του Ηλία Φραγκούλη

Ας ξεκινήσουμε από τα καλά νέα. Εάν χάσετε λίγα λεπτά από την αρχή αυτής της ταινίας (όπως εγώ), δεν θα δείτε καθόλου την Τζένιφερ Λόπεζ. Γιατί πεθαίνει! Δεν έχει άλλα καλά νέα! Τα κακά νέα αφορούν στο υποτιθέμενο φανατικό κοινό του Κέβιν Σμιθ και σε κάθε θεατή που έχει σώας τας φρένας του (πιθανότατα…). Αλλά για να εξηγήσουμε το «φαινόμενο» και να προειδοποιήσουμε κι εκείνους που δεν γνωρίζουν τι εστί Κέβιν Σμιθ, πάμε πίσω στο χρόνο για ένα σύντομο κινηματογραφικό φροντιστήριο.

Το 1994 θυμάμαι τον Κέβιν Σμιθ να τριγυρίζει γεμάτος αθωότητα τους διαδρόμους ενός supermarket στις Κάννες για να προμοτάρει την πρώτη του ταινία, «Υπάλληλοι». Με αρχικό κόστος 27.000 δολάρια (πριν το σουλούπωμα του post-production, για να βγει κανονικά στις αίθουσες), το φιλμ εντυπωσίασε ως νέα γραφή και έδινε πολλές υποσχέσεις για το τότε 24χρονο παιδί – θαύμα που, κυρίως, έσπαγε κόκαλα στο σενάριο. Το φιλμ απέκτησε εξωφρενικές cult διαστάσεις και ο πιτσιρικάς, από slacker μπούλης του Νιου Τζέρζι, μετατράπηκε σε μέγας «δημιουργός» του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Στην πορεία, η φιλμογραφία του μου δίδαξε ότι αν έχεις ένα στοιχειώδες ταλέντο στο να κρατάς μια κάμερα και να σπας πλάκα ανακυκλώνοντας τις μονομανίες του προσωπικού σου βίου στο χαρτί, τότε, ναι, μπορείς να γίνεις κι εσύ ο επόμενος Κέβιν Σμιθ! Βλέπετε, η βασική του θεματολογία αντλείται από την αγάπη του για τον «Πόλεμο των Άστρων», τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, τα comics, τα νεανικά «εργάκια» του Τζον Χιούζ από τα 80’s, το πως να χτυπάς γκόμενες, το σεξ γενικότερα και… φτάνει, τελειώσαμε! Ακολούθησαν άλλες τέσσερις ταινίες αυτού του τύπου, με εξαίρεση το… Τέρας της Αποκάλυψης που άκουγε στον τίτλο «Dogma» (1999) και κατέχει περίτρανα μία υψηλότατη θέση στη λίστα των κορυφαίων… σκατολογικών κωμωδιών στα χρονικά του σινεμά (επίσης, θυμάμαι ότι στη σεκάνς της εξολόθρευσης μάζας από σκατά με αεροζόλ, χρειάστηκε να εγκαταλείψω την αίθουσα). Να το πω με λίγα λόγια; Δεν μου αρέσει το σινεμά του Κέβιν Σμιθ!

Φανταστείτε, λοιπόν, τη χαρά μου όταν αντίκρισα τον «Γλυκό Μπελά», την ταινία «μνημόσυνο» στην πολύπαθη σχέση των Μπεν Άφλεκ και Τζένιφερ Λόπεζ, οι οποίοι αμέσως πριν μας είχαν χαρίσει… κύματα πανικού με το «Gigli» (2003), την εισπρακτική βόμβα που μπορείτε να νοικιάσετε σε DVD αν θέλετε να κάνετε κακό σε συνάνθρωπό σας. Με τον ερχομό και αυτής εδώ της ταινίας, το φονικό είναι εγγυημένο αλλά… δεν θα τη γλιτώσετε, θα σας πάνε μέσα για εκ προθέσεως.

Τι αποδεικνύει ο «Γλυκός Μπελάς», εκτός της απόλυτης πεποίθησης ότι ο Σμιθ είναι καραγκιόζης; Το πόσο μπορείς να ξεπουληθείς για να κάνεις την εμπορική επιτυχία που ονειρευόσουν (για την ιστορία, το φιλμ δεν «κάθισε» στα ταμεία), γράφοντας και σκηνοθετώντας κοπιαρισμένα στερεότυπα που στο παρελθόν σίγουρα θα σ’ έκαναν να ξερνάς βλέποντάς τα στις άπειρες χολιγουντιανές ρομαντικές κωμωδίες! Στο ζουμί. Στέλεχος δημοσίων σχέσεων σε δισκογραφική καταστρέφει την καριέρα του γιατί «τα χώνει» στον Γουίλ Σμιθ, χάνει τη γυναίκα του πάνω σε γέννα και υποχρεώνεται να μείνει με τον πατέρα του στα προάστια του Τζέρζι για να μεγαλώσουν μαζί την κορούλα του. Επτά χρόνια αργότερα, χωρίς να έχει προκύψει καμία άλλη σχέση και χωρίς την παραμικρή σεξουαλική επαφή (εκτός της παλάμης…), συναντά μια φοιτήτρια που δουλεύει part time σε video club και μέσω ενός «χαριτωμένου» περιστατικού με πορνό βιντεοκασέτα ξεκινά το flirt.

Τώρα… πως να το προχωρήσω; Να σας χαλάσω την πλοκή, συνεχίζοντας μέχρι τέλους; Θα αστειεύεστε. Μα, ξέρετε ήδη ολόκληρο το φιλμ, κι ας μην το έχετε δει! Το σενάριο μοιάζει με δίπλωμα που θα σας παρείχαν για ν’ ανοίξετε γραφείο μέντιουμ – καφετζούς! Εκείνος θα την αρνηθεί μία, το κοριτσάκι θα γλυκαθεί γιατί βρήκε καινούργια «μαμά», θα εμφανιστούν οι ευκαιρίες για δουλειές στη Νέα Υόρκη που θα κάνουν τους υπόλοιπους πάντες δυστυχισμένους, θα πέσουν κλάματα, θα πέσουν τα μηνύματα αγάπης και ανθρωπισμού, κι αν έχετε το θάρρος να το τολμήσετε, μετά την προβολή θα νομίσετε ότι κάποιος έριχνε ζάχαρη άχνη πάνω από το σινεμά για δύο ώρες… Για να μην αναφερθώ στον ερμηνευτικό ογκόλιθο που ακούει στο όνομα Μπεν Άφλεκ και «χρωματίζει» μονότονα κάθε πλάνο του φιλμ λες και ψάχνει να βρει αντανάκλαση της ομορφιάς του. Ακόμη κι εκείνη η σεκάνς «έκπληξη» της συνάντησης με τον Γουίλ Σμιθ, είναι τόσο χαζοχαρούμενα άνοστη που δεν θέλεις να πιστέψεις πως ο «ποιητής» ήθελε να κάνει «πλάκα» κι εμείς έχουμε άδικο που παίρνουμε την ταινία στα σοβαρά!

Υπάρχει κάτι που να σε κάνει να ξεχνάς την πίκρα ότι βλέπεις τέτοιο έργο; Ίσως κάποιες στιγμές διαλόγου περί σεξουαλικής συμπεριφοράς με την Λιβ Τάιλερ και ο «φόβος» ότι αν δείξει το στήθος της ή κάνει περισσότερο κοντινό ο φακός στα ασφυξιογόνα σουτιέν της, θα υπάρξουν θύματα και ζημίες στα καθίσματα! Κατά τα άλλα, αυτά να τα βλέπουν οι οπαδοί του κυρίου, που μας το «έπαιζε» εναλλακτικός και αληταράς με άποψη. Και για να τελειώνουμε με δαύτο, πάρτε και το ηθικό δίδαγμα: να προσέχετε που δίνετε τις τσόντες που νοικιάζετε στα video club!