της Βικτωρίας Μιχαήλ

Τα πρώτα 15 λεπτά αυτής της ταινίας είναι τόσο το αντίθετο του «με το δεξί» (σκηνοθετικά, σεναριακά, ερμηνευτικά) ώστε, αν δεν είσαι ενημερωμένος, ειλικρινά μπορεί να νομίσεις ότι πρόκειται περί παρωδίας του franchise του «Step Up» καθώς ένας busker τα σκάει σ’ ένα κοστουμάτο λαμόγιο για μια υπεσχημένη πράσινη κάρτα και μια επαρχιώτισσα μαμά αποχαιρετά σαν «πυροβολημένη» την κόρη της προτού η κοκόνα πρωτογνωρίσει τη με τουπέ αστέρω σημαίνοντος ιδρύματος της όρχησης πέφτοντας σαν όρθιο ζώο πάνω της. Μετά το πράγμα έρχεται στα ίσια του. Που σημαίνει ότι ακτινογραφεί ξεδιάντροπα κι ανέμπνευστα τη ραχοκοκαλιά τού ρεπερτορίου από παλιότερα μονδέρνα φιλμ του genre, παίρνοντας χειροκρότημα για 2-3 φιγούρες αλλά αδυνατώντας να πείσει ως ψυχαγωγικό υβρίδιο Πλισέτσκαγια και Rocksteady Crew για το πανί των 2010’s.

ΟΚ η σκουριασμένη μπάρα υπόθεσης και προσώπων: υπερβολικά τέλεια και χωρίς εμπειρία στο μοντέρνο ρεπερτόριο μπαλαρίνα πρέπει να ξεγοφιαστεί για να «το βρει», ενώ ρίχνει τις άμυνες διακονούντος ξεροκέφαλα όμορη τέχνη μορφονιού σε βιοποριστικά ζόρια κατόπιν στραβής, με το flirt τους σε κάτσε-σήκω φάση προ σωτήριου επάθλου τουρνουά, showcase και για συνεργατικό σχήμα freestylers που τους πλαισιώνουν επικουρικά με αλαζόνες υπερταλαντούχους αντιπάλους. Γιατί δεν είναι τόσο ότι η γραφίδα κοπιάρει plié των πέντε «Step Up» και των πρώτων «StreetDance» και «Center Stage», όσο ότι σποραδικά φοράει «κουλά» τις puent της και στροφάρει επανειλημμένα αδέξια.

Ένας ογδοντάρης tutor του κλασικού που του έσπασαν τα δύο ισχία σε στρατόπεδο συγκέντρωσης οι Ναζί (πώς διάολο έγινε καθηγητής;), ένας άστεγος που χαιρετάει με το μικρό της την ηρωίδα μας έξω απ’ το σπίτι τού καβαλιέρου (μόλις τη δεύτερη φορά που αυτή πηγαίνει εκεί και χωρίς να τον έχουμε ξαναδεί), ένα εξαφανιζόλ όργανο συλλεκτικό κομμάτι που – φυσικά, στο μη παρέκει – καταλήγει από έναν ενεχυροδανειστή στα χέρια τού νόμιμου κατόχου του (αφιλοκερδώς!) είναι μόνο τα πιο… χτυπητά chassé ενώ το développé της ιστορίας σκίζει το tutu της τόσο στο μετά από κόνξες ξαφνικό «ζέσταμα» λεγάμενου για περαιτέρω cheek to cheek με την ξανθούλα όσο και στο φλου κουντεπιέ τού οικογενειακού υποβάθρου του, αλλά κυρίως στο άγαρμπα ραγδαίο it takes two to tango ενός deal του στην ξώφτερνα αστυνομική κλιμάκωση.

Όταν δε σε παίρνει κι από το χεράκι με εμπνευστικές (αλλά μη εμπνευσμένες) ντιρεκτίβες για τη νέα γενιά («Επίμεινε στ’ όνειρό σου!», «Μοιράσου τη δημιουργία, μην είσ’ ελιτίστας!», «Αφέσου στην έκφραση, μην το φοβάσαι!») αλλά περιορίζεται στα «νούμερα» dancefloor, κι αφού το εν προκειμένω σπαστικά αεικίνητο μοντάζ έχει φάει τις πρώιμες χύμες του επιχειρώντας να μας πείσει ότι το παρεάκι της φούρλας δεν παίζεται σε moves και συγχρονισμό τη στιγμή που τα ματάκια μας βλέπουν το αντίθετο, αυτό το program μοστράρει αραιά και πού καμιά έξυπνα κουνίστρω ατάκα (όπως εκείνη για τα τηγανητά).

Αλλά, κυρίως, μεταδίδει το groove στα πόδια σου με λίγες accélerer όσο ποτέ εξάρσεις στο νευρώδες poppin’, το πιο διαρκές ever solo «ελικοπτεράκι» που θυμάμαι στο ίδιο πλάνο χωρίς εφέ, και δύο σεκάνς όπου το επίμονο mash-up classic και contemporary παρτιτούρας (ας πούμε το διακριτικό τού φιλμ σε σχέση με τους σελιλοζικούς γεννήτορές του) επενδύει σχεδόν συναρπαστικά τα τάλε κουάλε τσαλίμια των neo-breakers: πρώτα σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση όπου το «βαράτε βιολιτζήδες» γίνεται κοντράδικα πραγματικότητα, και μετά, βεβαίως βεβαίως, στο κρεσέντο της παρουσίασης στον διαγωνισμό τού μουσικού fortando της ταινίας, με μια τιτλοφορούμενη ακριβώς έτσι σύνθεση και το ensemble των πηδηχταράδων να δένουν όμορφα.

Περιττό να ειπωθεί ότι, ουσιαστικά σε δύο μόλις σκηνές, τουλάχιστον ένα θέσπειο σκαλί πιο πάνω από τα φιντανάκια που επιστρατεύουν φατσούλες & κορμάκια ή τους αναγνωρίσιμους συνομηλίκους της (η VIP τής TV Στέφανι Σίμουρ, βασικά) βρίσκεται η Ρουμάνα Γκιλέμ τής υποκριτικής, Μάγια Μόργκενστερν. Πώς την… έριξαν; Απλό: Στον Πυρετό της Δόξας αυτόν όλα τα εσωτερικά γυρίσματα έχουν γίνει στη γείτονα βαλκανική χώρα, εξού και μία εμφανής έλλειψη πλαστικότητας στη χρήση ή εκποίκιλσης διακόσμων. Αλλά γουαναμπήδες, ούτως ή άλλως, κάνουν εδώ σπαγγάτο. Να κάνεις το ρομποτάκι μπορείς – δεν μπορείς, μην τρέξεις και κοψομεσιαστείς να το δεις…