του Παναγιώτη Μήτσικα

Έχουμε καταλάβει πλέον πως, εν έτει 2024, αν δεν έχουμε κάποιο σημαίνον φιλμ κινουμένων σχεδίων από Pixar, Illumination ή DreamWorks, ή ακόμα και το «μία στο τόσο» ανεξάρτητο διαμαντάκι από κάποιο ευρωπαϊκό ή ασιατικό studio, θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε με… σκανδιναβικά και ουκρανικά animation; Αυτή τη φορά, (ακόμη) μία νορβηγική ταινία κινουμένων σχεδίων κάνει την εμφάνιση της στις ελληνικές αίθουσες, με καλές (είναι η αλήθεια) προθέσεις, αν και… πραγματικά, σε πόσους θεατές στοχεύουν αυτά τα «αδειάσματα ραφιών»;

Το «Τρεις Κλέφτες και Ένα Λιοντάρι», περί ου ο λόγος, αποτελεί ένα έργο κινουμένων σχεδίων που απευθύνεται σε αρκετά μικρά παιδιά, έχοντας ως κύριο σημείο επαφής το γεγονός πως το συγκεκριμένο παραμύθι είναι βασισμένο σε μία από τις πιο διάσημες ιστορίες της Νορβηγίας, που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές. Πώς αυτό μπορεί να μεταφραστεί σε διαπραγματευτικό χαρτί ώστε να οδηγήσετε την οικογένειά σας στο σινεμά; Από τη στιγμή που αγοράστηκε, ε… κάπως θα πρέπει να «μαρκεταριστεί».

Το στυλ κινηματογράφησης του «Τρεις Κλέφτες και Ένα Λιοντάρι» δεν διεκδικεί ιδιαίτερες δάφνες πρωτοτυπίας, καινοτομίας ή… αισθητικού κάλλους, απλά ακολουθεί ένα σχετικά ρεαλιστικό, ανθρωπόμορφο μοτίβο που δεν ξενίζει και είναι οριακά ευχάριστο στο βλέμμα. Το πρόβλημα έγκειται κυρίως στο γεγονός πως το φιλμ επί της ουσία ανήκει (και) στο είδος του… μιούζικαλ (!), με κομμάτια που διαρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα τη φορά και, πραγματικά, αδυνατείς να καταλάβεις πως μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε (εκτός των… αρκετά μικρών παιδιών).

Σίγουρα, μιλώντας για τα θετικά, πρόκειται για μια «γλυκιά» ταινία κινουμένων σχεδίων, ζεστή και με καρδιά, με πινελιές Σκανδιναβίας όσον αφορά στη μεταχείριση των κακοποιών (όπως οι τρεις κλέφτες) και της επανένταξής τους στην κοινωνία, σε αντίθεση με το ευρωπαϊκό, τιμωρητικό (συνήθως) μοτίβο. Αυτό είναι και το στοιχείο του φιλμ που ξεχωρίζει (στο νήμα…) από την κλασικά αδιάφορη «ξεπέτα» των animated τίτλων που φτάνουν στη χώρα μας.