του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Σε δύσκολη θέση σε φέρνει το «Fish n’ Chips» του Ηλία Δημητρίου, ντοκιμενταρίστα που δοκιμάζεται για πρώτη φορά στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους. Είναι ταινία που διαθέτει θετικά στοιχεία, τα οποία δεν μπορείς ν’ αγνοήσεις. Είναι, όμως, και τόση η δυστυχία που περνούν οι ήρωές της, μέχρι να βρουν μια σταγόνα ελπίδας, που δε γίνεται να μην αντιδράσεις.

Φιλότιμα στημένη και καλογυρισμένη, η ταινία του Δημητρίου αρχίζει ελπιδοφόρα, με σκηνές πολυφυλετικού εργατικού Λονδίνου. Σιγά σιγά, ωστόσο, ξεδιπλώνεται το κουβάρι της μιζέριας, που φτάνει στα άκρα όταν ο Αντι, ο κεντρικός ήρωας, επιστρέφει στην Κύπρο με τη Γερμανίδα σύντροφό του και την κόρη της. Και τη δουλειά τους χάνουν στο Λονδίνο και μάνα με άνοια έχουν και η κόρη έχει παρελθόν με την πρέζα και η Κύπρια νύφη δεν τους πολυθέλει και ο αδελφός έχει τα δικά του και το μαγαζί που βρίσκουν δεν τραβάει και ένα νοσοκομείο προκύπτει και κάτι περίεργο παίζει με την οικογενειακή ιστορία!

Με όλες του τις καλές προθέσεις και την αμεσότητα που χαρακτηρίζει κάποιες από τις ερμηνείες, το «Fish n’ Chips» δε σου επιτρέπει να το δεις με περισσότερη συμπάθεια, επειδή πάσχει από το άγχος να πει πολλά και στήνει ένα τείχος μιζέριας. Η αφαίρεση θα βοηθούσε την ιστορία, η οποία θυμίζει το συνωστισμό συμφορών που είχε το «Biutiful» του Ινιάριτου. Μπουκωμένο από καταστροφές, το «Fish n’ Chips» δίνει στο τέλος λίγη ελπίδα. Μέχρι τότε, όμως, δεν έχει επιτρέψει ούτε μια αναπνοή, είτε στους ήρωές του, είτε στους θεατές.