της Βικτωρίας Μιχαήλ

Επίσης, πού είναι τα καταραμένα τα «Angry Birds»; Το ερώτημα κουρνιάζει στο μυαλό καθώς το πολλοστό (και πρώτο με φωλιά τη Γαλλία) digi κινούμενο με «πινακοθήκη» του πτηνά, το trend του κλάδου την τελευταία πενταετία, μολονότι μακριά από ασχημόπαπο παπαγαλίζει, αφενός σιλουέτες και μινιμαλιστικά περιβάλλοντα («Η Εποχή των Παγετώνων») στο post-Corel Draw information center, αφετέρου χαρακτήρες & μοτίβα («Valiant, Το Γενναίο Περιστέρι», «Rio», «Ζαμπίζια: Πουλιά στον Αέρα») στο σεναριακό πενάκι. Αυτά για ένα ταξίδι με 2-3 σεκάνς αποσβολωτικά παγώνια, ψιλοτσουρομαδημένη την αφήγηση ανά σημεία και τα γνωστά μηνύματα να σου κελαηδάνε: «we are family», «τέρμα τα ψέματα», «εκπλήρωσε το πεπρωμένο σου» κτλ. κτλ.

Το λοφίο που έχει εν πρώτοις να επιδείξει ο – animator και storyboard artist του Γουές Άντερσον, πρωτάρης πίσω απ’ τον φακό – Ντε Βίτα είναι οι αγγιχτικά ζωντανές σε μανιερισμούς (παρά τη basic κινησιολογία στο σχεδιαστήριο) και φωνολογία κομβικής περσόνες τού ενθουσιώδους ψεματούρη ήρωα, της θετικής ενέργειας ξενοφερμένης κόρης τού χαμένου αρχηγού που τον στηρίζει και του με ορμέμφυτο προσανατολισμού, ψυλλιαζόμενου πού μπλέκουν γκρινιάρικου «κοκορακίου» της παρέας.

Οι υπόλοιποι (η μαμά «κότα», ο χαζούλης μπούλης γιος, δύο ξεπεταρούδια κ.ά.) δεν βγαίνουν ποτέ πραγματικά από τ’ αυγό, αλλά είναι το κλώσσημα της κεντρικής ίντριγκας (του με αγαθό σκοπό πλαστοπρόσωπου επίλεκτου, που δοκιμάζεται και το σώζει μετά από αστειοεπικίνδυνες στραβές, στραβώματα με τη λεγάμενη, την αναγκαία εξομολόγηση και συγχώρεση συν την «η ισχύς εν τη ενώσει» υπερπροσπάθεια) που κουτσουλάει και λεκιάζει ανεξίτηλα αυτή την κωμικοαγαπησιάρικη περιπέτεια ορνιθοπανίδας σε στεριά, θάλασσα και αέρα.

Η ξώβεργα αντιέμπνευσης έχει, κοντά σ’ αυτό, «φάει» το άνοιξε-κλείσε του ράμφους των διαλόγων και, ιδίως, τη δράση (που πάει transit από λιμάνι της Ολλανδίας, κυκλώνες και καταιγίδες έως τους πάγους της Σκανδιναβίας) και σε κομμάτια όπως της «θρίλερ» εξερεύνησης στο ημιναυαγισμένο πλοίο, που λουφάζει αντί να γραπώσει με τα νύχια της το δυνητικό σασπένς, αλλά και της υπερ-απρόσκοπτης ευτυχούς έκβασης αιθέριου hitch-hiking με ανθρώπινο μεταφορικό μέσο προς τη Μαύρη Ήπειρο.

Η ξεπουπουλιάστρα ευτυχώς δεν έχει περιλάβει τη fun νίλα του προκομμένου μας στο Παρίσι, ένα πλουμιστό αστικό rollercoaster που τον αλαλιάζει α λα Τεξ Έιβερι μεταξύ άγριων πιτσουνιών, του σαρώθρου ενός οχήματος του Δήμου, ενός υπονόμου, ενός δορυφορικού πιάτου και δε συμμαζεύεται. Τιτιβίζoυν ευφάνταστα, επίσης, η σεκάνς του Γαλάζιου Δούναβη της τρόικας των αρσενικών σε… high και η ιδέα των σιδερένιων πετούμενων (μαντέψτε ποια είναι αυτά), ενώ το «κικιρίκου» της υποχρεωτικής ελληνικής μεταγλώττισης ακούγεται με χρώμα, στεντόρεια και προσφυώς τρελιάρικα από άποψη τόσο κάστινγκ όσο και σκηνοθεσίας. Αλλά τι τα θες; Κοψονούρικο και με δεύτερα γονίδια αυτό το φύσει Eurofighter σμήνος. Μη μείνεις πάλι με το ψηφιακό πουλί στο χέρι…