του Ηλία Φραγκούλη

Το 2017, το «Amerika Square» του Γιάννη Σακαρίδη μας είπε πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα. Και δεν ήταν καν το πρώτο ελληνικό φιλμ των τελευταίων ετών που ασχολήθηκε με τη συνύπαρξη ντόπιων με μετανάστες σε γειτονιές της Αθήνας. Απλά, η «σύμπτωση» της γειτονιάς και ο αριθμός των παράλληλων ιστοριών που τρέχουν (και) εδώ κάνει αναπόφευκτη τη σύγκριση. Και όλοι μαζί αναρωτιόμαστε, πόσους ακόμη μπορεί να ενδιαφέρει τούτο το θέμα στο σινεμά; Το ελληνικό κοινό έχει επιδείξει αν όχι την κόπωση μόνο, πλέον και την απόλυτη αδιαφορία για στερεοτυπικά δραματικές αφηγήσεις της συγκεκριμένης προβληματικής. Και ουδείς εκ των υπολοίπων, τους οποίους αφορά άμεσα το έργο αυτό, θα ενδιαφερόταν να… πληρώσει εισιτήριο στο σινεμά για να «διασκεδάσει» με κάτι τόσο βιωματικό. Κοινώς, μια ακόμη συμπαραγωγή του ΕΚΚ και της ΕΡΤ που θα καταλήξει στα «ράφια», αναμένοντας κάποια τηλεοπτική μετάδοση γύρω στα μεσάνυχτα από κάποιο κρατικό κανάλι.

Συγγνώμη, δεν είμαι κυνικός. Απλά, αντιμετωπίζω την κατάσταση ρεαλιστικά. Καλές οι προθέσεις, αλλά δίχως καλλιτεχνική δυναμική που θα στήριζε την ύπαρξη και τη διανομή του «Holy Boom» (έστω και σε μία αίθουσα, απ’ ό,τι είδα στο πρόγραμμα), δεν βρίσκω καμία δικαιολογία ώστε να υποστηρίξω μια τέτοια παραγωγή, η οποία έτσι κι αλλιώς ταιριάζει καλύτερα στο πλαίσιο της τηλεόρασης, πόσω μάλλον σε μια περίοδο που η τηλεοπτική ψυχαγωγία (της αλλοδαπής) βάζει δυνατές τρικλοποδιές στο αποκαλούμενο κινηματογραφικό προϊόν. Η πρωτοεμφανιζόμενη Μαρία Λάφη έχει να διανύσει ακόμη τεράστια απόσταση μέχρι να πλησιάσει τον στόχο που φιλοδοξούσε να αγγίξει εδώ (χειρότερη απόδειξη, το πλήρως αποτυχημένο παράλληλο μοντάζ της «εκρηκτικής» κατακλείδας – σεκάνς η οποία κορυφώνει όλες τις ιστορίες του σεναρίου). Με λιγοστά μέσα (προφανώς), παλεύει να δώσει ώθηση στα μοιραία στραβοπατήματα της καθημερινότητας των ηρώων της, δίχως να αποφεύγει την αφόρητη σχηματοποίηση των χαρακτήρων της (η «περίεργη» ζωντοχήρα που τυγχάνει θεούσα και ρατσίστρια, ο έρωτας της λευκής νέας που έφυγε από το σπίτι της για να ζήσει με τον μαύρο αγαπημένο της αλλά μπλέκουν με συμμορίες ναρκωτικών, η μάνα ενός μωρού που δεν έχει χαρτιά και κινδυνεύει να γυρίσει στην Αλβανία δίχως το τέκνο της, ο Φιλιππινέζος μαθητής που κοντράρει συνεχώς τους γονείς του λόγω του… χάσματος των γενεών και εξωτερικεύει την οργή του πετώντας… δυναμιτάκια), οι οποίοι μέσα σε ελάχιστες μέρες βιώνουν απίστευτες ακρότητες που δείχνουν ακόμη πιο υπερβολικές όντας συσσωρευμένες στο πλαίσιο ενός σεναριακού σκελετού.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι που δεν έχει ειπωθεί ξανά στο παρελθόν. Όσο ίχνος ταλέντου και να βρίσκεται στο «Holy Boom», πνίγεται υπό το «φορτίο» της προβλεψιμότητας της σεναριακής γραφής και της ατυχούς αρχικής έμπνευσης με την έκρηξη του κουτιού των ΕΛΤΑ, το περιεχόμενο των οποίων «έκαψε» σχεδόν όλους τους ήρωες του φιλμ με τον τρόπο του. Αν ξεχωρίσω την περίπτωση με τα acid χαρτάκια, δε, το πράγμα ξεπερνά τα όρια του αστείου (ειδικά η κατάληξή τους). Πάντως, αξίζει να επισημάνω κάτι που συχνά με έκανε να γελώ παρακολουθώντας την ταινία της Λάφη: οι αλλεπάλληλες εμφανίσεις των απορριμματοφόρων του Δήμου της Αθήνας σχετίζονται με κάποια χρηματοδότηση ή θέλουν να μας πουν ότι οι κάτοικοι της πόλης πρέπει να είναι ευγνώμονες για την τόση «καθαριότητα»; Αν πρόκειται περί «τρολιάς», πάντως, λειτουργεί. Με λανθάνοντα τρόπο, φοβούμαι…