του Ηλία Φραγκούλη

Το ομολογώ. Ποτέ δεν άντεξα να δω τη σειρά του «Downton Abbey». Ούτε καν ένα ολόκληρο επεισόδιο! Οι επαγγελματικές υποχρεώσεις με ανάγκασαν να το αντιμετωπίσω… φιλμικά, όταν το 2019 διανεμήθηκε ο κινηματογραφικός «Πύργος του Downton». Δεν καταλάβαινα απόλυτα τους δεσμούς ή τη σημαντικότητα όλων αυτών των χαρακτήρων, με εκνεύρισε (και με ενόχλησε) η δουλικότητα του υπηρετικού προσωπικού προς τα αφεντικά τους, την οικογένεια των Κρόουλι, αλλά το έργο ήταν ανεκτό. Εξακολούθησα, φυσικά, να μην καταλαβαίνω τα αίτια για τα οποία προκλήθηκε τόσος ντόρος με το TV series, το οποίο έβγαλε έξι ολόκληρες σεζόν!

Δεν μπήκα στην αίθουσα με την καλύτερη διάθεση για να παρακολουθήσω τούτο το sequel, αλλά το αποτέλεσμά του με ξάφνιασε (ίσως) περισσότερο κι από τον προβληματισμό της Βάιολετ Κρόουλι, όταν πληροφορήθηκε πως κληρονόμησε μια υπέροχη εξοχική villa προς Νίκαια μεριά! Μα την αλήθεια, το «Μια Νέα Εποχή» είναι σαφώς ανώτερο της ταινίας του 2019. Και δεν είναι ανάγκη να έχεις δει ποτέ κάτι από το… «legacy» της δημοφιλούς βρετανικής τηλεόρασης! Που οφείλεται η «ανατροπή» προς το καλύτερο (τουλάχιστον με μέτρο σύγκρισης το προηγούμενο φιλμ); Στο σενάριο του Τζούλιαν Φέλοουζ, το οποίο πατά με σιγουριά επάνω σε μια σειρά από πλείστες όσες υποπλοκές που συνοδεύουν επιτυχώς ένα δίπολο πλοκής: το ένα μέρος αφορά στην ενοικίαση του Πύργου από ένα κινηματογραφικό συνεργείο και το δεύτερο στα μυστικά που μπορεί να κρύβει η υπόθεση της γαλλικής villa. Μαζί συνυπάρχουν ισοβαρώς και κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή, ακόμα και σ’ αυτή την… τρομακτικά ανησυχητική διάρκεια των δύο γεμάτων ωρών!

Το κομμάτι στη Γαλλία και κάποια «παρελκόμενα» που αφορούν στις διαπροσωπικές σχέσεις του πολυπληθούς καστ / χαρακτήρων, σίγουρα θα ικανοποιήσουν περισσότερο τους γνώστες της σειράς, καθώς εκεί οι εξελίξεις είναι πιο παραδοσιακές (tea time, κανείς;) και (καλά) φλεγματώδεις. Στο κομμάτι του γυρίσματος της… ταινίας μέσα στην ταινία, όμως, το κέφι, τα ευφυολογήματα, οι αναφορές, οι «μπηχτές» για τον κόσμο της showbiz και το σχόλιο σχετικά με την έλευση του ομιλούντος κινηματογράφου και των αλλαγών που έφερε στην 7^η Τέχνη, συνθέτουν μια υπέροχα απολαυστική εμπειρία για το κοινό που έχει τις στοιχειώδεις γνώσεις περί Ιστορίας του σινεμά. Για να το κάνει πιο «λιανά», δε, ο Φέλοουζ έχει… σχεδόν αντιγράψει (βήχας στο βάθος…) λεπτομέρειες από το θρυλικό «Τραγουδώντας στη Βροχή» (1952), κρατώντας το μοτίβο της κακομαθημένης ξανθιάς star με την οικτρή χροιά φωνής, η οποία βλέπει την καριέρα της να καταστρέφεται με το που εμφανίζεται μικρόφωνο στα γυρίσματα.

Περιέργως, το θέμα της ομοφυλοφιλίας (που υπήρχε και στο προηγούμενο φιλμ) εδώ έχει μετριαστεί προς το πιο συντηρητικό του (δεν υπάρχει ούτε καν φιλί μεταξύ των δύο ανδρών που φλερτάρουν με εξωφρενικά προφανή τρόπο, με την παραγωγή να χρησιμοποιεί σαν «δικαιολογία» τους ταξικούς ρόλους στους οποίους πρέπει να υπακούν συμπεριφορικά), όμως, από την άλλη, οι διακρίσεις ανάμεσα σε αφεντικά και… δουλικά δείχνουν περισσότερο ισορροπημένες (αρκετά χιουμοριστική η σκηνή όπου το υπηρετικό προσωπικό παίρνει τη θέση των ευγενών, αντικαθιστώντας τους… κομπάρσους ενός γυρίσματος), με προσανατολισμό που υπόσχεται ένα αύριο δημοκρατικότερο, ικανό να προσφέρει ευκαιρίες ασχέτως προέλευσης. Πόσο ειρωνικό ακούγεται όλο αυτό στο 2022 και την απόλυτη κοινωνική οπισθοδρόμηση που βιώνουμε, ε;