του Παναγιώτη Μήτσικα

Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σεσκ Γκάι επιστρέφει μετά τις δύο τελευταίες του ταινίες που είχαν βρει ένα κάποιο κοινό στη χώρα μας («Truman» και «Οι Γείτονες από Πάνω»), με τούτη τη φορά να παρουσιάζει πέντε σπονδυλωτές ιστορίες στην καρδιά της Βαρκελώνης, χρησιμοποιώντας για κεντρικό θέμα και μοτίβο τις ιστορίες που δεν λέμε σε κανέναν – ακόμα και στον εαυτό μας! Χωρίς να λειτουργεί πραγματικά ως κωμωδία σε κανένα σημείο, πέραν μεμονωμένων περιπτώσεων, αλλά ούτε και ως σοβαρή μελέτη των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων (είτε αυτοί είναι σύντροφοι, είτε φίλοι), το «Αυτά που δεν Λέγονται» επωφελείται από το εξαιρετικό (και πλούσιο) all-star καστ πρωταγωνιστών της Ιβηρικής το οποίο έχει συγκεντρώσει, ώστε να «γλυκάνει» (ελάχιστα…) τη γεύση που αφήνει στο τέλος.

Αυτό που θέλει να μας πει ο (επί της ουσίας) Καταλανός είναι ότι τα μυστικά μεταξύ ανθρώπων που πολλές φορές μένουν ανείπωτα… ίσως είναι καλύτερο να μένουν έτσι. Στην πρώτη ιστορία, παρακολουθούμε μία εξωσυζυγική υπόθεση που συνυπάρχει μ’ έναν γάμο ο οποίος δεν δουλεύει εδώ και καιρό. Στη δεύτερη, μία νέα γνωριμία με χαρακτηριστικά έξω από τα παραδοσιακά πρότυπα που επιτάσσει η κοινωνία, από γεννησιμιού της. Στην περίπτωση των τριών γυναικών στην audition, η κάθε μία απ’ αυτές είτε είναι ανειλικρινής με τις άλλες δύο φίλες της, είτε απλά έχει φροντίσει ν’ αποσιωπεί επιμελώς τις ακριβείς λεπτομέρειες πίσω από τα εκάστοτε γεγονότα. Στην περίπτωση του μεσήλικα, η διαφορά ηλικίας είναι πολύ πιο αμείλικτο απ’ όσο αφελώς πιστεύει ο πρωταγωνιστής, ενώ ο ήρωας της τελευταίας ιστορίας κρατά ένα μυστικό που δεν γνωρίζει η έγκυος κοπέλα του (ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει).

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με μία ιδιαίτερα «πεζή» δομή ιστοριών, στην πλειοψηφία των οποίων γνωρίζουμε ήδη το μυστικό που πρόκειται ν’ αποκαλυφθεί (και δεν αποτελεί και τίποτα το τρομερό ως εύρημα), ενώ επίσης φαίνεται πάρα πολύ εύκολο (και σαχλό!) το ν’ αποτελεί plot mechanic μία trans γυναίκα – σε πρώτη ανάγνωση, έστω, καθώς στο τέλος το φιλμ το χειρίζεται καλύτερα.

Ποια ταινία, ασύγκριτα καλύτερη και laugh-out loud, θα ήθελε να είναι το «Αυτά που δεν Λέγονται»; Το υπέροχο «Ιστορίες για Αγρίους» (2014) του Νταμιάν Σιφρόν. Δηλαδή, ένα φιλμ που πήγε την αφήγηση των σπονδυλωτών κωμικών ιστοριών σε άλλο επίπεδο, και με άπλετη δόση τρέλας. Στην περίπτωση της ταινίας του Γκάι, αυτά… δεν λέγονται!