του Ηλία Φραγκούλη

Από την εποχή του «The Hangover» (2009), το Χόλιγουντ άρχισε να εξερευνά όλο και περισσότερο το σεναριακό πλαίσιο της «κακιάς ώρας», που ήθελε ευυπόληπτους πολίτες με απόλυτα νομοταγή βίο να μπλέκουν άθελά τους με κάτι το εγκληματικό και να (καταντούν να) δρουν με μεθόδους ίδιες και χειρότερες από εκείνες των κακών της ιστορίας. Το «Αφεντικά για Σκότωμα» (2011) συνέχισε στο ίδιο μήκος… παραβατικότητας, αν όχι και χειρότερα, αφού σε αυτό οι ήρωες ήταν και sober! Χρόνο με τον χρόνο, τα κρούσματα αυτού του είδους της κωμωδίας μάλλον αποθρασύνονται προς το εξωφρενικότερο, με τις ιστορίες να ξεφεύγουν πια αρκετά από το genre και να μην προκαλούν το γέλιο ούτε για λόγους παραδοξότητας. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το «Game Night», το οποίο πραγματικά σε κάνει να απορείς για την απόγνωση των studios να βρουν το επόμενο project που θα χρηματοδοτήσουν, με την ευχή να τους κάτσει ένα σουξέ και να το μετατρέψουν σε franchise. Υπό αυτή την οπτική, βρισκόμαστε στο λάθος φιλμ…

Η εισαγωγή μάς συστήνει το ζευγάρι του Μαξ (Μπέιτμαν) και της Άννι (ΜακΆνταμς), από τη νύχτα της τυχαίας γνωριμίας τους σε ένα bar trivia night, μέχρι την παντρειά και το… βαρετό σήμερα (διότι δεν έχουν αποκτήσει ακόμη παιδί και το έχουνε καημό). Το στοιχείο που τους έφερε κοντά (εξαρχής) ήταν η φανατική τους αγάπη για τα παιχνίδια: από επιτραπέζια, παντομίμα, μέχρι και RPGs, δώσε τους games και πάρε τους την ψυχή! Κάθε εβδομάδα διοργανώνουν βραδιά παιχνιδιού με μια μόνιμη παρέα, αποφεύγοντας τον weird γείτονά τους (που είναι και μπάτσος), ειδικά από την εποχή που τον παράτησε η (περισσότερο δική τους φίλη) σύζυγός του. Η ξαφνική εμφάνιση του Μπρουκς (Τσάντλερ), του αδελφού τού Μαξ, θα θυμίσει στον δεύτερο πόσο άδικα του έχει φερθεί η ζωή, παράλληλα με μια ψυχαναλυτική ανοησία που τους πουλάει η γιατρός η οποία παρακολουθεί τις προσπάθειες της Άννι να τεκνοποιήσει.

Ο Μπρουκς θα καλέσει όλη την ομάδα για παιχνίδι στο δικό του σπίτι την επόμενη φορά και εκεί ένα υποτιθέμενα στημένο game μυστηρίου το οποίο εμπεριέχει απαγωγή εξελίσσεται εντελώς λάθος, με τη… μάλλον ρεαλιστική απαγωγή του οικοδεσπότη και αίτημα υπέρογκων λύτρων σε μορφή… αυγού Fabergé από τα χέρια αρχιμαφιόζου! Πλέον, η ιστορία μπλέκει σε αδιανόητες απιθανότητες, με την όλη παρέα να δρα λες και γεννήθηκε για την παρανομία ή το επαγγελματικό πρακτοριλίκι, ενώ προ ολίγου ήταν ικανοί να βρίσκουν την απάντηση σε trivial games και παντομίμες από τις θέσεις αναπαυτικών καναπέδων. Το φιλμ σταδιακά ξεφεύγει από κάθε λογική, σαφώς απομακρύνεται από την έννοια του αστείου και η αφέλεια ορισμένων σεκάνς (όπως της εισόδου στην έπαυλη του αρχιμαφιόζου) καταντά προσβολή για τη νοημοσύνη του θεατή. Κάπου κοντά στο φινάλε, δε, αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι βλέπεις περιπέτεια δράσης τύπου «Fast & Furious» και βασανίζεσαι λίγο με το σκεπτικό τού «τι ακριβώς ήρθα να δω εδώ;»…

Αρκετά ειρωνικά, μερικές από τις ελάχιστες σκηνές που προκαλούν το μειδίαμα (η αιμορραγία που λερώνει το σκυλάκι του γείτονα ή ο κινητήρας του αεροσκάφους που… «ρουφάει» έναν από τους κακούς) υπάρχουν και στο trailer, αφήνοντας στην ίδια την ταινία κάποιες ανατροπές του παιχνιδιού που ακολουθούνται από ανατροπές της ανατροπής με… την ίδια ανατροπή, μέχρι να ικετεύεις να σταματήσει το «inception»! Για σημασία χαρακτήρων, διαλόγους ή υποπλοκές (όπως η ανεκδιήγητη με το ερωτικό ραντεβού της μαύρης φίλης της παρέας με τον Ντενζέλ Γουόσινγκτον), ας μην κάνουμε κουβέντα καλύτερα. Πάντως, πλάκα-πλάκα, το πιο έξυπνο πράγμα που διαθέτει σε έμπνευση και χιούμορ ολόκληρη η ταινία είναι η «αποκάλυψη» των end credits, που σε κάνουν να επιθυμείς να ήταν οι σεναριογράφοι τα… αληθινά θύματα απαγωγής του «Game Night».