιδεών και πλοκής, υπερβολικά περίπλοκο για την πλειοψηφία τους κοινού στο οποίο στοχεύει η ταινία, δηλαδή παιδιά των πρώτων τάξεων του Δημοτικού. Προσθέστε σε όλο αυτό και κάποια άκυρα τραγουδάκια που ερμηνεύουν οι χαρακτήρες (ορισμένα μεταφρασμένα στα ελληνικά, άλλα για κάποιο λόγο αφημένα στην αγγλική τους version), ενώ η αφήγηση μπάζει πολλά νερά. Ωστόσο, ακόμη κι αν τα παραβλέψουμε όλα αυτά, τίποτα δεν προετοιμάζει για το συνολικό χάλι του οπτικού αποτελέσματος. Εκτός του ότι το επίπεδο του animation είναι αρκετά χαμηλό, με τους χαρακτήρες να έχουν μόνο κάποιες βασικές εκφράσεις που πολλές φορές δεν συμβαδίζουν με τις περιστάσεις στις οποίες βρίσκονται, η αισθητική του σχεδίου είναι ίσως η χειρότερη που έχουμε συναντήσει εδώ και χρόνια. Από το πεινασμένο, εξαθλιωμένο νεαρό αγόρι (του οποίου η οδοντοστοιχία τυφλώνει σε ασπρίλα…), στην καθαριότητα και τελειότητα των μελών του πληρώματος του Μαυροδόντη (που είναι ντυμένοι σαν σημερινοί hipsters!) ή στις τρομακτικές (για τους λάθος λόγους) μαϊμούδες και κυρίως στο ζευγάρι Καν – Βερόνικα που αποτελεί την αποθέωση του kitsch (η βασίλισσα έχει κάνει προφανέστατα αναρίθμητες… πλαστικές επεμβάσεις και ντύνεται με στενά animal prints ρούχα, ενώ ο Καν έχει ξανθό μαλλί α λα Θορ, αλλά λόγω κακού animation μοιάζει περισσότερο με μάζα μπατανόβουρτσας), το αποτέλεσμα είναι σκιαχτικό για τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες που θα τα συνοδεύσουν σε μια ταινία η οποία θα μπορούσε να περάσει σχετικά ανώδυνα στην τηλεόραση μια Κυριακή μεσημέρι, επουδενί όμως δεν αξίζει να τη συναντάμε στη μεγάλη οθόνη.