της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το πολυσέλιδο, εύστοχα εικονογραφημένο, ομότιτλο βιβλίο του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ γίνεται μάρτυρας του πώς ένα 9χρονο παιδί, σαν όλα τ’ άλλα, σκαρφίζεται ένα διαφορετικό, ευφάνταστο τρόπο για να επιβιώσει της θλίψης του για τον ασύλληπτα τραγικό χαμό του πατέρα του. Η κινηματογραφική μεταφορά του εν λόγω βιβλίου, όμως, παρακολουθεί έναν 9χρονο… διαφορετικό απ’ όλους τους άλλους, στις εκκεντρικές, παράξενες περιπέτειες που σκαρώνει για να επιβιώσει του πένθους του για τον ασύλληπτα τραγικό χαμό του πατέρα του. Αυτή η διαφορά, από μόνη της, δε θα πείραζε, εάν σκηνοθέτης (ο Ντάλντρι των «Οι Ώρες» και «Σφραγισμένα Χείλη») και σεναριογράφος (ο Έρικ Ροθ των «Φόρεστ Γκαμπ» και «Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον») τη στήριζαν και την υπερασπίζονταν ικανά.

Το συναρπαστικά εφευρετικό παζλ που ο Φόερ συμπληρώνει κομμάτι κομμάτι, για ν’ αφηγηθεί την περίπλοκη και ιδιαίτερη ιστορία του μικρού Όσκαρ Σελ και της οικογένειάς του, αποτελείται από κεφάλαια, γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, εναλλάξ από τον Όσκαρ, το μουγκό παππού και την… ανθεκτική γιαγιά – καλύτερη φίλη του. Αδυνατώντας, προφανώς, να χωρέσουν όλα τα παραπάνω επί της οθόνης, οι Ροθ και Ντάλντρι καταφεύγουν αμαχητί σε ένα (μάλλον κακόγουστο) τέχνασμα, για να εξηγήσουν την ασυνήθιστη συμπεριφορά του ανήλικου ήρωά τους: δια στόματος του ιδίου, μαθαίνουμε ότι έχει εξεταστεί για να διαπιστωθεί αν πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ (μορφή αυτισμού) και ότι τα αποτελέσματα ήταν… ασαφή!

Ακόμη κι έτσι όμως, χωρίς το γεμάτο απώλειες, ιδιότροπο, αλλά και πέρα για πέρα γνώριμα ανθρώπινο παρελθόν του παππού και της γιαγιάς του να χρωματίζουν τις εμπειρίες τόσο του πατέρα του, όσο και τις δικές του, ο Όσκαρ απογοητεύει. Γίνεται αντιληπτός είτε σαν κακομαθημένος, εγωκεντρικός ξερόλας, είτε σαν απρόσιτο παιδί με ειδικές δεξιότητες. Και δεν πείθει (όπως ώφειλε) ως θυμωμένο μεν, τρυφερό δε, χαρισματικό πλασματάκι, που ιχνηλατεί ακούραστα την ανθρώπινη ψυχή της Νέας Υόρκης. Γύρω του, ασήμαντοι ή εντελώς ανεξερεύνητοι δορυφόροι, η γιαγιά και ο – αδικαιολόγητα υποψήφιος για Όσκαρ δεύτερου ρόλου, φον Σίντοφ – παππούς του. Μόνο η Μπούλοκ, ως μάνα, καταφέρνει να μειώσει (σε ένα βαθμό) την απόσταση από το θεατή, χάρη κυρίως στην οικεία, στοργική ιδιότητα του ρόλου της.