της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Δε λέω, εντυπωσιακά χυμώδης, γυναίκα με τα όλα της, η μελαχρινή Ράσελ και χαρά θεού η δροσερά πικάντικη, σαν το αεράκι της θάλασσας, ξανθιά Μέριλιν (που εδώ, όχι ακόμα σταρ, μόλις αρχίζει να χτίζει αφοπλιστικά το μύθο της, ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων και το θρυλικό «Diamonds Are a Girl’s Best Friend»). Και, πώς να το κάνουμε, ένα αρχετυπικό, χολιγουντιανό μιούζικαλ, σκηνοθετημένο μάλιστα από τον Χοκς – ένας από τους πρωτομάστορες της ρομαντικής κομεντί, σε κάθε έκφανσή της, δεν προσπερνιέται εύκολα. Ιδιαίτερα όταν διαδραματίζεται… εις τον αφρό, εις τον αφρό της θάλασσας – γεγονός που κάνει την προβολή του στα θερινά ιδανική καλοκαιρινή απόδραση.

Έλα, όμως, που είμαι προκατειλημμένη και δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να αφεθώ αμαχητί στα μιούζικαλ. Ιδιαίτερα όταν έχουν να κάνουν με ωραίες κυρίες και υποψήφιους μνηστήρες / πυγμαλίωνες, εμπνευσμένα (ασφαλώς) από περίφημα θεατρικά, που βασίζονται (και αυτά με τη σειρά τους) σε επιτυχημένα μυθιστορήματα. Το «Οι Άντρες Προτιμούν τις Ξανθιές» όμως, θα μου πεις, χορεύει και τραγουδά για την ανάγκη των κοριτσιών να αποδράσουν από τα καλούπια και τους προκαθορισμένους ρόλους που σκαρφίστηκαν για αυτά οι άντρες. Και το κάνει με κέφι, χιούμορ, ανάλαφρη διάθεση, απίθανες, ανθολογικές ατάκες και τσαχπίνικο αυτοσαρκασμό. Όπως λέει η Λορελάι της Μονρόου, «Μπορώ να είμαι έξυπνη όταν πρέπει, αλλά στους περισσότερους άντρες δεν αρέσει». Οπότε, ΟΚ, πάω πάσο. Αν μπορείς ακόμα να διακρίνεις έναν καλώς εννοούμενο φεμινισμό σε αυτό το ανέμελο πλοίο της αγάπης, ποια είμαι εγώ που θα σε αποτρέψω να επιβιβαστείς ξανά σε αυτό…