του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Ο χαρακτήρας του Φούσι είναι συνέχεια ηρώων όπως ο «Marty» ή ο Άντι του «Παρθένος Ετών 40». Όχι τόσο δραματικός όσο ο πρώτος, ούτε τόσο κωμικός όσο ο δεύτερος. Η «Καρδιά Βουνό» του τίτλου φιλοξενείται σε ένα σώμα επίσης βουνό. Ο Ισλανδός Φούσι, όμως, δεν παίζει στο «Game of Thrones», όπως ο συμπατριώτης του «The Mountain». Μεταφέρει βαλίτσες στο αεροδρόμιο του Ρέικιαβικ και δέχεται τα πειράγματα (στην πραγματικότητα ένα διαρκές bullying) από τους συναδέλφους του για τον όγκο του και την ανύπαρκτη σεξουαλική του ζωή. Τα ανέχεται όλα αδιαμαρτύρητα, ακόμη κι όταν ο προϊστάμενός του, που αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, σχεδόν τον παρακαλάει να παραδεχτεί τι συμβαίνει. Η ζωή του, πέρα από τη δουλειά, κινείται γύρω από τη μαμά, τα παιχνίδια με φιγούρες, την αναπαράσταση της μάχης του Ελ Αλαμέιν, το ίδιο ταϊλανδέζικο πιάτο κάθε Παρασκευή, το οποίο τρώει μόνος του στη γωνίτσα του εστιατορίου.

Ο Φούσι είναι μόνος και θλιμμένος, αλλά όχι θλιβερός, γιατί αντιμετωπίζει τους πάντες με καλοσύνη και με τη στάση του είναι σαν να απαντά «Δεν πειράζει», ακόμη κι όταν του φέρονται με τον χειρότερο τρόπο. Η μόνη του ουσιαστική επαφή με άλλον άνθρωπο είναι με ένα κοριτσάκι που μένει στον κάτω όροφο, που του ζητάει κάθε τόσο να παίξουν, με αποτέλεσμα ο πατέρας τής μικρής να φρικάρει και να τον κατηγορήσει για κακοποίηση της κόρης του. Και πάλι, ο Φούσι δεν θα αντιδράσει.

Μια μικρή αλλαγή έρχεται στα γενέθλιά του, που θα γιορτάσει με τη μαμά και τον γκόμενό της, ο οποίος θα του κάνει δώρο μια σειρά μαθημάτων χορού country. Είναι λίγο σαν να τον κοροϊδεύει, αλλά όλοι επιμένουν ότι θα του κάνει καλό και θα γνωρίσει κόσμο. Στο πρώτο μάθημα, βέβαια, θα προτιμήσει να μείνει απ’ έξω, μέσα στο αυτοκίνητό του, ακούγοντας metal στο ραδιόφωνο. Εκεί θα γνωρίσει και τη Σιοπ, λίγο αδέξια, λίγο άχαρη, που όμως τραβάει την προσοχή του και προσπαθεί να κερδίσει κι αυτός τη δική της. Αποτυχημένα στην αρχή, με μεγαλύτερη επιτυχία στη συνέχεια. Αλλά κι η Σιοπ δεν είναι με τα καλά της. Απολύεται, βρίσκει μια άλλη δουλειά, την αφήνει και κάθεται κλεισμένη στην ντουλάπα της, ενώ ο Φούσι παίρνει άδεια για να κάνει τις βάρδιές της. Όταν φανεί ότι όλα πάνε καλά ανάμεσά τους, πάλι κάτι θα γίνει και ο Φούσι θα μείνει μόνος. Και πάλι, ωστόσο, θα κάνει ό,τι μπορεί για να αφήσει τους άλλους χαρούμενους. Ακόμη κι εκείνους που τον πλήγωσαν.

Ο τρόπος που ο Ντάγκουρ Κάρι οδηγεί την ιστορία τού Φούσι είναι πολύ πιο διακριτικός απ’ ό,τι η φιγούρα τού πρωταγωνιστή του. Τα περισσότερα πράγματα δεν λέγονται, υπονοούνται. Είναι η ιστορία δύο ανθρώπων με μπλοκαρισμένα συναισθήματα, που ίσως να μπορούσαν να ταιριάξουν. Το πρόβλημα, όμως, είναι μεγαλύτερο από τις καλές προθέσεις και η ιστορία τους στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να οδηγήσει πουθενά, όπως και ο ίδιος ο Φούσι βρίσκεται διαρκώς σε ένα αεροδρόμιο κουβαλώντας βαλίτσες, χωρίς όμως να ταξιδεύει πουθενά. Υπάρχουν σημεία στην ταινία όπου λείπει η ανάπτυξη, όπως το πώς έχει δημιουργηθεί αυτή η σχέση εξάρτησης του Φούσι με τη μητέρα του. Τις περισσότερες ελλείψεις, ευτυχώς, τις καλύπτει η πληθωρική σωματικά και πολύ λεπτή συναισθηματικά παρουσία του πρωταγωνιστή Γκούναρ Γιόνσον.