ΚΑΡΜΕΝ (2023)
(CARMEN)
- ΕΙΔΟΣ: Αισθηματικό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπενζαμέν Μιλπιέ
- ΚΑΣΤ: Μελίσα Μπαρέρα, Πολ Μεσκάλ, Ρόσι ντε Πάλμα
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 116'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ
Στην πρώτη του νυχτερινή βάρδια δίπλα σε μια ρατσιστική ομάδα συνοριοφυλάκων που «χτενίζουν» την περιοχή της μεξικανικής ερήμου για να εντοπίσουν παράνομους μετανάστες, ο Έινταν σκοτώνει έναν δικό του ώστε να προστατεύσει τη ζωή της νεαρής Κάρμεν και αποφασίζει να την ακολουθήσει στον δρόμο της φυγής, με απώτερη επιδίωξη να φτάσουν στο Λος Άντζελες.
Δεν πρόκειται απλά για μια «παραλλαγή» στην ομώνυμη opera του Μπιζέ (προς το… καμία σχέση θα έλεγα, ουσιαστικά). Σε τούτο το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Μπενζαμέν Μιλπιέ εμπνέεται «ελεύθερα» από την «Carmen» του Μεριμέ κι ένα ποίημα του Πούσκιν με τσιγγάνικες αναφορές, τοποθετεί τη δράση του φιλμ του στα πολύπαθα σύνορα με το Μεξικό (ενδεχομένως και αλληγορικά, σε σχέση με το παγκόσμιο πρόβλημα της υπό βίαιες συνθήκες ξενιτιάς), προσθέτει στην πλοκή μία αρχετυπική ρομαντική ιστορία και φλερτάρει παράδοξα με στοιχεία μουσικοχορευτικού θεάματος. Στην εικόνα στηρίζεται περισσότερο η δυναμική του, διότι σε όλα τα υπόλοιπα μάλλον ξεχνά να θέσει γερές βάσεις αφήγησης.
Η «Κάρμεν» ξεκινά με μία πολλά υποσχόμενη σεκάνς… ηχητικής έντασης που ακολουθεί τα βήματα του flamenco, συστήνοντας την ηρωίδα της ως μια πένθιμη φιγούρα, κυνηγημένη από το ανθρώπινο μίσος. Θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον κίνδυνο προσπαθώντας να περάσει τα μεξικανικά σύνορα, θα βρει έναν προστάτη «άγγελο» που επίσης αναζητά τη φυγή από έναν τόπο δικό του μεν, μα δίχως καμία ευκαιρία για ένα βιώσιμο μέλλον δε, και μαζί, σαν δυο κοινοί καταζητούμενοι από τον Νόμο, θα περιπλανηθούν σε Πολιτείες της Αμερικής, ώσπου να ζητήσουν προσωρινό καταφύγιο στο cabaret της εκκεντρικής θείας της Κάρμεν.
Μια αίσθηση «μεταφυσικού» δίνει την εντύπωση πως η τραγωδία παραμονεύει διαρκώς το νεαρό ζευγάρι, που περισσότερο εκφράζεται μέσω του χορού και της κίνησης, παρά ακολουθώντας μια ιστορία χαρακτήρων. Ο Μιλπιέ, με παρελθούσα καριέρα χορευτή και χορογράφου, βρίσκεται στο στοιχείο του όταν το φιλμ προσεγγίζει την αύρα μιας dance extravaganza. Βέβαια, κι εκεί δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, καθώς ο θαυμασμός προς τις δουλειές του Μπαζ Λούρμαν είναι απόλυτα εμφανής. Το μεγαλύτερο μέρος της «Κάρμεν» μοιάζει με «mash-up» του «Τα Βήματα που Γοητεύουν» (1992) και του «Romeo + Juliet» (1996), ευτυχώς χωρίς (πιο) μεγαλομανείς βλέψεις. Χαμένη ευκαιρία (ως σκηνοθετική ματιά) το νούμερο της θείας Μασίλντα, θαυμάσια η σεκάνς του παράνομου αγώνα πυγμαχίας που μετατρέπεται σε «street dance» κόντρα με ποιητική ρίμα.
Ο Μιλπιέ σίγουρα δίνει κάποια ενδιαφέροντα διαπιστευτήρια εδώ, αγαπά το wide open space των κινηματογραφικών κάδρων, όμως, κάπως άδοξα καταφεύγει στο μελόδραμα για να δώσει ψυχή σ’ ένα φιλμ που ποτέ δεν την εντοπίζει, ούτε και την προσφέρει απλόχερα στον θεατή. Ίσως στο μέλλον…
